Η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές επιβεβαίωσε την -κατά κράτος- πολιτική, ιδεολογική, πραγματική επικράτηση και πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη. Ο πραγματισμός νίκησε θα λέγαμε εάν μιλούσαμε σε πεδίο φιλοσοφικό. Ψηφίσαμε, λοιπόν, μια κυβέρνηση που δίνει έμφαση στην πρακτική εφαρμογή των ιδεών.
Και αυτό θέλει να αποδείξει αρχίζοντας αμέσως δουλειά σε ποικίλους τομείς πολιτικής δραστηριότητας. Ήδη αναγγέλθηκε ότι δίνεται σε διαβούλευση νομοσχέδιο ενός άρθρου με το οποίο θα καταργούνται όλα τα εμπόδια που τέθηκαν με την πίεση συνολικά της αντιπολίτευσης στους Έλληνες του εξωτερικού εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους να ψηφίζουν όπου κατοικούν. Να διαπιστωθούν ξανά οι πραγματικές προθέσεις της αντιπολίτευσης.
Μέχρι να αρχίσουν να αποδίδουν τα σχέδια η κυβέρνηση θα μας δείχνει ότι επείγεται. Έως ότου καταφέρει πραγματικά να νικήσει τον χρόνο και να παραδίδει προς χρήση έργα και κυρίως ψηφιακές πλέον υπηρεσίες, θα έχει αντίπαλο μόνο τον εαυτό της. Καθόλου πρωτότυπο, θα πείτε και έχετε δίκιο, αλλά έτσι απεικονίζεται η πραγματικότητα.
Το τριήμερο των προγραμματικών, «εμείς οι μοναχικοί», ακραιφνείς καταναλωτές πολιτικής επικαιρότητας μάθαμε πολλά. Ο Κ. Μητσοτάκης όμως έχει το νου του στους πολλούς και δεν ήθελε να τους έχει παραπονούμενους. Έπιασε το «TikTok» που το χειρίζεται εξαιρετικά και τις έβαλε στη σειρά τις προτεραιότητες του. Δεν παρέλειψε κι ένα «μαθηματάκι» εξοικείωσης με τους κανόνες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Εξήγησε ότι η διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων επιτρέπει για μία και μόνο φορά στους κοινοβουλευτικούς να εκφωνούν την ομιλία τους διαβάζοντας το κείμενο τους. Όλες τις άλλες φορές πρέπει να μιλούν «από στήθους».
Μετρήστε πόσους βουλευτές βλέπετε να μιλούν από το βήμα της Βουλής χωρίς να ξεφυλλίζουν τις σελίδες μπροστά τους…
Από το άρθρο 28 του Συντάγματος που δύναται να διευκολύνει τη λειτουργία αλλοδαπών μη κρατικών ΑΕΙ και την ψηφιακή εκπαίδευση για την οποία δεσμεύεται ο Κ. Πιερρακάκης, μέχρι τις ποινές και τα πρόστιμα που εξήγγειλε ο Γ. Φλωρίδης κατά δικομανών που απασχολούν αδικαιολόγητα όπως αποδεικνύεται την ήδη προβληματική στις επιδόσεις της, Δικαιοσύνη και από τις ρυθμίσεις για εργαζόμενους και συνταξιούχους του Αδ. Γεωργιάδη έως τις προτεραιότητες του Κ. Χατζηδάκη παρουσιάστηκαν όλα τα «πρέπει» της νέας κυβέρνησης.
Η αντιπολίτευση έδειξε, πάλι, ότι δε θα μπορεί για καιρό να καθορίζει εκείνη την πολιτική καθημερινότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στροβιλίζεται γύρω από τον άξονά του, κάτι που πιθανότητα του προκαλεί τουλάχιστον υπνηλία! Από το περιεχόμενο της ομιλίας Σ. Φάμελλου φάνηκε ότι θα πάρει χρόνο πολύ στην αξ. Αντιπολίτευση να συνέλθει. Και δεν είναι μόνον αυτό, άλλωστε θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Ο επικεφαλής της ΚΟ έδειξε πως το επιτελείο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη δεν έχει κατανοήσει τις αιτίες της εκλογικής συντριβής του. Ούτε και εμφανίζονται να νοιάζονται και πολύ, πάντως…
Το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ που εκδηλώνει διάθεση να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε μια νέα πραγματικότητα, την οποία επιβάλει ο Πρωθυπουργός. Απαντώντας στην τοποθέτηση Ν. Ανδρουλάκη για κατασκευή κρατικής κατοικίας προς ενίσχυση των χαμηλά οικονομικών στρωμάτων, ο Κ. Μητσοτάκης του καθόρισε το νέο πλαίσιο διαλόγου που έφερε στη Βουλή: Συγκεκριμένες προτάσεις, απολύτως κοστολογημένες!
