Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Μητσοτάκης έφθασε στο σημείο να γίνει μόδα! Και από κοντά η ΝΔ. Διαμορφώθηκε σκηνικό σιωπηρά. Νομίζαμε ότι εξακολουθεί να είναι ακόμη μόδα ο Τσίπρας. Λάθος, δεν «διαβάζαμε» σωστά την κοινωνία. Εκείνη, την «έκανε» με σταθερά βηματάκια, τα οποία δεν μπορούσαν να δουν ούτε οι «ειδικοί» της Επικοινωνίας, ούτε και οι υποτίθεται οι «γνωρίζοντες» δημοσιογράφοι. Τι μας επηρέαζε; Το διατυπώνει με κοφτερό (γραπτό) λόγο ο Περικλής Βαλλιάνος, Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Παν. Αθηνών. Γράφει στο τεύχος Ιουνίου της Athens Review of Books:
«Λίγο πριν από τις εκλογές του 2019 ένας από τους γκουρού μιας προοδευτικότητας κατευθείαν μέσα απ’ τα σπλάχνα του μέλλοντος, δηλαδή της δεκαετίας του 1960, δήλωνε ότι ο «Τσίπρας θα έκανε μια χαψιά τον Μητσοτάκη». Και λίγο πριν από τις πρώτες εκλογές του 2023 ένα από τα ιερά τέρατα της συντεχνίας των συνταγματολόγων, που διεκδικούν το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί ποιος επιτρέπεται να είναι εκάστοτε πρόεδρος της κυβερνήσεως, δήλωνε ότι ο Μητσοτάκης έχει «ισχνές ελπίδες» να παραμείνει πρωθυπουργός. Μεταμφιέζοντας αμφότεροι τις πολιτικές τους προτιμήσεις, δηλαδή τον αντιμητσοτακισμό, σε επιστημονικό συμπέρασμα προσδοκούσαν να παρασύρουν καλόπιστους ψηφοφόρους στην κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούσαν. Παράλληλα, ο επί έτη πολλά πρώτος αρθρογράφος εμβληματικής εφημερίδας μάς πληροφορούσε ότι μετά τα Τέμπη είχε «ραγίσει το γυαλί» στη σχέση Μητσοτάκη και κοινωνίας.»
Δανείζομαι, άλλη μία παράγραφο από το άρθρο του καθ. Βαλλιάνου. Μας βοηθά να κατανοήσουμε τα «γιατί» στην αποτυχία της ορθής ανάγνωσης:
«Δεν είχε προλάβει καν να αναλάβει την κυβέρνηση ο Κ. Μητσοτάκης και τα κοκκινόμαυρα κοκόρια του «αντισυστημισμού» (που βέβαια τρέφονται από τις παχυλές παροχές του πολιτικού μας συστήματος) λαλούσαν απ’ όλες τις στέγες ότι τον Ιούλιο του 2019 είχε γίνει «παλινόρθωση της χούντας». Οι New York Times το παρουσίαζαν αυτό ως τετελεσμένο γεγονός δημοσιεύοντας τον Αύγουστο του 2019 άρθρο κάποιου από το Γραφείο Τύπου του Α. Τσίπρα που υποδυόταν τον …αμερόληπτο δημοσιογραφικό παρατηρητή. Πριν αρχίσει καν να κυβερνά η νέα κυβέρνηση ονομάστηκε «καθεστώς Μητσοτάκη»: από εκείνους που το 2015-’19 είχαν οργιάσει στην προσπάθειά τους να υποτάξουν στο κόμμα τους την Δικαιοσύνη και τον Τύπο και από την αντιπολίτευση διακήρυσσαν τώρα ότι η «δεύτερη φορά» τους θα είχε σκοπό να αλώσει τους «αρμούς» της εξουσίας. Αυτοί μόνοι, βλέπετε, είχαν το εκ Θεού δικαίωμα να θεμελιώνουν καθεστώτα.»
