H πολιτιστική πλατφόρμα ΔΥΟ ΧΩΡΙΑ εγκαινιάζει το δεύτερο της δρώμενο στην Αθήνα, με τίτλο #the21project, αυτήν την Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου 2017, σε συνεργασία με το εστιατόριο The Twenty One Restaurant στην Κηφισιά.
Το #the21project είναι μία παρουσίαση έργων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, οι οποίοι καλούνται να εγκαταστήσουν από 21 έργα ο καθένας τους σε έναν τοίχο, με την ίδια διάταξη που έχει το λογότυπο του ξενοδοχείου στο οποίο στεγάζεται η έκθεση και το εστιατόριο.
Με την πρακτική της υιοθέτησης και της επανάχρησης στοιχείων από την? ταυτότητα του εστιατορίου και του ξενοδοχείου αντίστοιχα, το δρώμενο επιχειρεί να κάνει ένα σχόλιο πάνω στο ζήτημα της πολιτισμικής οικειοποίησης στον 21ο αιώνα.
Πολιτισμική οικειοποίηση είναι η υιοθέτηση ή κλοπή συμβόλων, τελετουργιών και αισθητικών προτύπων μιας κουλτούρας από κάποια άλλη. Στρέφεται σε μια ομάδα μειονοτική ή με κάποιον τρόπο υποταγμένη οικονομικά, κοινωνικά ή στρατιωτικά από μια άλλη, κυρίαρχη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται το ερώτημα, σε ποιο βαθμό και υπό ποιες συνθήκες μπορεί, η πολιτισμική οικειοποίηση να επιτευχθεί και κατά πόσο μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα;
Στη δεύτερη έκφανση της άσκησης αυτής, συμμετέχουν οι: ?Juergen Teller με 21 φωτογραφίες, η Aurel Schmidt και ο Στέλιος Καραμανώλης με 21 σχέδια ο καθένας τους.
Την ίδια στιγμή, στον εκθεσιακό χώρο παρουσιάζονται τα έργα των: Greg Bogin, Maja Djordjevic, Taylor McKimens, Ραλλού Παναγιώτου, Alex Ruthner και Αλέξανδρο Τζάννη.
Η επιλογή των έργων αυτών, έγινε από τα Δύο Χωριά με κριτήριο να παρουσιάσουν σύγχρονες τάσεις της ελληνικής και διεθνούς καλλιτεχνικής παραγωγής, σε ένα διευρυμένο κοινό σύγχρονης τέχνης.
Κάτω από το ίδιο πλαίσιο τον Οκτώβριο του 2016, τους τρεις βασικούς τοίχους του εστιατορίου οικειοποιήθηκαν οι: Μαρία Ευσταθίου, Todd James και Honza Zamojski με 21 σχέδια ο καθένας τους, και παρουσιάστηκαν τα έργα των: Greg Bogin, Nir Hod, Matthew Palladino και Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά
Λίγα λόγια για τους καλλιτέχνες
Ο διεθνούς φήμης φωτογράφος Juergen Teller (Γερμανία, 1964) επιμελήθηκε τον Οκτώβριο του 2016 στο Λονδίνο, μία έκθεση με έργα του Robert Mapplethorpe, με αφορμή τα 70 χρόνια από τη γέννηση του δεύτερου. Ανάμεσα σε άλλες φωτογραφίες παρουσίασε και μία φωτογραφία που τράβηξε ο Mapplethorpe το 1984 που απεικονίζει 5 βατράχια μέσα σε ένα πιάτο. Από τότε ο Teller δημιούργησε μία ολόκληρη νέα σειρά έργων με βατράχια και πιάτα κάτω από τον τίτλο Frogs and Plates. Μέρος της δουλειάς αυτής είναι τα έργα που παρουσιάζονται στο #the21project. Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για το έργο του Teller συνολικά γιατί δημιουργεί πάντα κάτι αναπάντεχο. Ωστόσο, κοινός παρανομαστής είναι ο ωμός τρόπος παρουσίασης των θεμάτων του και το ενδιαφέρον που έχει ο καλλιτέχνης στην αποτυπώση της πολυπλοκότητα της ζωής.
H Aurel Schmidt (Καναδάς, 1982) παρουσιάζει μία σύνθεση που αποτελείται από νέα και παλαιότερα σχέδιά της που επέλεξε η ίδια. Μέσα από μία εξέχουσα σχεδιογραφία η Schmidt αμφισβητεί κοινωνικά στερεότυπα που έχουν να κάνουν με την ομορφιά και την αρρενωπότητα καθώς και κοινωνικές συμβάσεις σχετικές με την αποσύνθεση και τη σήψη του ανθρώπινου σώματος. Η ίδια συσχετίζει το ενδιαφέρον που έχει στο να βρίσκει την ομορφιά σε πράγματα που θεωρούνται κατεξοχήν άσχημα, με τον τρόπο που βλέπει την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης ως μία κυκλική διαδικασία ανανέωσης και φθοράς.