Δυσκολεύει σίγουρα την Αντιπολίτευση, μετά από δεκαετίες ανέξοδου πολιτικού λόγου, μαθημένη στον εντυπωσιασμό που παρήγε και πολιτικό αποτέλεσμα. Εάν καταφέρει με τον τρόπο αυτό ο Μητσοτάκης να εξαντλήσει τον λαϊκισμό είναι στα ζητούμενα.
Ναι, ο πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού, παντοδύναμος με την έννοια που αντιλαμβανόμαστε οι πάντες και ταυτόχρονα υπόδουλος της παντοδυναμίας του. Κρίνεται κάθε στιγμή. Ακριβώς διότι η Αντιπολίτευση δεν μπορεί να σταθεί κυριαρχικά απέναντι του, αναδεικνύεται σε όλο το εύρος της η πολιτική πραγματικότητα «γυμνή» μπροστά στους πολίτες. Όσες και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να παρακολουθούν τις κυβερνητικές επιτυχίες ή τις αποτυχίες.
Συνεπώς, η Αντιπολίτευση θα περιμένει στη γωνία το τυχαίο γεγονός και την ενδεχόμενη κρατική αδυναμία που θα χρεωθεί φυσικά στην Κυβέρνηση, προκειμένου να παραγάγει πολιτικό και άρα κομματικό κέρδος. Και δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβούν με αυτή τη σειρά. Εικάζουμε. Η επόμενη αντιπολιτευτική ευκαιρία βασίζεται στην κυβερνητική κόπωση. Ανθρώπινο, αλλά στην πολιτική δε συγχωρείται. Και αν υποθετικά η αντιπολιτευτική αδυναμία συνεχίζει να τροφοδοτεί την κυβερνητική παντοδυναμία, ο ίδιος ο Μητσοτάκης λογικά δε θα υπομένει την αποφόρτιση των μπαταριών της κυβερνήσής του. Θα αναζητεί αλλαγές από τον βουλευτικό πάγκο για ενέσεις ενέργειας!
Τελικά, πόσο ακόμη Μητσοτάκη μπορεί να καταναλώσει μια κοινωνία; Και αυτό, εξαρτάται πάλι από τον ίδιο. Από τον τρόπο που θα δια-χειριστεί τον εαυτό του έναντι της δημόσιας εικόνας του. Θα εξαρτηθεί από το πόσο «Μητσοτάκη» θα δαπανήσει στο προσεχές διάστημα. Πάντως, η κοινωνία δε βαριέται στο να…βαριέται πρόσωπα που την κουράζουν και δεν την ωφελούν. Που η συχνή παρουσία τους βαραίνει αντί να εμφανίζονται λιγότερο για χρήσιμους και ουσιαστικούς λόγους.
Ο Κ. Μητσοτάκης είναι, κι ας μην το θέλουν οι μη συμπαθούντες εκείνον, πολιτικό κεφάλαιο. Για πολλούς λόγους. Δήλωσε και στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων ότι είναι, προφανώς, θα είναι Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Σημασία έχει να το δείχνει σε κάθε του βήμα:
Επισκέφθηκε, προχθές, το εργοτάξιο ανακατασκευής του κτιρίου που κάποτε στέγαζε το πολυκατάστημα «Μινιόν» στην οδό Πατησίων, στην πλάτη της πλατείας Ομόνοιας. Σωστά έπραξε. Τις εργασίες υλοποιεί μια εκ των πρωτοπόρων στον τομέα κατασκευών εταιρία, η Dimand, με σπουδαίες επιδόσεις στη νέα αντίληψη των αστικών κτιρίων σε συνδυασμό με τη διαχείριση του δημόσιου χώρου.
Όμως ο πρωθυπουργός στην επίσκεψή του με σκοπό να αναδείξει τις προσπάθειες αξιοποίησης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, έπραξε κι ένα λάθος. Για το οποίο, όφειλαν οι συνεργάτες να προβλέψουν και να τον προστατεύσουν.
Στο ακριβώς επόμενο τετράγωνο από εκείνο στο οποίο ανεγείρεται το σύγχρονο συγκρότημα «Μινιόν» με ενδιάμεση οδό την Γ’ Σεπτεμβρίου, λειτουργεί με συνεχή επιτυχία, πάνω από δυο δεκαετίες, ένα άλλο εμπορικό πολυκατάστημα.
Το κατάστημα ιδιοκτησίας Νίκου Χόντου, του εξ´ Αγράφων ορμώμενου εμπόρου των Αθηνών, ο οποίος με τη γνώση, την επιμονή, την αγάπη του για την Ελλάδα, κυρίως όμως με τον αγώνα του για την επιβίωση της επιχείρησης και των εκατοντάδων μελών του προσωπικού του κράτησε «όρθια» την Ομόνοια στα μαύρα χρόνια της καθίζησης του Κέντρου της πόλης.
Ήταν μια αβλεψία του πρωθυπουργού, χωρίς λόγο. Ένα αβίαστο λάθος, όπως λένε στο τένις. Αυτά που πρέπει ο ίδιος να προσέχει στο εξής…
