«Η ποίηση είναι πράξη καιρών λυπημένων» είχε σημειώσει ο ιστορικός, ποιητής και δοκιμιογράφος Κωστής Μοσκώφ (1939-1998). Ανακαλέσαμε τη φράση του με αφορμή τη συμπλήρωση, στις 27 Ιουνίου 2023, 25 χρόνων από τον θάνατό του, και με αφορμή τη φράση του ορισμένους στίχους ποιημάτων του που συνάδουν με αυτή. Στίχους που αναφέρονται στον χρόνο και την αγωνία, την ανησυχία για τη ζωή.
«Κουράστηκα χρόνους και χρόνους/ να περπατώ στο ξέφωτο,/ μόνος – ανάμεσα στο Εμένα/ και στο Εμένα...» και «Χρόνε, Σιωπή αυτών πού γίνηκαν,/ και αυτών που θα γίνουν,/ και, ακόμα, αυτών που τώρα γίνονται,/ - γρήγορα για να συντρίβουν...» με αναφορά στον αμείλικτο χρόνο και την αγωνία που επιφέρει, στον χρόνο και στη μοναξιά. Αγωνία καταγράφεται και στους στίχους του «Πάλεψα με την παγωνιά του πλήθους,/ όπως το αηδόνι/ μυστικά ξεπέρασα την μνήμη μου,/ λησμόνησα τί θα πει χτες/ τί σήμερα, τί αύριο…/ Μες στον Ακίνητο/ δύναμαι το Αιώνιο…», από την ενότητα «Τα παλαιότερα» στην έκδοση «Ποιήματα».
Θεματικές της ποίησής του ο έρωτας και η ιστορία, κεντρική θέση κατέχει η Θεσσαλονίκη. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει (9/10/1998) στην εφημερίδα «Το Βήμα» είχε υποστηρίξει ότι «ο σαλονικιώτικος λόγος, αν έχεις παρατηρήσει, όπως διατυπώνεται και λογοτεχνικά, είναι λόγος ολικός. Είναι λόγος ερωτικός, όπως ο λόγος της Ορθοδοξίας. [...] Είναι ένας λόγος που μιλάει για τη σάρκα μας», διευκρινίζοντας ότι η προσέγγισή του είναι διερευνητική.
Πλην της λογοτεχνίας, ο Κωστής Μοσκώφ (γενν. Θεσσαλονίκη) ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, ιδιαίτερα σημαντικό ήταν το έργο που επιτέλεσε από το 1989 ως Μορφωτικός Σύμβουλος της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο. Κατά την παραμονή του στην Αίγυπτο, συνέβαλε στη λειτουργία της κατοικίας του Κ. Π. Καβάφη ως μουσείο, ενώ θέσπισε και το λογοτεχνικό βραβείο «Καβάφη».
Πηγή φωτ.: Facebook
Ήταν επίσης εκπρόσωπος του Ιδρύματος του Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή και συνέβαλε στην κυκλοφορία μιας σειράς από εκδόσεις (μεταφράσεις Ελλήνων λογοτεχνών στην αραβική γλώσσα και το αντίστροφο) και εκδηλώσεις με στόχο τη σύσφιξη των Ελλήνων με τους λαούς της Μέσης Ανατολής.
Είχε δημοσιεύσει μελέτες του σε περιοδικά και ημερήσιες εφημερίδες, είχε γράψει πλειάδα βιβλίων μεταξύ των οποίων «Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα» (1972), «Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης» (1978), «Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα» (1978), «Η πράξη και η σιωπή – Τα όρια του έρωτα και της ιστορίας. Δοκίμια» (1983), «Για τον έρωτα και την επανάσταση – Ποιήματα» (1989).
Είχε σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο Ecole des Hautes Etudes στη Σορβόνη και αναγορεύτηκε διδάκτωρ Ιστορίας και Ανθρώπινης Σκέψης στην Ανώτερη Σχολή Σπουδών στο Παρίσι.
