Όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις διαφορετικές εκθέσεις εγκαινιάζει αύριο η γκαλερί The Breeder, που συμπίπτουν με την υποδοχή του διεθνούς τύπο για την documenta 14 στην Αθήνα.
Αρχικά, στο ισόγειο η γκαλερί θα παρουσιάσει την έκθεση “SI SEDES NON IS”, σε επιμέλεια Milovan Farronato. Η έκθεση, στην οποία θα παρουσιαστούν τόσο Έλληνες όσο και διεθνείς καλλιτέχνες, θα εξερευνήσει έννοιες του Ντισκορντιανισμού ακολουθώντας ένα μαγικό ταξίδι. Η γκαλερί θα γίνει μια αλχημική κατάληψη, μια χαοτικά ενορχηστρωμένη συγκέντρωση γλυπτών, πινάκων και μαγικών γραφών, που θα ενεργοποιηθούν αύριο κατά την διάρκεια των εγκαινίων, που θα ξεκινήσουν πριν τα μεσάνυχτα και θα διαρκέσουν μέχρι τις 4 π.μ., μέσα από μια σειρά από προσεκτικά επιλεγμένες, αλλά αναρχικές περφόρμανς. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Enrico David, Joana Escoval, Anna Franceschini, Delia Gonzalez, Camille Henrot, Karl Holmqvist, Christian Holstad, Maria Loboda, Goshka Macuga, Lucy McKenzie, Χριστόδουλος Παναγιώτου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Micki Pellerano, Άγγελος Πλέσσας, Gareth Pugh, Mathilde Rosier, Prem Sahib, Vanessa Safavi, Σωκράτης Σωκράτους.
Τον Αύγουστο του 1994, σε ένα μικρό νησί έξω από τις ακτές της Σκωτίας, ο Bill Drummond (ένας δηλωμένος τρομοκράτης τέχνης) και ο Jimmy Cauty, ιδρυτές της αναρχικής ομάδας K Foundation, έκαψαν ?1.000.000. Η διαδικασία κινηματογραφήθηκε σε φιλμ Super 8 από τον κοντινό τους φίλο και κσμεραμάν Gimpo και έκτοτε, το βίντεο έγινε γνωστό με το όνομα “Watch the K Foundation Burn a Million Quid” (Δείτε την K Foundation να Καίει Ένα Εκατομμύριο Στερλίνες). Έπειτα το δίδυμο υπέγραψε ένα συμβόλαιο, στο οποίο συμφωνούσαν να φανερώσουν τη λογική πίσω από τις πράξεις τους μόνο μετά από 23 χρόνια, το 2017. Θα είναι αυτή η χρονιά που η K Foundation θα σπάσει τη σιωπή της; Ο μυστικισμός των ενεργειών του Drummond και του Cauty αντιμετωπίζεται σε ένα φιλοσοφικό πλαίσιο, ως ένας μικρόκοσμος αυτού που θα ακολουθούσε με την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, σα να την είχαν οραματιστεί πριν συμβεί, προσδίδοντας μορφές διορατικότητας, τηλεπάθειας ή μαγείας στις πράξεις τους.
Οχυρωμένη με ιδέες εσωτεριστικών εναλλακτικών λύσεων, η έκθεση επεξεργάζεται τη μαγεία, το μυστικισμό και τις τελετουργικές πρακτικές και επιχειρεί να εξερευνήσει εναλλακτικές αν-ηθικές, ψάχνοντας για αρχετυπικές αλήθειες που ζουν μέσα στην ανθρωπότητα.
