Σε προηγούμενο σημείωμά μας αναφερθήκαμε στην έκθεση «Η Ύδρα του Robert McCabe, 1950s-1960s», σταθήκαμε σε ορισμένες φωτογραφίες που απαθανάτισε ο φακός του Αμερικανού φωτογράφου, σημειώνοντας επίσης τη σπάνια ομορφιά των παλιών φωτογραφιών και την ιδιαιτερότητα της οπτικής αυτής μορφής τέχνης. Η έκθεση του McCabe (έως 31/10, Ιστορική Οικία Λάζαρου Κουντουριώτη), στην Ύδρα, αποτελεί μία εκ των δύο εκθέσεων που πραγματεύονται το νησί του Αργοσαρωνικού ιδωμένο από διαφορετική καλλιτεχνική ματιά, κυρίως από διαφορετική μορφή τέχνης. Η άλλη έκθεση είναι ζωγραφικής· φιλοξενείται (έως 31/8) στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο Ύδρας, τιτλοφορείται «Η δική μου Ύδρα», αποτελείται από έργα που φέρουν την υπογραφή του Φραγκίσκου Δουκάκη, ο οποίος αφιερώνει την έκθεσή του στον Υδραίο δάσκαλό του και ακαδημαϊκό, Παναγιώτη Τέτση.
Η έκθεση «υποδέχεται» το κοινό με ένα βίντεο μικρής διαρκείας στο οποίο ο ζωγράφος μιλά για την παρούσα έκθεση, ώσπου να διασχίσουμε το υπόλοιπο της αίθουσας και το δεύτερο όροφο και να αντικρίσουμε τα έργα, στα οποία ο Δουκάκης επιλέγει να αποτυπώσει το τοπίο του νησιού και τις γύρω θάλασσες με έναν εσωτερικό του, θαρρείς, διάλογο με την ίδια τη φύση του νησιώτικου τοπίου. Ο καμβάς του γίνεται δέκτης της εντελώς προσωπικής του ματιάς αναφορικά με μενεξεδί ηλιοβασιλέματα, κιτρινωπές και πορτοκαλί ανατολές, επιβλητικούς βράχους, αφρισμένες αλλά και ήρεμες θάλασσες με αντίστοιχες έντονες και πιο τρυφερές πινελιές.
Χαρακτηριστικό των πινάκων με την ηλιόλουστη Ύδρα είναι η διάχυση του φωτός και ορισμένες πινελιές που αποδίδουν τη διαδρομή του κατά τη διάρκεια της ημέρας από τους βράχους στη θάλασσα και το αντίστροφο. Σε έναν από αυτούς παρατηρούμε την άφιξη ενός πλοίου, σε έναν άλλο ο ήλιος δύει «χαϊδεύοντας» τα καΐκια που ξεκουράζονται σε ένα μικρό λιμάνι, ενώ η αποτύπωση ενός κανονιού σε κάποιον άλλο πίνακα με φόντο το υδραίικο τοπίο, το απόγευμα, αποτελεί μία κάποια αναφορά στην ιστορία του νησιού.
Στο σύνολό τους, τα έργα αφήνουν τη γενική αίσθηση παρατήρησης του νησιώτικου τοπίου, απεκδύονται του έντονου περιγράμματος και έτσι αποτελούν μία αδιαίρετη ολότητα, χωρίς να «φορτώνουν» τη ματιά του παρατηρητή. Ενώ, έχοντας προηγουμένως επισκεφτεί την έκθεση του McCabe για τη δική του Ύδρα, παρουσιάζει ενδιαφέρον πώς καθένας από τους δύο την παρουσιάζει, σε διαφορετική εποχή και με διαφορετικά εκφραστικά μέσα και τεχνικές. H κάθε φορά αποτύπωσή της, είναι ένα ακόμη παράδειγμα της χαρακτηριστικής γραφής κάθε δημιουργού, της ιδιαιτερότητας κάθε μορφής τέχνης αλλά και του νησιού που αποτελεί πόλο έλξης καλλιτεχνών.
