To Fast Forward Festival της Αθήνας είναι πάλι εδώ, με παγκόσμιες πρεμιέρες και αναθέσεις της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με τις οποίες η Στέγη, η πλατεία Ομονοίας, η πλατεία Συντάγματος, το λιμάνι του Πειραιά και η Δραπετσώνα μεταμορφώνονται με ισχυρές παρεμβάσεις επιδραστικών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο.
Στον Πειραιά θα βρείτε ένα audio-walk mapping, φορτισμένο από ιστορικές μνήμες (Akira Takayama & Port B, Piraeus / Heterotopia) και την πραγματικότητα του Πειραιά μέσα από τις ιστορίες των κατοίκων του σε πρωτότυπο φιλμ (Hikaru Fujii, Piraeus / Heterochronia). Γίνετε μάρτυρες της «εξαφάνισης» της πλατείας Ομονοίας (Gregor Schneider, Invisible City) και περιηγηθείτε σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας που αντανακλά το σκοτεινό είδωλο της Φουκουσίμα (Chim^Pom, Kenji Kubota, Eva & Franco Mattes και Jason Waite, Don''t Follow the Wind). Πάρτε μέρος σε ένα πενθήμερο σεμινάριο με μορφή ταινίας (We Refugees, A Scenario for a Schizoanalytical Seminar, από τους Ayreen Anastas & Rene Gabri). Μπείτε στη λαβυρινθώδη εγκατάσταση ζωντανών ταμπλό με ενοίκους της πρόσφυγες, μετανάστες, ακτιβιστές και διερμηνείς, σε μια σουρεαλιστική περιήγηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση της κρίσης (Brett Bailey, Sanctuary). Αναζητήστε τα παιδιά που διέσχισαν κάποτε τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας, στις νέες τους πατρίδες (Rimini Protokoll / Daniel Wetzel, Evros Walk Water 1 & 2) και καταδυθείτε στα άδυτα ενός τρένου του τρόμου για να ξορκίσετε ό,τι σας φοβίζει (Dries Verhoeven, Phobiarama). Συνταξιδέψτε σε ένα βαν με τους περφόρμερ προς άγνωστο προορισμό (Ζωή Δημητρίου, Peregrinus) και παρακολουθήστε ένα συγκλονιστικό χρονικό μοναξιάς και συντροφικότητας, καταστροφής και επιβίωσης στο Τσερνόμπιλ (BERLIN, Zvizdal [Holocene #6], [Chernobyl – so far so close]). Τέλος, μη χάσετε το διεθνές συμπόσιο Για τις Πατρίδες και τους Απάτριδες καθώς ο Κόσμος κλίνει προς τα Δεξιά, που συνδιοργανώνεται από τη Στέγη και τον οργανισμό Creative Time της Νέας Υόρκης.
Λίγα λόγια για τα έργα
Akira Takayama, Port B, Piraeus / Heterotopia
Στην πρώτη ευρωπαϊκή εκδοχή αυτού του πολυσυζητημένου πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2013 στο Τόκυο, ο Πειραιάς και η μακραίωνη προσφυγική ιστορία του αποκαλύπτονται ως μια «ετεροτοπία», ένας «άλλος» τόπος, άγνωστος αλλά οικείος, μυθικός αλλά πραγματικός. Εξοπλισμένοι με smartphones, apps και χάρτες, οι θεατές, ως περιπατητές-γεωγράφοι, τον ανακαλύπτουν ξανά, μέσω ενός audio-walk mapping, φορτισμένου από ιστορικές μνήμες, μύθους και μυθοπλασίες. Ο διεθνώς διακεκριμένος Ιάπωνας δημιουργός site-specific πρότζεκτ μεγάλης εμβέλειας συμπράττει με επτά ποιητές, πεζογράφους και στοχαστές από όλο τον κόσμο για το Piraeus / Heterotopia.
Hikaru Fujii, Piraeus / Heterochronia
Το Piraeus / Heterochronia είναι ένα έργο video art, στο οποίο καταγράφηκαν τέσσερις διάλογοι με τους ανθρώπους εκείνους που ζουν στην περιοχή γύρω από τον πύργο με το ρολόι του Σιλό, δηλαδή της κεντρικής σιταποθήκης στο λιμάνι του Πειραιά. Το Piraeus / Heterochronia δεν παρουσιάζει την ιστορία του Πειραιά, αλλά καθρεφτίζει «το χρόνο της ετερότητας» (αυτό που δηλώνει η λέξη «ετεροχρονία») των συνεντευξιαζόμενων, ο οποίος ζει και επιβιώνει με την πραγματικότητα του Πειραιά, που είναι ισχυρά συνυφασμένη με την περίπλοκη ιστορία του. Κάθε συνεντευξιαζόμενος/-η σε αυτό το βίντεο έχει ιδιαίτερη και διαφορετική ζωή, κοινωνικό υπόβαθρο και χρόνο. Προκειμένου όμως να φανεί ο κοινός ρους του πραγματικού χρόνου, πραγματοποιήθηκαν τέσσερις διάλογοι και κινηματογραφήθηκαν την ίδια ώρα σε διαδοχικές ημέρες.
