Οι θεατές των ταινιών στις οποίες ο ηθοποιός και τραγουδιστής Νίκος Ξανθόπουλος είχε πρωταγωνιστήσει κυρίως στη δεκαετία του '60, θα τον θυμούνται καλύτερα. Ως μία παρουσία που βίωνε κάποιο οικογενειακό ή προσωπικό δράμα «φορώντας» τους ρόλους του ναυτικού, του εργάτη, του μεροκαματιάρη, ενός ανθρώπου όπως οι περισσότεροι τότε, που προσπαθούσε να βιοποριστεί σε μια εποχή που η Ελλάδα άλλαζε με ταχείς και συνάμα δραματικούς ρυθμούς. Με την παρουσία της μητέρας στις περισσότερες από τις ταινίες εκείνες.
Οι προβληματισμοί της δεκαετίας εκείνης (σ.σ '60) αποτυπώνονταν στις μελοδραματικές ταινίες όπου έπαιζε, αρκετές φορές εξέφραζε τα δεινά μέσα από το τραγούδι που είχε -θα λέγαμε- καταλυτική σημασία στην έκφραση βαθιών ανησυχιών και συναισθημάτων. «Στο τραγούδι έχεις άμεση επαφή με τον κόσμο» όπως είχε τονίσει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο Νίκος Ξανθόπουλος. Είναι επίσης πιο εύκολο μέσω του τραγουδιού να εκφραστούν τα «μέσα» μας, από ότι να αρθρωθούν με απλό λόγο, θα προσθέταμε εμείς.
Με ευαισθησία απέναντι στα κοινωνικά μηνύματα των καιρών, εξέφρασε το λαϊκό συναίσθημα, τον πόνο της προσφυγιάς και της εσωτερικής μετανάστευσης με τρόπο αυθεντικό. Κάπως έτσι του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «παιδί του λαού», κάπως έτσι καταλαβαίνουμε γιατί το όνομά του είναι συνδεδεμένο με την κινηματογραφική δεκαετία του '60, κάπως έτσι δικαιολογούμε το πλήθος δημοσιευμάτων γι' αυτόν όπως και των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το μεσημέρι της 22ας Ιανουαρίου, οπότε και έγινε γνωστός ο θάνατός του σε ηλικία 89 ετών.
Ο ίδιος - παιδί Ποντίων προσφύγων που γεννήθηκε (1934) στη Νέα Ιωνία και μεγάλωσε φτωχικά- είχε δώσει την δική του «εξήγηση» για την επιτυχία των ρόλων του, όταν κλήθηκε να μιλήσει για το ξεκίνημα του και την καλλιτεχνική του πορεία: «Τα βιώματά μου, με τους πρόσφυγες της γειτονιάς αυτής ήταν βιώματα της φτωχολογιάς. Για εμένα ήταν εύκολο να μεταφέρω στο σινεμά τα βιώματα αυτά, να παίξω δηλαδή έναν άνθρωπο από αυτούς τους ανθρώπους που γνώριζα καλά, γνώριζα τα προβλήματά τους, τα όνειρά τους. Έτσι βγήκα στον κινηματογράφο».
Με τις ερμηνείες του σε ταινίες όπως η «Ξεριζωμένη γενιά» (1968), «Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο» (1966), «Αγάπησα και πόνεσα» (1963), «Το εισπρακτοράκι» (1958), ο Νίκος Ξναθόπουλος έδειξε ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ονειρεύεται και να ελπίζει σε όποια θέση και εάν βρίσκεται, παράλληλα με τις δυσκολίες που βιώνει: την ξενιτειά, την προδοσία του έρωτα, τον αγώνα για επιβίωση. Θα μπορούσαν να ιδωθούν ως αδικίες, ο ίδιος θύμωνε για τα θολά σημεία της δικαιοσύνης.
Όσο για τα τραγούδια που είχε ερμηνεύσει και είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες όπου ζούσαν Έλληνες, του τα εμπιστεύτηκαν οι συνθέτες οι Μίκης Θεοδωράκης, Κώστας Καλδάρας,Σταύρος Ξαρχάκος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και Χρήστος Νικολόπουλος, μεταξύ άλλων.
Καθότι αποτέλεσε αγαπημένος του κοινού -στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο τραγούδι- και με το όνομά του να ξυπνά μνήμες σχεδόν εξήντα χρόνια μετά την επιτυχία του στην δεκαετία του '60, δίνεται η αφορμή να διερωτηθούμε για τους ήρωες των ταινιών που δημιουργούνται σήμερα, λαμβάνοντας υπόψιν την κρίση αξιών και τις γεωπολιτικές αλλαγές, μεταξύ άλλων.
Αναρωτιόμαστε επίσης πόσοι από τους θεατές των ταινιών όπου πρωταγωνίστηκε, στην δεκαετία του '60, κατάφεραν και υπερπήδησαν τις δυσκολίες, πραγματοποιώντας το δικό τους όνειρο.
Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Eurokinissi / Βασίλης Βερβερίδης