Αναδημιουργώντας μια πύλη εξαγνισμού από ατσάλι, ξύλο και σανό, το εμβληματικό Chinowa της Maria Loboda είναι το πρώτο πράγμα που βλέπουν οι επισκέπτες με το που μπουν στην έκθεση. Θα παραμείνει ακαθόριστο το αν χωρίζει το ιερό από το βλάσφημο ή το αντίθετο... Με το να αναβιώνει σύμβολα και να αναδιατάσσει σήματα, η Loboda, η οποία έχει μια τάση για τα κρυπτογραφημένα μηνύματα και νοήματα, αναπτύσσει μια πολύ ιδιαίτερη μορφή σύγχρονης αρχαιολογίας. Αν κοιτάξει κάποιος μέσα από το έργο, μπορεί να δει την πλακόστρωτη σκηνή του Prem Sahib, η οποία θυμίζει συγκεκριμένους φυλετικούς χώρους, όπου το σώμα εναλλάξ εκτίθεται, τιμάται και εορτάζεται (το δοκιμαστήριο, το γυμναστήριο, η δημόσια τουαλέτα). Η εγκατάσταση καταλήγει να είναι ένας βωμός, μια σκηνή και μια πυρά για να καεί η γνώση και να φιλοξενηθούν οι περφόρμανς τη νύχτα των εγκαινίων. Δύο γυμνές κολόνες στέκονται κοντά, σα μεταμοντέρνα ερείπια, γεμάτα πιθανά νοήματα. Ένα μπέρδεμα από γλυπτά υφασμάτινα μικρόφωνα του Christian Holstad βρίσκεται στην κορυφή ενός βάθρου, τόσο πειστικό όσο και άφωνο. Ως φόντο, ένα κεφάλι μέσα σε καπνό που ουρλιάζει, του Enrico David, θρηνεί τον εαυτό του. Ίσως λόγω των επιζωγραφίσεων της Delia Gonzalez, ένα ζωγραφικό ξόρκι, το οποίο θα τοποθετήσει στις δύο ζωγραφισμένες κολόνες στις δυο πλευρές του. Εκτός από ξόρκια, οι τοίχοι είναι γεμάτοι από μαγικές γραφές και σύμβολα που γίνονται ένα με τα έργα. Τρία σχέδια του Micki Pellerano είναι περικυκλωμένα από μια διάταξη γλείφων και κωδικών, οι οποίοι προέρχονται από διάφορα σιγίλια. Η εγκατάσταση της Joana Escoval, το αποτέλεσμα της διαρκούς της έρευνας στην αλχημεία, αναζητά τρόπους για να μιλήσει για τη γλυπτική ως παρουσίες που λαμβάνουν χώρα μαζί με αντικείμενα στην πρωτογενή τους κατάσταση. Ο Karl Holmqvist επίσης θα ζωγραφίσει τα δικά του γκραφίτι στους τοίχους, ως μια πράξη περφόρμανς, τη νύχτα των εγκαινίων. Ένα στοιχείο το οποίο επανεμφανίζεται είναι η ιδέα του περάσματος: πύλες ζωγραφίζονται και διακοσμούνται με σχέδια βουντού από τη Mathilde Rosie, ενώ η Lucy McKenzie πραγματοποίησε έναν πίνακα της “Αλχημιστικής Πόρτας”. Ένα άλλο μοτίβο βρίσκει τις ρίζες του στην κοσμολογία: τόσο στους πίνακες φεγγαριού της Delia Gonzalez και στην αναπαράσταση των χορογραφιών του Gurdjieff, εμπνευσμένες από την κίνηση των πλανητών, όσο και στα σχέδια της Camille Henrot, τα οποία σηματοδοτούν τα σημαντικότερα σημεία της έκθεσης.
