Μια καταδίκη για τη θανατική ποινή και τη βία της εξουσίας είναι το βιβλίο «Δεν μπορώ να σωπάσω» του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Λέων Τολστόι (1828-1910), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δίχτυ» σε επίμετρο του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Ο Λέων Τολστόι γεννήθηκε στο κτήμα Γιάσναγια Πολιάνα το 1828 «και από μόνη της η τοποθεσία, που σημαίνει Φωτεινό Ξέφωτο, προδίκαζε το φως της γνώσης που θα ξεπηδούσε μέσα από αυτή την έκταση. Ένα φως τόσο δυνατό που έφτασε σε κάθε γωνιά της γης και δεν έχει χάσει τη λάμψη του ακόμη και έως σήμερα» αναφέρεται στο σημείωμα για το βιβλίο.
Σημείο αναφοράς τα μεγάλα έργα του Λέων Τολστόι, αλλά και η ζωή του αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να χάσει το δρόμο του, να τον ξαναβρεί και τελικά να παραμείνει ανήσυχος έως ότου «φύγει» από τη ζωή.
Ο Τολστόι πίστευε στην αφύπνιση και θεωρούσε πως το κυρίαρχο όπλο της εξουσίας είναι ο «υπνωτισμός» του πλήθους. Θέλησε να διαμοιράσει τη γνώση μέσω «λογοτεχνικών εφημερίδων» όταν συνειδητοποίησε πως τα βιβλία δεν μπορούσαν να φτάσουν στην πλατιά μάζα των ανθρώπων.
Ανάμεσα στα έργα που έγραψε είναι τα μυθιστορήματα «Κοζάκοι» (1863), «Πόλεμος και Ειρήνη» (1869), «Άννα Καρένινα» (1877) και «Η Ανάσταση» (1899).
Ορισμένες νουβέλες είναι «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» (1886) και «Ο διάβολος» (1889), κάποια από τα διηγήματά του οι «Αναμνήσεις ενός σημειωτή του μπιλιάρδου» (1855), «Λουκέρνη» (1857), «Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου» (1872), «Αφέντης και δούλος» (1895), μερικά από τα θεατρικά του έργα «Η μολυσμένη οικογένεια» (1864), «Το φως που λάμπει στο σκοτάδι» (1886) και «Η ρίζα του κακού» (1910).
