Cacao Rocks, Medulla © Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης, Φωτ.: andreas and the camera
Mετά από δύο μήνες συνεχών πολιτιστικών δράσεων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Επιβίωση, το Studio 4 παρουσιάζει δύο ακόμα εκθέσεις και ένα street party αυτήν την Παρασκευή 7 Ιουλίου, στον περιβάλλοντα χώρο της έκθεσης "Α Generation of the '90s", όπου θα υπάρχουν αντίτυπα των αυτοκόλλητων που δημιούργησαν για τη διαδικτυακή έκθεση "Τhe 3W Biennial" οι Critical Art Ensemble από τις ΗΠΑ.
Η ομαδική έκθεση "Α Generation of the '90s" που εγκαινιάζεται αυτήν την Παρασκευή 7 Ιουλίου, στις 20:00, στο project space Temporary Duplex (The Lockers, Επικούρου 16 & The Laundry: Ευμορφοπούλου 6), σε επιμέλεια Ανδρέα Φακή, αποτελεί την έβδομη σε σειρά δράση του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Eπιβίωση και παρουσιάζει δυσδιάστατα και τρισδιάστατα έργα από επτά Έλληνες εικαστικούς, οι οποίοι μεγάλωσαν κατά τη δεκαετία του 1990 και δραστηριοποιούνται στο δημόσιο χώρο.
Ο δημόσιος χώρος χαρακτηρίζεται από έναν υπερκορεσμό πληροφοριών, συμβόλων, εικόνων και κατά συνέπεια, και εννοιών· μια κατάσταση που δημιουργήθηκε σταδιακά, ξεκινώντας αρκετές δεκαετίες πριν.
Οι τρόποι επικοινωνίας όλο και διευρύνονται, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται και εναλλακτικοί τρόποι, αντικατοπτρίζοντας συχνά μια πρωτόγονη –και ενδεχομένως έμφυτη– εξωστρέφεια, η οποία πηγάζει από εκείνον που κάνει το πρώτο βήμα. Από εκείνον που ξεκινάει την όποια μορφή διαλόγου, έμμεση ή άμεση.
Με την πρόοδο της τεχνολογίας και την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο ορατό, το πώς μια θεωρητικά απλή πράξη, περιπλέκεται όλο και περισσότερο. Εκτός μιας πιθανής προγραμματισμένης προσπάθειας, συχνά απαιτείται χρόνος αναμονής ή ακόμα και η εφαρμογή πολλαπλών μεθόδων, προκειμένου να επιτευχθεί επικοινωνία, είτε πρόκειται από άνθρωπο σε άνθρωπο, είτε από μια πολυσύνθετη οντότητα –όπως ένας οργανισμός ή μια εταιρία– προς πολλούς ανθρώπους, όπου προκύπτει και η ανάγκη να αναρριχηθεί οπτικά ή ακουστικά, πάνω από οτιδήποτε θα μπορούσε να παρεμβληθεί.
Το σκέλος αυτό αφορά και την τέχνη που συναντάμε στον δημόσιο χώρο, η οποία αποτελεί μια από τις πιο αρχέγονες μορφές επικοινωνίας και σήμερα είναι αξιοσημείωτη για το εύρος που μπορεί να έχει ως μέθοδος αλληλεπίδρασης. Μέσα από ένα έργο, ο δημιουργός εξωτερικεύει ένα μέρος των πιστεύω του, ενδεχομένως πώς νιώθει από τα ερεθίσματα που λαμβάνει ο ίδιος ως υποκειμενικότητα και από τους γύρω του. Εκκινεί έναν δημόσιο διάλογο, στον οποίο ο καθένας μπορεί να γίνει θεατής ή συνομιλητής.
Η δεκαετία του ''90 –με ό,τι την αποτέλεσε– συνέβαλε σημαντικά στην παιδεία των σημερινών «τριαντάριδων» εικαστικών. Οι Dukes of Hazard, το μουντιάλ του '90, οι Prodigy, οι Spice Girls, οι Βeastie Boys, η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, το Μόνος στο Σπίτι, το Trainspotting, το Pulp Fiction, οι Απαράδεκτοι, το σκάνδαλο Κοσκωτά, το δίπτυχο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, το τσίρκο Medrano, η εποχή που η Ομόνοια αποτελούσε επιλογή για οικογενειακή έξοδο, το Game Boy, το Μega channel, τα αληθινά τρόλεϊ, η κουλτούρα του BMX και του skate, τα Wendy's, οι τελευταίες βόλτες της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην παραλιακή, ο απόηχος των ενεργειών της Μελίνας Μερκούρη για τα κλεμμένα μάρμαρα της Ακρόπολης, η έλευση της Rap στην Ελλάδα, το πρώτο ρεύμα των γκραφιτάδων από το εξωτερικό, τα έργα του μετρό, τα Cosmos, τα Sparvar και στη συνέχεια τα Ισπανικά Montana, το φεστιβάλ graffiti του '98 στη μη-πεζοδρομημένη Ερμού, η περιπέτεια του Οτσαλάν, η εδραίωση της κινητής τηλεφωνίας, η έλευση του Διαδικτύου στην Ελλάδα και η άφιξη της πληροφορίας που έφτανε μέσω του Διαδικτύου, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής και της αντίληψης των εικαστικών, λειτουργώντας ως παραδείγματα προς μίμηση, προς αποφυγή ή ακόμα και ως παραδείγματα άνευ σημασίας.
