Τα 96 κλείνει σήμερα ο Μίκης Θεοδωράκης, θαλερό δέντρο ριζωμένο βαθιά στο χώμα της πατρίδας, δόξα και περηφάνεια μας, ο τόσο ξακουστός στα πέρατα της γης και τόσο Έλληνας, ο ουρανο-Μίκης. Ο δημιουργός που ψάχνοντας να βρει τη συμπαντική αρμονία μάς εύφρανε, μας μεγάλωσε, μας ψυχαγώγησε με το έργο του, δίνοντάς μας στήριγμα, παρηγοριά, αγάπη, ομορφιά.
Ιδού εκείνος λοιπόν,
«ὁ πλασμένος γιὰ τὶς μικρὲς Κόρες καὶ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου·
ὁ ἐραστής τοῦ σκιρτήματος τῶν ζαρκαδιῶν
καὶ μύστης τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς ·
ὁ ἡλιοπότης καὶ ἀκριδοκτόνος.
Ἰδοὺ ἐγὼ καταντικρύ
τοῦ μελανοῦ φορέματος τῶν ἀποφασισμένων
καὶ τῆς ἄδειας τῶν ἐτῶν, ποὺ τὰ τέκνα τῆς ἄμβλωσε,
γαστέρας, τὸ ἄγκρισμα !
Λύνει ἀέρας τὰ στοιχεία καὶ βροντὴ προσβάλλει τὰ βουνὰ.
Μοίρα τῶν ἀθώων, πάλι μόνη, νά σε, στὰ Στενά !
Στὰ Στενὰ τὰ χέρια μου ἄνοιξα
Στὰ Στενὰ τὰ χέρια μου ἂδειασα
κι ἂλλα πλούτη δὲν εἶδα, κι ἂλλα πλούτη δὲν ἄκουσα
παρὰ βρύσες κρύες νὰ τρέχουν
Ρόδια ἢ Ζέφυρο ἢ Φιλιά.
Ὁ καθεὶς καὶ τὰ ὅπλα του, εἶπα·
Στὰ Στενὰ τὰ ρόδια μου θ’ἀνοίξω
Στὰ Στενὰ φρουροὺς τοὺς ζέφυρους θὰ στήσω
τὰ φιλιὰ τὰ παλιὰ θ’ἀπολύσω ποὺ ἡ λαχτὰρα μου ἅγιασε !
Λύνει ἀέρας τὰ στοιχεία καὶ βροντὴ προσβάλλει τὰ βουνὰ.
Μοίρα τῶν ἀθώων, πάλι μόνη, νά σε, στὰ Στενά!»
(Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον εστί).
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο πανταχού παρών στην πρόσφατη Ιστορία της Ελλάδας, που στάθηκε πολλές φορές Μητριά- Πατρίδα για εκείνον. Με το αδάμαστο φρόνημα και την ακαταπόνητη εργατικότητα. Που θυσίασε πολλά, ακόμα και στο έργο του, για να υπηρετήσει τον Λαό. Ο οποίος το ανταποδίδει με βαθύτατη αγάπη.
Το μέγα ταλέντο, που όταν κατάλαβε πως ο κόσμος διψούσε για καθημερινό τραγούδι, δεν δίστασε λεπτό να βάλει στην άκρη τη συμφωνική μουσική και να πλημμυρίσει τη χώρα με μελοποιημένη ποίηση. Ο μεγάλος συνθέτης (αληθινά μεγάλος, σε καιρούς που ο πληθωρισμός του επιθέτου κυριαρχεί) που άνοιξε δρόμους, έδωσε τα πάντα, και ωστόσο παραμένει πιο σεμνός κι από πρωτόβγαλτο. Εκείνος, που μόνο επαίνους και παροτρύνσεις έχει πάντοτε για τους συνεργάτες του, ενώ δεν παύει να είναι αυστηρός και σοβαρός.
Ο εξαιρετικός οικοδεσπότης, ο μοναδικός φίλος, ο Μίκης με το ανεπανάληπτο χιούμορ και τον τεράστιο αυτοσαρκασμό, ο μοναχικός «μέσα στην ερημία του πλήθους», ο τρυφερός. Ο Μίκης που ποτέ δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια- ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Ο αγωνιστής, ο μαχητής, ο ακάματος.
Αυτός ο Μίκης, ο μέγας και στα μικρά και στα μεγάλα, να είναι γερός, δυνατός και ευτυχισμένος. Χρόνια του πολλά!