Οι πίνακες από χαρτοπολτό του Χριστόδουλου Παναγιώτου έχουν σχέση με το κάψιμο των χρημάτων από την K Foundation, μιας και τα έργα είναι φτιαγμένα από πολτό δολαρίων. Η πολιτική και συμβολική αντιπροσώπευση εξαφανίζεται κάτω από μια μονοχρωματική μάζα, όπου οι εικονογραφικές ιδιαιτερότητες έχουν ξεπλυθεί. Αυτή είναι μια μεταφορά για την απώλεια της αξίας στην εργασία, την ίδια στιγμή ως μία εξιλέωση για όλο αυτό το πολύτιμο
συμβολικό υλικό, το οποίο δεν πρόκειται απλά να εγκαταλειφθεί και να καταστραφεί. αλλά αντίθετα, με την εξάλειψη των εικόνων του, μεταμορφώθηκε μέσω αυτής της μερικώς αλχημικής διαδικασίας σε μια άλλη αξία, σημαντική χωρίς εικονογραφία: την αξία της τέχνης. Άλλες ιδέες ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης χρημάτων και συναλλάγματος με το συμβολικό βάρος που έχουν στην κοινωνία μας παρέχονται με ένα σύνολο μόδας, που εκτίθεται πάνω σε ένα μανεκέν, από τη συλλογή Άνοιξη-Καλοκαίρι '16 του Άγγλου σχεδιαστή Gareth Pugh. Το “Somnambulist” (Υπνοβάτης) της Goshka Macuga κείτεται στο πάτωμα, ο μεγάλος μάγος ο οποίος είναι μισοκοιμισμένος, ξεπερνάει τα σύνορα μεταξύ της πραγματικότητας και της ονειρικής διάστασης και είναι η μόνη ανθρώπινη φιγούρα της έκθεσης. Είναι όντvς ξαπλωμένος κάτω από το τρίπτυχο του Micki Pellerano, το οποίο εξετάζει την ψυχική σφαίρα όπου το ατομικό υποσυνείδητο ενώνεται με το σύμπαν στην κατάσταση της Γνώσης. Οι υπόλοιπες φιγούρες είναι θραυσματικές: το πρόσωπο που βγαίνει από ένα ροζ σύννεφο στον πίνακα του Enrico David, τα πρόσωπα χωρίς σώματα διάσημων φιλοσόφων στα βάζα της Goshka Macuga, και τα σώματα χωρίς κεφάλια στα σχέδια της Mathilde Rosier, με θεότητες αγγελιοφόρους, που απεικονίζονται σα να πέφτουν από τον ουρανό.
Για τις ανάγκες της έκθεσης, ο Σωκράτης Σωκράτους παίρνει τον ρόλο ενός παπαγάλου που ψιθυρίζει και εγκαθιστά έναν κήπο στην ταράτσα της γκαλερί, με σκοπό να μαγέψει αδέσποτους τροπικούς παπαγάλους να την κάνουν το νέο τους σπίτι. Αυτά τα τροπικά είδη ασιατικής καταγωγής έχουν εγκλιματιστεί σε συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας. Κάνοντας παραλληλισμούς με τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που έρχονται στην Αθήνα ψάχνοντας έναν τόπο να αποκαλέσουν σπίτι, ο Σωκράτους κάνει το ξόρκι του και περιμένει να συμβεί η μαγεία. Ο Σωκράτους επίσης ξαναέστησε την επιδραστική του εγκατάσταση “Incarnation”. Μια μάζα από γαρύφαλλα βρίσκεται κοντά στην είσοδο της γκαλερί, σαν ένας βωμός. Σε αυτή την περίπτωση, τα λουλούδια της επανάστασης συμβολίζουν τον πλούτο όταν πετώνται μαζικά στα τοπικά μπουζούκια, αλλά επίσης συμβολίζουν και το θάνατο, όταν τα προσφέρει κάποιος προς τιμήν των νεκρών στους τάφους τους.