Με ιδεολογικές βεβαιότητες «θεμελιωμένες» είτε στον «αντιμητσοτακισμό», είτε στα «πετσωμένα» Μέσα Ενημέρωσης και εταιρείες δημοσκοπήσεων, διαμορφώθηκε μια «αντίληψη» λαθεμένη και στρεβλή για την πραγματικότητα. Οι εντυπώσεις διαχέονταν σε μια δημοσιογραφική πιάτσα, στην οποία ήδη οτιδήποτε σχετικό με ΝΔ ήταν εκ προοιμίου απορριπτέο σαν…δεξιό βδελυρό. Έχει ενδιαφέρον (να μελετηθεί κάποτε) ότι η δημοσιογραφική στρέβλωση δεν «περνούσε» στην κοινωνία, διότι η κοινωνία δεν εμπιστεύεται τα Μέσα και στο μεταξύ διαμόρφωνε τη ματιά της, μέσα από δικά της κριτήρια. Άρα, η κοινωνία είχε ήδη σχηματίσει γνώμη, την οποία εν μέρει αποτύπωναν οι δημοσκοπήσεις, προκειμένου να αποφύγουν το ΣΥΡΙΖΑικό μπούλινγκ, αλλά η δημοσιογραφία απέφευγε να πλησιάσει κοντά…
Η όποια, που δεν ήταν μεγάλη, συσπείρωση των οπαδών ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύονταν από το επιτελείο Τσίπρα ως ευνοϊκή για εκείνον, ότι γυρίζει το ρεύμα. Το ρεύμα όχι μόνο δεν γύρισε, αλλά έφυγε προς άλλη κατεύθυνση. Θεωρούνταν ότι το επιτελείο Τσίπρα κάνει «μαγικά» με την επικοινωνία. Πού είναι τώρα; Χάθηκε. Τώρα η απογοήτευση επηρεάζει το λόγο, τη συμπεριφορά, τα πολιτικά αντανακλαστικά, ακόμη και τη στάση του σώματος του Αρχηγού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι διάχυτη η εικόνα αποτυχίας. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να αντιδράσει ψύχραιμα, κάποιες φορές αδυνατεί ακόμη και να αντιδράσει. Όπως στην περίπτωση της επιλογής των μουσουλμάνων υποψηφίων ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη. Έχει βρεθεί ακόμη μια φορά στο καναβάτσο, ηττημένος και στις εντυπώσεις και στην ουσία. Πιθανότατα, χωρίς ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας να το αντιλαμβανόταν έπαψε να είναι μόδα.
Η μόδα αγκάλιασε τώρα τον Μητσοτάκη. Όπου και να σταθεί, όπου και να βρεθεί γίνεται χαμός. Περιοδείες, ομιλίες, συγκεντρώσεις, χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, Tik Tok, έχοντας χαλαρώσει και ο ίδιος, δεν κρύβει ότι απολαμβάνει τον ενθουσιασμό των πολιτών μαζί του. Δεν έχει σημασία πια να θυμηθώ, τα «δεν τραβάει ο Κυριάκος», πεποίθηση κυρίως κάποιων Νεοδημοκρατών μέχρι την άνοιξη του 2019 ή τη «βεβαιότητα» ότι δεν θα αντέξει τις υποκλοπές το φθινόπωρο του 2022 και αργότερα την άνοιξη του ´23, τη φρίκη στα Τέμπη. Οι υπολογισμοί και οι προβλέψεις έπεσαν όλες έξω.
Υπερτιμήθηκε ο Τσίπρας, υποτιμήθηκε ο Μητσοτάκης. Η πολιτική ανάλυση έμεινε στα αβαθή. Αντιμετώπισε με υπεροψία την κοινωνία. Τα ποιοτικά δεδομένα των σφυγμομετρήσεων τα «έλεγαν» όλα πεντακάθαρα. Η πλειονότητα δεν ψήφιζε τίποτε άλλο από κανονικότητα, σταθερότητα και μια ήρεμη πορεία χωρίς επιπρόσθετες αναταράξεις, πέραν εκείνων που προέρχονται εξωγενώς και, δυστυχώς, δεν μπορούν να αποφευχθούν. Αλλά πρέπει να αντιμετωπιστούν από μια σίγουρη για τον εαυτό της κυβέρνηση, με Πρωθυπουργό που στέκεται τιμονιέρης, δίνει λογαριασμό, ζητά «συγγνώμη» όταν κάνει λάθη και με αυτοπεποίθηση που να εμπνέει βεβαιότητα. Η Κοινωνία δεν θέλει αποσταθεροποίηση, αβεβαιότητα, εκπλήξεις.
Φανταζόσουν ότι θα διέσχιζε ο Γεωργιάδης τη Λαϊκή Αγορά και θα γινόταν αποδέκτης γυναικείου θαυμασμού και προσφοράς ευεργετικών σε ιδιότητες φρούτων!
Τόσο απλά και καθημερινά.
Συνεχίζεται…