Κάθε ώρα, το ρολόι του Σιλό, το οποίο είναι ορατό από οποιοδήποτε σημείο του Πειραιά, παίζει το περίφημο τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά», από την ταινία Ποτέ την Κυριακή. Στην πραγματικότητα, το ρολόι δεν είναι πλέον καθόλου ακριβές, καθώς η ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου είναι υποκειμενική. Τότε, πώς μπορούμε να θωρούμε το «χρόνο της ετερότητας», που έχει μια μεταβλητή ταχύτητα, βαίνοντας είτε πιο γρήγορα είτε πιο αργά;
Το Piraeus / Heterochronia, που λειτουργεί σε συνδυασμό με το διαδραστικό έργο του Ακίρα Τακαγιάμα, Piraeus / Heterotopia, προσκαλεί τους θεατές να ταξιδέψουν, αισθανόμενοι όλους τους διαφορετικούς χρόνους –το χρόνο της ετερότητας, το χρόνο των ίδιων των θεατών και τον πραγματικό χρόνο που περνάει– να διασταυρώνονται.
Gregor Schneider, Invisible City
Ποιος άλλος θα μπορούσε να «εξαφανίσει» την πλατεία Ομονοίας, αν όχι ο Γερμανός εικαστικός και γλύπτης που θεωρείται από τους κορυφαίους εκπροσώπους της νέας εννοιολογικής τέχνης, βραβευμένος με Χρυσό Λέοντα στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2001; Αξιοποιώντας την τεχνική του καμουφλάζ και συνδέοντάς την με την αορατότητα της ιστορικής πλατείας από ψηλά, ο Γκρέγκορ Σνάιντερ με το Invisible City παρεμβαίνει στο αστικό τοπίο, μετατοπίζοντας το κέντρο του, τον ομφαλό της Αθήνας, στο λεπτό σημείο συνάντησης του ορατού με το αόρατο και της τέχνης με την οντολογία.
Chim^Pom, Kenji Kubota, Eva & Franco Mattes, Jason Waite, Don''t Follow the Wind
Για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος, το «ραδιενεργό», πολυσυζητημένο εν εξελίξει πρότζεκτ, που δημιουργήθηκε με έναυσμα το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα. Η επιμελητική ομάδα που το 2015 κινητοποίησε 12 καλλιτέχνες να στήσουν έργα μέσα στη Ζώνη Αποκλεισμού της Φουκουσίμα, «καταδικασμένα» έτσι να μείνουν αθέατα –ίσως και για πάντα–, ενεργοποιεί τώρα μια πλειάδα καλλιτεχνών για να δημιουργήσουν, σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο της Αθήνας, το σκοτεινό είδωλο του Don't Follow the Wind: πρωτότυπα έργα για την κατάσταση στην Ελλάδα, σε διάλογο με τη Φουκουσίμα, την οικογένεια που παραμένει στη μολυσμένη περιοχή, αλλά και ένα φόρουμ για τους βιαίως εκτοπισθέντες πληθυσμούς του πλανήτη μας.
Workshop: «Εμείς οι πρόσφυγες: σενάριο για ένα σχιζοαναλυτικό σεμινάριο» από τους Ayreen Anastas, Rene Gabri
To εργαστήριο «Εμείς οι πρόσφυγες: σενάριο για ένα σχιζοαναλυτικό σεμινάριο» έχει θέμα το σπίτι που όλοι βλέπουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να προσεγγίσει. Οι καλλιτέχνες Ayreen Anastas και Rene Gabri προσκαλούν μια ομάδα συμμετεχόντων να μοιραστούν μαζί μια περίοδο 5 ημερών για να παραγάγουν ένα σεμινάριο με μορφή ταινίας, την οποία θα υλοποιήσουν, θα κατοικήσουν, θα καταγράψουν συλλογικά και, στη συνέχεια, θα τη μοιραστούν με το κοινό. Το σενάριο για το σεμινάριο αυτό με τη μορφή ταινίας δομείται και αντλεί έμπνευση από τα γραπτά του Felix Guattari πάνω στη σχιζοανάλυση και από το Verfremdungseffekt (τεχνική της αποστασιοποίησης) του Bertolt Brecht, μεταξύ άλλων. Η βασική αρχή είναι ότι με τη δημιουργία ενός χώρου μεταξύ ενός κανονικού σεμιναρίου και μιας κανονικής θεατρικής ερμηνείας, μπορεί να δημιουργηθεί ένας πολύ ενδιαφέρων αναλυτικός και επιτελεστικός χώρος, ο οποίος ενδεχομένως να είναι γόνιμος για τη δημιουργία ισχυρών αισθητικών, αναλυτικών και πολιτικών βιωμάτων.