Όποιος κατέβει τα σκαλιά για το κατώτερο επίπεδο της έκθεσης, θα μπει σε ένα σκοτεινό χώρο όπου πολλαπλά αντικείμενα αναζωογονημένα από την Paulina Olowska φωτίζονται από οθόνες τηλεοράσεων και φώτα νέον. Αυτά τα αντικείμενα τα βρήκε η καλλιτέχνης μέσα στη Villa Kadenowka, ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στην Πολωνία, το οποίο έφερε πίσω στη ζωή. Τα αντικείμενα, φορτωμένα με ενέργειες, σχηματίζουν συμβολικά ένα καταραμένο μουσικό πεντάγραμμο, μαζί με 13 βίντεο από την Anna Franceschini και 13 έργα νέον του Άγγελου Πλέσσα, από τη σειρά “Malismania – Curses to save mankind”. Μιας και η ανθρωπότητα κινείται προς σκοτεινές εποχές, αυτά τα φυλαχτά από νέον αντιστρέφουν τις ενέργειες προς τα πίσω και είναι αφιερωμένα σε αυτούς που προκαλούν: Εξαφάνιση, Καταπίεση, Ύφεση, Διαχωρισμό, Εξάντληση, Διαφθορά, Επιθετικότητα, Απελπισία, Υποβάθμιση, Απόρριψη, Καταστροφή, Εκφοβισμό, Κατάθλιψη. Στο πλαίσιο της έκθεσης, το υπόγειο έχει έναν ακόμη ρόλο: είναι και η γκαρνταρόμπα και η αίθουσα αναμονής για τους περφόρμερς - οι οποίοι άτακτα και τυχαία θα εναλλάσσονται στην σκηνή κατά τη διάρκεια της νύχτας στις 6 Απριλίου. Εκτός από αυτές που έχουν ήδη αναφερθεί, οι περφόρμανς θα ποικίλλουν: από την ανάγνωση του γράμματος της Μαντάμ ντε Σεβινί του 1676, στο οποίο περιγράφεται η εκτέλεση μιας διάσημης μάγισσας, από το Χριστόδουλο Παναγιώτου, έως μια αναπαράσταση της Mathilde Rosier της χορογραφίας της “Abstracting Attraction”, ένα dj-set από τους Micki Pellerano και Delia Gonzalez, μια απρόβλεπτη παρέμβαση από τον Άγγελο Παπαδημητρίου και μια ομιλούμενη διάδραση από ένα νέο κείμενο της Vanessa Safavi.
Ο τίτλος της έκθεσης “SI SEDES NON IS” προέρχεται από ένα διφορούμενο ημιπαλίνδρομο το οποίο σημαίνει και “Αν καθίσεις, μη φύγεις” και “Αν δεν καθίσεις, πήγαινε”. Η φράση αναγράφεται στο κατώφλι της Αλχημικής Πόρτας στη Ρώμη (επίσης γνωστή ως Αλχημική Πύλη ή Μαγική Πύλη), ένα μνημείο κτισμένο ανάμεσα στο 1678 και το 1680 από το μυστικιστή Μασιμιλιάνο Παλομπάρα, μαρκήσιο του Πιετραφόρτε. Εδώ λειτουργεί ως μια πρόβλεψη και οδηγία προς τους ανυποψίαστους επισκέπτες. Ένα βαμμένο κόκκινο χερούλι καταλαμβάνει την ξύλινη Πόρτα - οφθαλμαπάτη της Lucy McKenzie. Βρίσκεται εκεί για να το γυρίσουν αυτοί που τολμούν. Ο Milovan Farronato είναι διευθυντής και επιμελητής του Fiorucci Art Trust, για το οποίο έχει αναπτύξει το πρόγραμμα στέγασης καλλιτεχνών σε εξέλιξη Roadside Picnic και, από το 2011, το ετήσιο φεστιβάλ “Volcano Extravaganza” στο Στρόμπολι. Με την Paulina Olowska άρχισε το 2014 το συνέδριο “Mycorial Theatre” στην Ράμπκα της Πολωνίας, το οποίο το 2016 πραγματοποιήθηκε στο Σάο Πάολο. Περεταίρω συνεργασίες περιλαμβάνουν τις “Magazine Sessions” (2016) μαζί με τις Serpentine Galleries: βραδιές περφόρμανς στις οποίες έχουν συμμετέχει οι Matt Copson con Felicita e Musarc, Anthea Hamilton, Celia Hempton, Holmqvist, Christian Holstad και Emily Sundblad. Συνέλαβε το “The violent No!” ως μέρος του δημόσιου προγράμματος της 14ης Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης, το 2015. Από το 2005 έως το 2012 ήταν διευθυντής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Viafarini και επιμελητής του DOCVA Documentation Centre for Visual Arts στο Μιλάνο. Από το 2006 έως το 2010 ήταν αναπληρωτής επιμελητής της Galleria Civica di Modena. Ήταν επίσης καθηγητής Οπτικού Πολιτισμού στο CLADEM, το Πανεπιστήμιο IUAV στο Τρεβίζο της Βενετίας από το 2008 έως το 2015. Στις πιο πρόσφατες εκθέσεις που έχει επιμεληθεί ο Farronato περιλαμβάνεται η “Prediction” στη γκαλερί Mendes Wood DM, στο Σάο Πάολο, 2016, η ατομική έκθεση του Peter Doig στη Fondazione Bevilacqua La Masa, Βενετία, 2015, η “Intim Im Team” της Lucy Mckenzie και της Josephine Reisch στη White Cubicle, Λονδίνο, 2015, η ατομική έκθεση του Χριστόδουλου Παναγιώτου στον Kaleidoscope Project Space, Μιλάνο, 2014, και η “Arimortis” στο Museo del Novecento, Μιλάνο, συνεπιμελημένη με τον Roberto Cuoghi, 2013.
