Ένας καθρέπτης, βαλίτσες, φορέματα είτε κρεμασμένα είτε μερικώς ραμμένα επάνω στον πάγκο της ραπτομηχανής, προμηνύουν μία αλλαγή, μία μετάβαση σε μία νέα ζωή. Μπροστά στον καθρέπτη το πρόσωπο αντικρίζει την αλήθεια και τις επιθυμίες του, ράβεται και ντύνεται ανάλογα με τις περιστάσεις και τοποθετεί την κάθε περίσταση ενδύματος στην βαλίτσα, ως υπάρχοντα αλλά και ως ένα δείγμα πολιτισμού για τη νέα ζωή.
Οι κλωστές που τοποθετούνται στην ραπτομηχανή και επίκεινται για το «δέσιμο» των φορεμάτων και κάθε ρούχων μας υπενθυμίζουν την κλωστή που είχαν οι τρεις Μοίρες της ελληνικής μυθολογίας. Τις ανακαλέσαμε σε συνάρτηση με το σκηνικό της παράστασης «Τι να κάνουμε;», βασισμένης στο ομώνυμο έργο (1863) του Νικολάι Τσερνισέφσκι (1828-1889), που παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου.
Το σκηνικό συμπληρώνει ένα μικρό, ξύλινο γραφείο, μόνο που η ματιά μας δύσκολα αποτραβιέται από το ατελιέ, όπου κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά εκτυλίσσεται η αλλαγή. Η Βέρα φεύγει από το σπίτι της μητέρας της, παντρεύεται και δημιουργεί ατελιέ ρούχων· «η απόδραση από το σπίτι και η δημιουργία του ατελιέ είναι πολιτική πράξη», ακούμε κατά την παράσταση, που σταδιακά αμφισβητεί τα «αδιέξοδα» που βασίζονται σε διαχρονικά, πατριαρχικά στερεότυπα, εξερευνά τη διλημματική φύση του έρωτα και τη συνδέει με την ευρύτερη ηθική στάση του καθενός και τις επιλογές του στο κοινωνικό πεδίο και στην οικογένεια.
Τίθενται ερωτήματα όπως πόσο ελεύθερες και ελεύθεροι είμαστε να ορίζουμε τη μοίρα και την ταυτότητά μας, εκφράζονται επίσης απόψεις όπως «ο χώρος καθενός είναι ιερός», «κανείς δεν είναι κτήμα κανενός», «ευτυχία χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει» και «ζωή σημαίνει κίνηση. Χωρίς μόχθο τίποτα δεν κινείται».
Η διαδικασία κατά την οποία η Βέρα ράβει στην ραπτομηχανή λειτουργεί μεταφορικά για τις επιλογές καθενός προκειμένου να δημιουργήσει την πορεία του νήματος της ζωής. Ακόμη και εάν ένα φόρεμα έχει ραφτεί, αλλαγές μπορούν να γίνουν είτε μπροστά από τον καθρέπτη είτε χωρίς αυτόν. Κάπως έτσι, το ερώτημα «τι να κάνουμε;» απευθύνεται και σε καθέναν από το κοινό της παράστασης, υπογραμμίζοντας ότι κάτι που φαινομενικά έχει προκαθοριστεί, μπορεί να μεταβληθεί. Και αυτό, ώστε το άτομο να αισθάνεται ελεύθερο.
Στοιχείο που προσδίδει υπέρ της παράστασης είναι η χρήση real time video που αποτελεί και το κύριο μέσο αφήγησης, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται πότε θεατρική γλώσσα και πότε κινηματογραφική: οι τέσσερις ηθοποιοί «γυρίζουν» επιλεγμένες σκηνές με την τελική εικόνα να συνθέτει κινηματογραφικά στιγμιότυπα «εποχής» με ζωντανό λόγο. Χαρακτηριστικό σημείο όταν ένα από τα πρόσωπα ρωτά «θέλετε να κάνουμε εξομολογήσεις;» και η κάμερα εστιάζει στον καθρέπτη τον οποίο παρακολουθούμε στο πίσω μέρος της σκηνής.
Παίζουν οι Δημήτρης Γεωργιάδης, Θεοδώρα Λούκας, Λάμπρος Πηγούνης, Σοφία Πριοβόλου και Βασίλης Σαφός. Η ελεύθερη θεατρική μεταφορά είναι της Δήμητρας Κονδυλάκη, η οποία υπογράφει τη δραματουργία με την Έλλη Παπακωνσταντίνου. Τα σκηνικά είναι της Λουκίας Μάρθα, τα κοστούμια της Φωτεινής Γεωργίου, η μουσική του Λάμπρου Πηγούνη, το video art της Κατερίνας Σαββόγλου. Βοηθός σκηνοθέτη ο Σπύρος Σουρβίνος, βοηθός σκηνογράφου ο Τζάνος Μάζης.
Η παράσταση «Τι να κάνουμε;» ανεβαίνει, επίσης, στις 31 Μαΐου, 1, 2, 3, 4 Ιουνίου, στις 21:00. Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, Πεσμαζόγλου 5, 210 3222760
Πηγή φωτογραφιών: Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