Brett Bailey, Sanctuary
Σε συμπαραγωγή με τη Στέγη και σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Αθήνα, υποδεχόμαστε τη νέα περφόρμανς-εγκατάσταση του Νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη και εικαστικού που τάραξε τα παγκόσμια ύδατα της τέχνης με το Exhibit B, το οποίο είδαμε στο περσινό Fast Forward Festival. Μέγας ουμανιστής και επικριτής της μετα-αποικιοκρατικής Ευρώπης, ο Μπρετ Μπέιλυ εμπνέεται από το μύθο του Μινώταυρου και στήνει μια λαβυρινθώδη εγκατάσταση – μια σουρεαλιστική περιήγηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση της κρίσης. Φυλακή, άσυλο, ναός ή θυσιαστήριο, το Sanctuary, με μια ιερατική εικαστικότητα, εκθέτει τις χαμένες, απειλούμενες και ποθητές οικίες του σήμερα, μέσα από μια σειρά ζωντανών ταμπλό, φορτωμένων με συμβολισμούς. «Κάτοικοί» τους, οχτώ άνθρωποι –πρόσφυγες, μετανάστες, ακτιβιστές και διερμηνείς– ηλικίας 20-70 ετών.
Daniel Wetzel / Rimini Protokoll, Evros Walk Water 1 & 2
Σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Αθήνα, η κορυφαία γερμανική ομάδα «θεάτρου της πραγματικότητας» στήνει μια ευφάνταστα στοχαστική οπτικοακουστική περφόρμανς-εγκατάσταση για μικρούς και μεγάλους, συνδέοντας την περιπέτεια έξι ασυνόδευτων παιδιών-μεταναστών με τη μουσική φαντασία του John Cage και το λόγο περί ελευθερίας. Έξι ανήλικοι πρόσφυγες από το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Συρία, που πρωτοσυναντήθηκαν με τον Ντάνιελ Βέτσελ στην Αθήνα το 2015, από τους νέους προορισμούς τους ανά την Ευρώπη γίνονται οι μαέστροι, αλλά και οι άτυποι εισηγητές των θεατών σε έναν ουσιαστικό διάλογο για τα όρια της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στο Evros Walk Water 1 & 2.
Dries Verhoeven, Phobiarama
Ένα αλλιώτικο «τρενάκι του τρόμου». Μια διαδραστική εγκατάσταση, εκτός Στέγης, στην καρδιά της πόλης. Σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Ελλάδα, το Phobiarama μάς καλεί να μπούμε στη μαύρη τέντα του και να καταδυθούμε στα άδυτά του για να ξορκίσουμε ό,τι μας φοβίζει: τη διεθνή τρομοκρατία, την οικονομική κρίση, την πολιτική απογοήτευση… Ένα πρότζεκτ του φημισμένου Ολλανδού εικαστικού και σκηνοθέτη, ο οποίος στο 1ο Fast Forward Festival, με το No Man's Land, μας κάλεσε να περπατήσουμε στην Αθήνα παρέα με έναν μετανάστη.
Ζωή Δημητρίου, Peregrinus
Ένα βαν. Με τα τζάμια σφαλιστά. Από εδώ ξεκινά το Peregrinus, με τους περφόρμερ και τους θεατές συνεπιβάτες σε ένα ταξίδι που καταλήγει σε μια λαβυρινθώδη εγκατάσταση. Η εγκατεστημένη στο Λονδίνο διεθνώς διακεκριμένη Ελληνίδα χορογράφος Ζωή Αντωνίου, που ξεχωρίζει με τη μινιμαλιστική γλώσσα και την καίρια αφηγηματικότητά της, στήνει κάτι περισσότερο από μια χορογραφία: μια συμμετοχική δαιδαλώδη περιπατητική εμπειρία. Σε παγκόσμια πρώτη στην Ελλάδα, το Peregrinus (λατιν. «προσκυνητής», «ξένος») διερευνά –κινησιολογικά και βιωματικά– το ζήτημα του ακούσιου νομαδισμού. Ο καταξιωμένος Βρετανός ερευνητής Joe Kelleher υπογράφει τη δραματουργία.
