Το υπό ανακαίνιση εσωτερικό του σπιτιού ως σκηνικό στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια - Βολανάκης» παραλληλίζεται με τον υπό διαμόρφωση χαρακτήρα ενός ή και περισσότερων προσώπων στην παράσταση «Μακριά από παιδιά» του Γιώργη Τσουρή. Εντός αυτού του σπιτιού οι διαμένοντες συνηθίζουν να κλειδώνουν τις πόρτες από μέσα, ώστε να μη βγει έξω –εάν διαφύγει της προσοχής τους– ένα πρόσωπο που επίκειται ιδιαίτερης φροντίδας, η μητέρα.
Η ένταση εντός των τειχών συσσωρεύεται. Βλέπουμε πως, ακόμη και όταν οι πόρτες ξεκλειδώνουν, οι χαρακτήρες επιστρέφουν σε κάποια οικία, εκεί όπου συναισθάνονται μια κάποια προστασία.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο δρόμος τους θα καταλήξει στο παιδικό δωμάτιο: εκεί όπου ως παιδιά και ασχολούμενοι με τα παιχνίδια τους, έπλαθαν τον κόσμο που θα ήθελαν όταν μεγαλώσουν. Μόνο που η ενηλικίωση δεν παύει να υφίσταται την παιδική ιδιότητα ή «καλομαθημένες» εκδοχές της.
Η ρωγμή στη σχέση των δύο προσώπων –του Τάσου και της Όλγας– υπήρχε προτού εκείνη (σ.σ Όλγα) βιώσει μια οδυνηρή απώλεια. Η διαδικασία διαχείρισης του πένθους δεν έχει ολοκληρωθεί, ενίοτε δεν υπάρχει χρόνος.
«Τα ρουχαλάκια του μωρού» που αναφέρονται στην παράσταση αποτελούν μέρος αυτής της διαχείρισης, και γίνονται η αφορμή για ένα ακόμη σχόλιό μας, αυτή τη φορά σχετικά με την ενδυμασία των προσώπων. Όλων, πλην του Τάσου, συνάδουν με την καθημερινότητα στο σπίτι, ενώ το σακάκι και το παντελόνι του δημιουργεί μία απόσταση από τα συναισθηματικά τεκταινόμενα.
Η ενδυμασία επίσης της μητέρας του, η οποία επίκειται φροντίδας, η ενασχόλησή της να παρακολουθεί την ταινία «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» και μάλιστα να φορά ακουστικά – ώστε να μην εισβάλει ο θόρυβος από τους καβγάδες – αντικατοπτρίζουν μία άλλη πραγματικότητα εντός εκείνης του σπιτιού. Μία πραγματικότητα που εκείνη έχει επιλέξει για να νιώθει ασφαλής.
Καθένα από τα πρόσωπα επίκειται φροντίδας, σε όποια ηλικία και εάν βρίσκεται, όπως τότε που ήταν παιδιά. Γραπτή ένδειξη «Μακριά από παιδιά» επάνω στο aroxol. Τι ή ποιοι πρέπει να μείνουν μακριά από παιδιά; Εκείνοι που θα βλάψουν την ψυχή τους με όποιο τρόπο, θα προκαλέσουν το τραύμα. Μόνο που καθένα από τα πρόσωπα είναι στα μάτια των υπολοίπων ένα παιδί, καθένα έχει απολέσει κάτι από τον εαυτό του ενώ η αλήθεια στην οποία φτάνουν αποτελεί μία ακόμη συντριβή.
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος για τα πρόσωπα του έργου, είναι επίσης αναπόφευκτος στις συναναστροφές μας και τις σχέσεις μας με τους υπολοίπους, ακόμη και όταν γίνεται άθελα. Με τη διαφορά να έγκειται ότι δεν εκλαμβάνεται από όλες τις πλευρές ως τέτοιος.
«Έτσι όπως κατάντησε ο κόσμος καλύτερα να ζεις με τα φαντάσματα παρά με τους ανθρώπους» ακούμε διά στόματος Ρένας Βλαχοπούλου από κάποια ταινία της. Με το έργο του αυτό, ο Τσουρής φέρνει για μία ακόμη φορά τον καθημερινό άνθρωπο αντιμέτωπο με τα όρια της ύπαρξής του, με την αποδοχή και τη διαχείριση του ανήλικου εαυτού του, με το να βρει τρόπους να συνυπάρξει με τους υπολοίπους με ειλικρίνεια και φροντίδα.
Παρουσιάζει μία παραλλαγή του πολέμου· εκείνον που δημιουργείται εντός της οικίας από φράσεις που ματώνουν –όπως «δεν θέλω να κλαίω», «είσαι παντρεμένος με το κινητό σου»– τη στιγμή που από την τηλεόραση –επί σκηνής– ακούμε για τη ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία και τον βομβαρδισμό του Κιέβου.
Παίζουν οι ηθοποιοί Γιωργής Τσουρής, Ελεάνα Καυκαλά, Θανάσης Ζερίτης, Μιχαήλ Μελίσσης, Χριστίνα Τσάφου. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Παλούμπη, η μουσική επιμέλεια / βίντεο εγκατάσταση του Γιωργή Τσουρή, τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, την κινησιολογία επιμελήθηκε η Βάλια Παπακωνσταντίνου, τους φωτισμούς σχεδίασε η Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Η παράσταση «Μακριά από παιδιά» ανεβαίνει έως τις 28 Μαΐου στο θέατρο «Ιλίσια - Βολανάκης», Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, 210 7223010.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