Στον πρώτο όροφο, στο The Breeder Playroom, θα παρουσιάζεται το έργο Parallel Second του Στέλιου Καραμανώλη, η δουλειά είναι μια διαρκής εξερεύνηση συμβολικών αναφορών στις ανθρωπολογικές καταστάσεις, δημιουργώντας ένα αίσθημα μυστικισμού, ιστορίας και πνευματικότητας. Επηρεασμένος από μη γραμμικές ιστορίες, ο Καραμανώλης κάνει αναφορά σε υποχθόνιες οντότητες που υποσυνείδητα συγχωνεύονται κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας. Η μεταφυσική αφαίρεση είναι ριζωμένη στο έργο του, παρουσιάζοντας τα τοπία των ιδεών που απαιτούν να υπάρχουν, αξιοποιώντας ηδονοβλεπτικά οράματα του μη ορατού κόσμου. Ο Καραμανώλης δουλεύει κάτω από συγκεκριμένους κανόνες εμπλοκής: η διαδικασία και η τεχνική προσέγγιση δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, η φιλοσοφική σκέψη γίνεται η άρθρωση της διαδικασίας, μεταφράζοντας επίσης μια αδιάσπαστη ροή από τη μακρινή αρχαιότητα έως τη σύγχρονη ζωή μέσα από την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Ενσωματωμένα μέσα στο πλέγμα ακατέργαστων καμβάδων είναι εικονιστικά αντικείμενα και χειρονομίες που παίρνουν αναφορές από τα αρχεία της ιστορίας. Ανακαλείται μια χρυσή εποχή της αρχαιότητας λόγω της έλλειψης οπτικού βάθους στα έργα, χαρακτηριστικής στην κεραμική, στις τοιχογραφίες και στα ανάγλυφα της εποχής, αναγνωρίζοντας την καταγωγή του ίδιου του Καραμανώλη. Επικρατούν, ακόμη, οι συμβολικές χειρονομίες από ιερογλυφικά μέσω μιας στιλιζαρισμένης αναπαράστασης αντικειμένων και μορφών που διατηρούν ένα είδος αφήγησης. Η επιρροή των κόμιξ της δεκαετίας του '60 είναι επίσης ορατή μέσω μιας γρήγορης αλλαγής στο ύφος, από τα κορεσμένα χρώματα και τη ζωηρή παλέτα, διευκολύνοντας έναν ενεργητικό ρυθμό στο έργο. Οι τολμηρές τάσεις του Καραμανώλη στην άρθρωση εναλλασσόμενων καταστάσεων προκαλούν μια μορφή μυστικισμού, επιπρόσθετα στην εξωστρεφή ημι-υπαρξιακή προοπτική του. Ο Καραμανώλης κατάγεται από καλλιτέχνες του 20ού αιώνα που χρησιμοποιούσαν ξεχωριστές μεθόδους για να οραματιστούν εναλλακτικές αφηγήσεις, με πρώιμα παραδείγματα τους Βασίλι Καντίνσκι και Αρσίλε Γκόρκι, έως το Γιόζεφ Μπόις αργότερα.