BERLIN, Zvizdal [Chernobyl – so far so close]
27 Απριλίου 1986, Τσερνόμπιλ: Αμέσως μετά την έκρηξη, η περιοχή γύρω από τον πυρηνικό σταθμό εκκενώνεται. 350.000 κάτοικοι εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Δύο, όμως, αρνούνται. Παραμένουν στο χωριό τους επί 27 χρόνια. Η ακραία ζωή τους αποτελεί την πρώτη ύλη της περφόρμανς/κινηματογραφικής εγκατάστασης των Berlin, αυτού του δυναμικού ντουέτου καλλιτεχνών από την Αμβέρσα, που επισκεπτόταν και κινηματογραφούσε, επί πέντε χρόνια, την καθημερινότητα της Νάντια και του Πέτρο στο χωριό-φάντασμα Ζβίζνταλ, στη ραδιενεργό Ζώνη Αποκλεισμού του Τσερνόμπιλ. Τώρα, με το Zvizdal [Chernobyl – so far so close] μας καθιστούν μάρτυρες ενός συγκλονιστικού χρονικού μοναξιάς και συντροφικότητας, καταστροφής και επιβίωσης.
Διεθνές Συμπόσιο: “On Homelands and the Stateless as the World Tilts Right”
Το διεθνές συμπόσιο Για τις Πατρίδες και τους Απάτριδες καθώς ο Κόσμος κλίνει προς τα Δεξιά, που συνδιοργανώνεται από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και τον οργανισμό Creative Time της Νέας Υόρκης, στο πλαίσιο του Fast Forward Festival, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 13 και 14 Μαΐου 2017. Το συμπόσιο θα λειτουργήσει ως μια πλατφόρμα διαλόγου, προσφέροντας εκφράσεις αλληλεγγύης, αλληλεξάρτησης και αντίστασης σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.
Παίρνοντας αφορμή από το θεματικό ενδιαφέρον του Fast Forward Festival για την υπέρβαση διαχωριστικών γραμμών, το συμπόσιο συγκεντρώνει επτά διεθνείς και ελληνικές αποστολές καλλιτεχνών, επιμελητών, πολιτιστικών διαχειριστών και οργανωτών για να παράσχει γεωγραφικά διακριτές, διαθεματικές, καίριες καταθέσεις πολιτικών και αισθητικών τακτικών που να μπορούν να φανούν αποτελεσματικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης των απάτριδων, των τοξικών εθνικισμών και του διαρκώς πιο επισφαλούς βιοπορισμού.
Σήμερα, η Αθήνα είναι μάρτυρας σε δύο από τα πιο επείγοντα και βιωμένα ζητήματα της υφηλίου. Η καταστροφή που προκάλεσε ο πόλεμος στη Συρία έχει οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους να καταφύγουν στα ελληνικά παράλια. Συγχρόνως, ένα καθεστώς αυστηρής λιτότητας και η αναζωπύρωση του νεοφιλελευθερισμού έχουν συντελέσει σε μια πολύπλευρη κοινωνική κρίση. Παγκοσμίως, τα γεγονότα αυτά έχουν υποδαυλίσει τρομακτικά φαινόμενα, όπως την άνοδο της ξενοφοβίας, τον αντιδραστικό λαϊκισμό και τη φθίνουσα υποστήριξη στο διεθνισμό. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, το συμπόσιο θα απαντήσει στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι προοδευτικοί καλλιτέχνες και οι κοινότητες ακτιβιστών υπό τις επικρατούσες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.
Σύλληψη & Καλλιτεχνική Διεύθυνση Φεστιβάλ: Κάτια Αρφαρά
Γενική Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου
Γενική Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας
Εκτέλεση Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος
Γενικός Συντονισμός: Μαρίνα Τρουπή
Συντονισμός Συζητήσεων και Εργαστηρίων: Μυρτώ Λάβδα, Ελεάννα Σεμιτέλου
Βοηθοί Εκτέλεσης Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη
Διάρκεια φεστιβάλ: 2 - 14 Μαΐου 2017
Περισσότερες πληροφορίες εδώ
