Η θερινή πυρκαγιά μπορεί να εκραγεί από οποιαδήποτε αιτία. Σημασία τεράστια έχει να μην βρει εύφλεκτη ύλη να κάψει. Προέχει, συνεπώς, η φροντίδα του δημόσιου χώρου, βασικό καθήκον του Δημάρχου. Συνδυάζεται με την υποχρέωση του ιδιώτη να αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη, φροντίζοντας το οικόπεδό του. Η απειθαρχία τιμωρείται με πρόστιμο, θεωρητικά. Τίποτε απ' όλα δεν εφαρμόζεται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Επαφίεται στην ατομική συνείδηση εκάστοτε πολίτη. Δεν έγινε ποτέ κανόνας της ευνομούμενης, κατά τ' άλλα, ελληνικής κοινωνίας.
Προτού καταγγείλουμε το Κράτος, την κυβερνητική ανικανότητα, τον Μητσοτάκη που «δυστυχώς, μόλις ψηφίσαμε», τον υπουργό Κικίλια που αδυνατεί να συντονίσει, την Πυροσβεστική που δεν φρόντισε να φυλάει κάθε αυλή, την Αστυνομία για το μποτιλιάρισμα στην εκκένωση, ας ρωτήσουμε τον Δήμαρχο (μας) γιατί ΔΕΝ ενδιαφέρθηκε να καθαρίσει από τα ξερόχορτα και τα ξερόκλαδα τον δημόσιο χώρο, στον οποίο απλώνονται οι ιδιόκτητες μονοκατοικίες, επένδυση μιας ζωής! Νωρίτερα, στις αρχές της άνοιξης που άνθιζε ο τόπος θα έπρεπε να τον ειδοποιήσουμε ότι οι αδιάφοροι γείτονες δεν μπήκαν στον κόπο να στείλουν συνεργείο να καθαρίσει το άχτιστο ακόμη οικόπεδο τους. Και ο Δήμαρχος να χρεώσει στη συνέχεια στον ιδιοκτήτη την υπηρεσία που προσέφερε ο Δήμος.
Κι αν όλα αυτά έχουν γίνει, τότε ελεύθερα εγκαλούμε το κεντρικό Κράτος και την Κυβέρνηση για οργανωτική αδυναμία, αβλεψία, αδιαφορία, ανικανότητα και ό,τι άλλο περνάει από το μυαλό. Οι κατηγορίες, πρέπει να τεκμηριώνονται, όμως σε μια κατάσταση πύρινης πολιορκίας και κατά συνέπεια πανικού χάνεται ο έλεγχος του μυαλού και εκστομίζονται βαριές εκφράσεις. Τελικά, ανθρωπίνως, όλα δικαιολογούνται. Ακόμη και ύβρις με το γενετήσιο ρήμα κατά του Πρωθυπουργού…
Η ετήσια επανάληψη της ίδιου θερινού δράματος. Οι καταστροφικές για τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία φωτιές. Αφήνουν το μαύρο αποτύπωμά τους στο πολύτιμο περιβάλλον, στο ζωογόνο δάσος, στο αναγκαίο για την μεγαλούπολη περιαστικό πράσινο. Δεν είχε εμφανιστεί ακόμη η απειλή της κλιματικής αλλαγής όταν εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα άρχισε να υποφέρει από την διαρκή κρίση των πυρκαγιών. Ξεπηδούν από ποικιλία αιτιών. Και τώρα πια ως απόρροια της κλιματικής κρίσης.
Στον τόπο μας υπάρχουν κι άλλοι σημαντικοί λόγοι. Αδηφάγα απληστία εκμετάλλευσης γης, ιδιωτική ανοικοδόμηση, απαρχαιωμένες υποδομές, δίκτυα που περνούν ανάμεσα από υψηλά δέντρα, δόλια συμπεριφορά με σκοπό τον εμπρησμό και άδολη πλην όμως ηλίθια, ανεύθυνη συμπεριφορά που δύναται να προκαλέσει ανάφλεξη πυρκαγιάς. Όσο περισσότερο προειδοποιεί η Πολιτική Προστασία για την αποφυγή ενεργειών, πιθανόν να γίνουν αιτία φωτιάς, τόσο πιο πολύ αιχμαλωτίζει το μυαλό του αδιάφορου συμπολίτη η επιθυμία του να κάψει τον τόπο. Και το πετυχαίνει!
Κάτι σαν δεδομένη, αναπόφευκτη και μοιραία να συμβεί κάθε καλοκαίρι. Συνήθως προηγείται μια χρονική περίοδος έντονης ξηρασίας, μετά πιάνουν τα μελτέμια και με την ευκαιρία του τόπου, που χάνεται μέσα σ' ένα κίτρινο «δάσος» από ξερόχορτα, σκάει η φωτιά. Τρέχουν τότε πυροσβέστες, χειριστές αεροσκαφών και ελικοπτέρων, εθελοντές δασοπυροσβέστες, αστυνομικοί, πολλές φορές φαντάροι και πολίτες εθελοντές να αναχαιτίσουν και να κατασβέσουν την πύρινη λαίλαπα.
Μαθημένοι είμαστε να ζούμε συγκινησιακά φορτισμένοι. Φτάνουμε εύκολα στην καταγγελία, ξεχνούμε όμως το ίδιο εύκολα. Ακόμη κι αν ίδιες περιοχές καίγονται κάθε καλοκαίρι, η συμπεριφορά δεν (θέλει) να αλλάξει. Τα ξερόχορτα, τα ξερόκλαδα, μένουν στοιβαγμένα στους δρόμους, τα εναπομείναντα περιαστικά δάση «πνίγονται» στις πευκοβελόνες και στα κουκουνάρια -σε περίπτωση πεύκων- τα ιδιωτικά οικόπεδα το ίδιο, και φυσικά στις σουρεαλιστικές καταστάσεις και ο Δήμαρχος στο σκηνικό να καταγγέλλει το κράτος και την κυβέρνηση, εάν τον συμφέρει να κάνει πολιτικό παιχνίδι.
Κατηφόριζα τις προάλλες στην εθνική οδό προς τα διόδια Αφιδνών με κατεύθυνση την Αθήνα από το ύψος της διασταύρωσης του Ωρωπού, αντικρίζοντας την καταστροφή της πυρκαγιάς του 2021, που κατέκαψε τη Βαρυμπόμπη, το κτήμα Τατοΐου και το δάσος της βόρειας απόληξης της Πάρνηθας.
Μια έκταση, όσο απλώνεται η ματιά. Όσες ιδιόκτητες κατοικίες τη γλύτωσαν, ξεπροβάλλουν μέσα από τη γύμνια του τοπίου. Καίγεται η καρδιά σου. Πόση πια αντικοινωνική, εγκληματική συμπεριφορά μπορεί να «δικαιολογήσει» η ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον; Πόση;
Όση δεν δικάστηκε και δεν καταδικάστηκε ποτέ, ουσιωδώς, ώστε να αποτελεί τεράστιο κοινωνικό έγκλημα…