Ο Στέλιος Καραμανώλης, (γεννημένος το 1977 στην Αθήνα), έχει βάση το Βερολίνο και την Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και του Hildesheim University της Γερμανίας. Στις πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι: “Self-Hypnosis”, με τον Πάνο Παπαδόπουλο, στο Kunstburo, Βιέννη, “An artist without a concept is like a traveler without a roadmap” στο Kunstraum am Schauplatz, Βιέννη, η “Instructions for Happiness” σε επιμέλεια Severin Dunser και Ολυμπίας Τζώρτζη, Αθήνα, η “»Idiopolis« Dialectics between subject and society / Edition 2” State of Concept, σε επιμέλεια Stephan Klee, Αθήνα, η “Chez eux: unseen Collections”, Circuits & Currents, σε επιμέλεια Σταματίας Δημητρακοπούλου, Αθήνα, “The same sky”, Lepsien Art Foundation, Ντύσσελντορφ, “Painting Today”, Συλλογή Βογιατζόγλου, Αθήνα, η “In The Studio”, Kunsthalle Athena, επιμελημένη από τη Daily Lazy Projects, Remap4, Αθήνα, “Lustlands Vol.II στο Μεγάλο Ανατολικό (από τον Ανδρέα Εμπειρίκο)”, σε επιμέλεια Νάντιας Αργυρόπουλου και Λάκη & Άρη Ιωνά / The Callas, Θερμησία Αργολίδας, Πελοπόννησος και “Hope – Kibu – in Japan”, Μουσείο Τέχνης Nerima, Τόκιο, Ιαπωνία.
Τέλος. στο δεύτερο όροφο, παρουσιάζεται η έκθεση της Zoe Paul, με τίτλο “La Perla-Perma Kraal Emporium”.
“Ποιο πλάσμα έχει μια φωνή, αλλά γίνεται και τετράποδο και δίποδο και τρίποδο;”
“Υπάρχουν δύο αδελφές: η μία γεννάει την άλλη και η άλλη, με τη σειρά της γεννάει την πρώτη. Ποιες είναι οι δύο αδελφές;”
Η “La Perla-Perma Kraal Emporium” είναι μια έκθεση, είναι ένας διακανονισμός, είναι ένα σαλόνι, είναι ένα πολυκατάστημα.
Θα σε ντύσω με ρούχα προστασίας PARK LIFE και θα σου σερβίρω τσάι από βότανα, από το στόμα των μουσών, για να αναζωογονήσει τις αισθήσεις σου.
Θα κυλήσεις χάντρες, θα πιέσεις και θα σχηματίσεις και θα τρυπήσεις σφαίρες από πηλό.
Πρόκειται για μια έκθεση σχετικά με την αειφορία στην καλλιέργεια και σώματα.
Σε ένα μπαρ, σε μια γκαλερί.
Την ημέρα και τη νύχτα.
Αυτό είναι το όνομα της γειτονιάς σου
Πάλεψε με νύχια και με δόντια και με λέξεις.
Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων.
Αυτή είναι συμπεριφορά για να κυλήσεις χάντρες.
Η σφίγγα λέει “θα ελευθερωθείς από τα δεσμά μου όταν μαντέψεις σωστά την απάντηση του γρίφου”, οπότε μείνε όλη την ημέρα, πάρε το χρόνο σου και ξαναέλα.
Σε συνεργασία με τους PARK LIFE (Klaus Jurgen Schmidt και Σπύρο Πλιάτσικα)
Ειδικές ευχαριστίες στους Daphnis & Chloe
"SI SEDES NON IS" - Διάρκεια έκθεσης: 6 Απριλίου - 26 Αυγούστου 2017
Zoe Paul - Διάρκεια έκθεσης: 6 Απριλίου - 31 Μαΐου 2017
Στέλιος Καραμανώλης - Διάρκεια έκθεσης: 6 Απριλίου - 28 Μαΐου 2017
