Πριν από τρείς ημέρες ο Γιώργος Παπανδρέου, έδωσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στη Δημόσια Τηλεόραση. Αισθάνθηκε την ανάγκη να παρέμβει στη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν σαφής: O Ανδρέας Παπανδρέου ανήκει στον ελληνικό λαό και στην Ιστορία. Νομίζω ότι με αυτή την απάντηση πιο πολύ έκλινε προς την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, παρά προς του ΠΑΣΟΚ που υποστήριζε—δικαίως κατά τη γνώμη μου—πως ο ιδρυτής του Κινήματος ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, καθώς δεν πολεμήθηκε μόνον από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από την Αριστερά.
Εκεί όμως που παρουσιάζει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου είναι στο θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών. Ξεκαθαρίζει πως η Νέα Δημοκρατία, επιζητώντας την αυτοδυναμία, ουσιαστικά επιδιώκει την μονοκρατορία, «άρα δε θέλει συνεργασίες. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω τι θέλει γιατί μιλά για κυβέρνηση συνεργασίας μόνον αν είναι πρώτος, ενώ έχει ψηφίσει την απλή αναλογική.» Και ακολούθως παραθέτει την πολιτική βάση πάνω στην οποία μπορεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας, που είναι σαφέστατα αντικυβερνητική. Αναφέρεται σε παρακολουθήσεις, σε ελευθερία του Τύπου, σε υπερκέρδη των μεγάλων εταιρειών, στην ιδιωτικοποίηση του νερού, κλπ.
Επί της ουσίας ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δίκιο όταν εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ενώ έχει ψηφίσει την απλή αναλογική θέτει ως προϋπόθεση συνεργασίας την εκλογική του νίκη. Μόνον που αυτή την διαπίστωση δικαιούται να την κάνει ένας πολιτικός σχολιαστής. Όταν την κάνει ένας πολιτικός και μάλιστα του διαμετρήματος του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό σημαίνει πως ουσιαστικά βλέπει θετικά μια κυβέρνηση των «ηττημένων». Παύει να είναι διαπίστωση και είναι κριτική με πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κινείται, για να το πω σχηματικά, στη γραμμή Δραγασάκη για μια κυβέρνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Είναι κοινότοπο αν πούμε πως μέσα στο ΠΑΣΟΚ εκτός από μια ισχυρή αντι—ΣΥΡΙΖΑ τάση υπάρχει και μια εξίσου ισχυρή αντιδεξιά τάση, που έχει τις ρίζες της στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης και εξακολουθεί και επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας. Μάλιστα, αυτά τα δύο ρεύματα διατρέχουν καθέτως όλον τον κορμό του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το έχει αντιληφθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης και προσπαθεί να ισορροπήσει πίσω από το γνωστό «ούτε—ούτε».
Έτσι, αυτή την πολιτική είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να διατηρήσει το κόμμα του ενωμένο, να την πάει μέχρι τέλους. Είναι όρος πολιτικής επιβίωσης αυτού του χώρου.
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας η οποία αντιλαμβάνεται πως μια κυβέρνηση συνεργασίας με ένα ΠΑΣΟΚ αμφίθυμο, θα είναι μια κυβέρνηση αναποτελεσματική και θνησιγενής. Θα καταρρεύσει μέσα από τις αντιφάσεις της. Και για αυτό προβάλλει την πολιτική πρόταση της αυτοδυναμίας. «Μονοκρατορία» την αποκαλεί ο Γιώργος Παπανδρέου, αν και έχει αποδειχθεί πως η σημερινή κυβέρνηση καλύπτει ιδεολογικά και πολιτικά ένα μεγάλο χώρο που ξεκινά από την παραδοσιακή—συντηρητική Δεξιά και φτάνει ως τις παρυφές της Κεντροαριστεράς.
Νομίζω πως ο Γιώργος Παπανδρέου, με τα όσα είπε στη Δημόσια Τηλεόραση, απλώς επιβεβαίωσε την ορθότητα της πολιτικής γραμμής της αυτοδυναμίας.