Πρόθεση του επιμελητή δεν είναι να μετατρέψει έναν ιδιωτικό χώρο σε δημόσιο, ούτε φυσικά να μεταφέρει κάτι από το δρόμο σε ένα εσωτερικό περιβάλλον, αλλά να παρουσιάσει σε αυτόν τον τόσο επίκαιρο και απτό χώρο μία επιλογή έργων των εικαστικών, τα οποία βλέπω ως οπτικά αποσπάσματα που συναντώνται στον δημόσιο χώρο και με τον τρόπο τους, επιτυγχάνουν να γίνουν ορατά μέσα στο αμάλγαμα θορύβου που επικρατεί στο κορεσμένο αστικό περιβάλλον. Τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία, η αναγνωρίσιμη τεχνοτροπία, η θεματολογία, η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα, το λεξιλόγιο, ακόμα και το είδος των επιφανειών που επιλέγουν οι εικαστικοί, συντελούν στην επίτευξη αυτή συνθέτoντας την οπτική τους γλώσσα και καθιστώντας τον αστικό χώρο όχι μόνο ως δημόσιο, αλλά και ως προσωπικό.
Συμμετέχουν οι: Δημήτρης Ταξής (1983, Στέττινο), b. (1982, Aθήνα), Βασίλης Μαρκοσιάν (1980, Αθήνα), ath1281 (1983, Αθήνα), Cacao Rocks (1985, Aθήνα), Greg Papagrigoriou (1986, Αθήνα) και D! (1984, Aθήνα).
Διάρκεια έκθεσης: 7 Ιουλίου – 8 Σεπτεμβρίου 2017
D!, Gates of Heaven © Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης, Φωτ.: andreas and the camera
Απροσδιόριστη θα είναι η διάρκεια της ομαδικής έκθεσης "The 3W Biennial", η οποία επίσης εγκαινιάζεται αυτήν την Παρασκευή 7 Ιουλίου στις 20:00. Αποτελεί την όγδοη σε σειρά δράση της 2ης έκδοσης του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης και παρουσιάζει τα έργα δέκα εικαστικών από την Ελλάδα και το εξωτερικό οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον δημόσιο χώρο, σε επιμέλεια Ανδρέα Φακή.
H συλλογικότητα Critical Art Ensemble (1987, Ταλαχάσι), οι εικαστικοί: Αλέξανδρος Ψυχούλης (1966, Βόλος), Theopsy (1968, Βοστόνη), Άντα Πετρανάκη (1977, Αθήνα), Βασίλης Μαρκοσιάν (1980, Αθήνα), Phil America (1983, Σακραμέντο), D! (1984, Αθήνα), Dorian Lynde (1989, Τορόντο), Τhisisopium (1990, Αθήνα) και το εικαστικό δίδυμο Blaqk (2011, Aθήνα) συμμετέχουν με νέα έργα τους, επιλέγοντας ως μέσα τους το βίντεο, το σχέδιο, τη φωτογραφία, την επιτέλεση, την κινούμενη εικόνα και το κείμενο, προσεγγίζοντας την Επιβίωση έμμεσα, άμεσα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, η έκθεση "The 3W Biennial" πραγματοποιείται στον παγκόσμιο ιστό και φιλοξενεί έργα που έχουν αποκτήσει την τελική τους μορφή με αυτόν τον γνώμονα. Μία έκθεση που θα παρουσιάζει έργα για το Διαδίκτυο (internet art) και θα επαναλαμβάνεται σε κάθε έκδοση του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης θα έχει ουσιαστικό ρόλο, καθώς το Διαδίκτυο αποτελεί έναν άυλο χώρο, ο οποίος διαθέτει πλούτο πληροφοριών και είναι ανοιχτός σε όλους. Επιπρόσθετα, η καθημερινή του χρήση από μεγάλο ποσοστό πολιτών έχει καθιερωθεί και εξακολουθεί να έχει ανοδική τάση, καλύπτοντας ένα αυξανόμενο ηλικιακό φάσμα. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί τμήμα του δημοσίου χώρου, ούτε θα μπορούσαμε να μην εκλάβουμε τη δράση εικαστικών που παράγουν έργα για το Διαδίκτυο ως μία δημόσια δράση.
b., One Small Step © Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης, Φωτ.: andreas and the camera
Και όπως κάθε μεγάλη έκθεση έχει το δικό της μεγάλο πάρτυ, το Studio 4 συμπράττει με το Demo Crates, ένα συμμετοχικό μουσικό project, το οποίο μέσα από μία δημοκρατική διαδικασία –που είναι ανοιχτή για όλους– δημιουργεί ένα ηχητικό παζλ, αποτελούμενο από μουσικά κομμάτια που έχει επιλέξει και υποβάλλει το ίδιο το κοινό. Η 4η έκδοση του Demo Crates θα επενδύσει ηχητικά το street party του Φεστιβάλ Δημόσιας Τέχνης: Επιβίωση μεταξύ 20.00 – 23.00 την Παρασκευή 7 Ιουλίου.
Η υποβολή των μουσικών κομματιών θα γίνεται κατά την έναρξη του party 20.00 – 20.30 και μέσω email στο [email protected]
Πιθανά ερωτήματα μπορούν να αποστέλλονται μέσω μηνύματος στο www.facebook.com/demo.cratesgr
Περισσότερες πληροφορίες: www.publicartfestival.gr