Το έργο του Στέλιου Καραμανώλη (Ελλάδα, 1977) αφηγείται προσωπικές του ιστορίες μέσα από την παράθεση στοιχείων που συντίθενται από διαφορετικά σύμβολα. Τα σύμβολα αυτά είτε είναι αρχετυπικά πλάσματα, είτε ζώα, είτε φυτά, είτε αρχιτεκτονικά στοιχεία. Με τον τρόπο αυτό ο καλλιτέχνης φτιάχνει μία κωδικοποιημένη γλώσσα, την οποία χρησιμοποιεί για να παρουσιάσει στο θεατή μία νέα μυθολογία γεμάτη με μυστικιστικά στοιχεία.
H δουλειά του Greg Bogin (ΗΠΑ, 1965) είναι σκοπίμως αισιόδοξη γιατί έχει ως στόχο να αντιπαρατεθεί στους γρήγορους και σκληρούς ρυθμούς του δυτικού κόσμου. Στη δουλειά του υπάρχουν πάντα ελπιδοφόρα στοιχεία, όπως το ηλιοβασίλεμα που απεικονίζεται στο έργο που παρουσιάζεται, το οποίο επιθυμεί να μεταφέρει την όμορφη και ρομαντική διάθεση που δημιουργούν τα ηλιοβασιλέματα.
Η Maja Djordjevic (Σερβία, 1990) ανήκει στην πρώτη γενιά παιδιών που μεγάλωσαν σχεδιάζοντας γραφήματα doodles σε υπολογιστή. Ένα doodle μπορεί να απεικονίζει ένα απλό σχέδιο, κάποια συγκεκριμένη παραστατική έννοια ή αφηρημένα σχήματα. Αυτό που επιτυγχάνει στη ζωγραφική της η Djordjevic είναι να μεταφέρει αυτήν την πλαστικότητα των χρωμάτων καθώς και όλο το συναίσθημα που τα χαρακτηρίζει, σε ζωγραφικά έργα φτιαγμένα με την τεχνική και τη μαεστρία των μεγάλων κλασσικών ζωγράφων. Δημιουργεί έργα απόα ακρυλικά σε χαρτί τα οποία όμως, είναι πανομοιότυπα στην αισθητική και στην απόδοσητων συναισθημάτων με τα ψηφιακά doodles σε σημείο που ο θεατής τους μπερδεύεται με το αν είναι ζωγραφικά ή ψηφιακά έργα και με το τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο. Τα συγκεκριμένα έργα με τίτλο I don't even know what I'm upset about απεικονίζουν το πρόσωπο του Μίκυ Μάους σε διαφορετικές συναισθηματικές φάσεις, με τον ίδιο τρόπο που στην εποχή μας επιλέγουμε το ανάλογο 'emoticon΄ για να μεταφέρουμε στο συνομιλητή μας την ψυχική μας κατάσταση.
Τα έργα του Taylor McKimens (ΗΠΑ, 1976) αποτυπώνουν ελληνικές φιγούρες που ο καλλιτέχνης πρωτοσυνάντησε στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Η δουλειά του είναι βασισμένη στην αρχαιοελληνική έννοια της στωικότητας και προσπαθεί μέσα από αυτήν, να αφουγκραστεί το σημερινό κόσμο και να πολώσει κάθε είδους αντικρουόμενες ιδέες και απόψεις, ώστε να συνυπάρξουν αρμονικά.
Η Ραλλού Παναγιώτου (Ελλάδα, 1978) δημιουργεί έργα όπου θραύσματα αρχιτεκτονικών τοπίων, ανατομίες συγκεκριμένων προϊόντων και ίχνη από δραστηριότητες υποδεικνύουν κατάσταση διακοπών και ρέμβης. Μέσα από μια πολλαπλότητα μορφών και υλικών, όπως καλαμάκια ποτού, κάθε έργο της δημιουργεί κώδικες αναγνώρισης του χώρου. Ανακατασκευάζοντας και συνδέοντας κομμάτια από διαφορετικά περιβάλλοντα, τα έργα αναφέρονται σε κώδικες παρουσίασης σε σχέση με τις εναλλαγές της πολιτιστικής αξίας.
Τα έργα του Alex Ruthner (Αυστρία, 1982) κινούνται μεταξύ της παράστασης και της αφαίρεσης. H δουλειά του είναι ένας συνδυασμός ρεαλιστικής και μινιμαλιστικής ζωγραφικής, μαζί με σύγχρονα σουρεαλιστικά στοιχεία από το δυτικό κόσμο. Η έννοια της φύσης (και των αναφορών σε αυτή) ως αντίθετο της αστικής κουλτούρας, συμβολίζει το θόλωμα των ορίων μεταξύ της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης.
Μέσα από τον έργο του Αλέξανδρου Τζάννη (Ελλάδα, 1979) ο θεατής βλέπει έναν έντονο, σκοτεινό, φουτουριστικό κόσμο, ο οποίος αναδύεται μέσω ενός λεπτεπίλεπτου ατμοσφαιρικού σχεδίου αλλά και μέσω γεωμετρικών σχημάτων που συνήθως καθορίζουν τη σύνθεση.
