Η λιτανεία της απλής αναλογικής βγάζει σε βατερλό. Το εικόνισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν συναντά την ευλάβεια των αριστερών πιστών. Ο φρενήρης ρυθμός στις μετατοπίσεις της τακτικής από την Κουμουνδούρου και οι στροφές 360 μοιρών σαν τους δερβίσηδες έφεραν παραζάλη στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε λιγότερο από είκοσι μέρες της προεκλογικής περιόδου ο Τσίπρας λάνσαρε τέσσερις διαφορετικές εκδοχές εκμετάλλευσης της απλής αναλογικής, επαιτώντας ουσιαστικά ένα κλείσιμο ματιού από τους συντρόφους της υπόλοιπης Αριστεράς. Όχι μόνο δεν συγκατάνευσαν, απεναντίας τον πότισαν μόνο πίκρα. Ο Αλέξης έφαγε «χ».
Και η συνεχής απόρριψη τον έσπρωξε στο πιο κάτω σκαλί, ακόμη πιο χαμηλά, όπως θα 'λεγε και η Άντζυ.
Όλα άρχισαν, για να θυμηθούμε τη συνέντευξη του στην έκθεση Θεσσαλονίκης, με εκείνο το «δεν θα κάνω κυβέρνηση ηττημένων». Καθόριζε τότε την ηττημένη εκκίνηση σε μια προεκλογική περίοδο που τελικά θα κρατούσε πολύ.
Ο ίδιος φυσικά στρώνοντας (σαν στρατηγική) την τράπουλα του, αισιοδοξούσε για «την κυβέρνηση των προοδευτικών». Που να φανταζόταν ότι θα υποχρεωνόταν να βγάζει από το μανίκι ένα ένα τα χαρτιά της απελπισίας. Εκεί που φυσούσε υποτίθεται άνεμος ούριος για την κυβέρνηση «των προοδευτικών» άρχισε η κατρακύλα. Ένας μετά τον άλλο οι συμπαίκτες απαντούσαν αρνητικά στην πρόταση της συνεργασίας με βάση την απλή αναλογική.
Ο Γιάνης έριξε την «Δήμητρα», ο Ανδρουλάκης δεν θα το συζητούσε καν και ο Κουτσούμπας με το δηλητηριώδες σχόλιο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «από τις χειρότερες» αχρήστευαν την στρατηγική Τσίπρα. Του έμενε εφεδρεία, σε εκείνη τη φάση, μόνο ο Βελόπουλος.
Όμως πάτο δεν είχε πιάσει…
Ακολούθησε τακτική σκέτο χαρακίρι. Ούτε με τάμα στην Παναγία…γκέισα δεν θα σωζόταν. Οι δικοί του, Δραγασάκης και Τσακαλώτος, για δικούς τους λόγους ο καθένας, ξανάφεραν στην επιφάνεια «ιδέα» της κυβέρνησης «ηττημένων». Την απέρριψε ο Τσίπρας, η συζήτηση στο μεταξύ είχε ανάψει και προσπαθώντας να αποτρέψει την εσωστρέφεια έριξε την επόμενη στροφή, κατεβαίνοντας ακόμη ένα σκαλί παρακάτω: «Κυβέρνηση ανοχής».
Απομακρυνόταν από τη νίκη, όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, αλλά ο ίδιος νόμιζε ότι κρατά ζωντανή την ελπίδα να μείνει στο γήπεδο.Οι άλλοι (ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25) εξακολουθούσαν να επιμένουν στην άρνηση τους. Η περιφορά της απλής αναλογικής από τον ΣΥΡΙΖΑ τους άφηνε αδιάφορους. Τόσο περισσότερο έσπρωχνε στο αδιέξοδο τον Τσίπρα.
Έτσι κι αλλιώς, η καθημερινή τους παραγωγή πολιτικής βασιζόταν στο περίφημο σχέδιο «ό,τι κάτσει», έπεσαν πάνω στο ντιμπέιτ. Αντιλαμβανόμενος ο Τσίπρας ότι ξαναφουντώνει η ιστορία των υποκλοπών αρχίζει να πλατσουρίζει μέσα στην πισίνα ιδεών που έριξαν οι υπόλοιποι αρχηγοί για το τι θα ήθελαν να κάνουν στον Μητσοτάκη. Και εκεί που ένιωθε να πνίγεται ο Τσίπρας βρήκε μαλλιά να κρατηθεί: Κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» που θα δικάσει και γιατί όχι να μην καταδικάσει τον Μητσοτάκη! Μια ιδέα αριστούργημα!
Μπορεί να μην καθόταν ο Μητσοτάκης να πιει ένα ποτήρι μπίρα με τον Τσίπρα, αλλά στα δώρα του δεν έχει πει ποτέ «όχι». Η Κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» δεν είναι ένα οποιοδήποτε δώρο της σειράς. Ανάγκασε τον Τσίπρα σ´ ένα ακόμη βήμα προς τον πάτο της απελπισίας. Αφού έσφιξε στην αγκαλιά του τον Πολάκη που επανεμφανίστηκε να καταχεριάσει τον Σαββόπουλο επειδή τόλμησε να πει την άποψη του, πήρε τον δρόμο για το τελευταίο τάμα:
Ζήτησε να τον ψηφίσουν οι οπαδοί Κασιδιάρη.
Αναμενόμενο, είχε ήδη προβλεφθεί, από την άρνηση του να ψηφίσει την τροπολογία της κυβέρνησης. Τελειότητα.
Κι είμαστε ακόμη στην Πέμπτη.
