Επαγγελματίας υφάντρα από τα 15 της, στην Ικαρία, η Ιωάννα Πρωίου Δημητριάδου, η «Κυρά του αργαλειού» «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 112 ετών, αφήνοντας πίσω της πλήθος υφαντών. Δραστήρια παρά το προχωρημένο της ηλικίας της, λειτουργούσε εργαστήριο αργαλειού στο χωριό του Χριστού Ραχών στην Ικαρία και παράλληλα μουσειακά εκθέματα της υφαντουργικής τέχνης.
Γεννήθηκε στις Ράχες Ικαρίας το 1911, και ήταν το 12ο μεταξύ δεκατριών παιδιών. Η μητέρα της, Ευθυμία, γεννημένη το 1870, ήταν επίσης υφάντρα. Σε αυτήν αναφερόταν, στις συνεντεύξεις που έδινε κατά καιρούς, η Ιωάννα Πρωίου Δημητριάδου.
«Με μεγάλωσε η μητέρα μου κάτω από το αργαλειό. Με το ένα πόδι δούλευε στο αργαλειό και με το άλλο κούναγε εμένα. Εκεί με μεγάλωσε, μέσα στα χνούδια και τις κλωστές. Το πρώτο παιχνίδι που μου’ δωσε στα χέρια για να μην κλαίω, ήταν μια κλωστή από ένα χοντρό μάλλινο νήμα. Εγώ έπαιζα με την χοντρή κλωστή, τράβαγα τα νήματα και τόσο ξελογιάστηκα που ξέχασα το κλάμα και μπόρεσε η μάνα μου να κάνει τη δουλειά της.
Έφτιαχνε παραγγελίες υφαντά και ζούσαμε. Τότε ο κόσμος ντυνόταν με υφαντά – από πανάκια για μωρά, μέχρι εσώρουχα. Υφάσματα ρολό φτιάχναμε – για σεντόνια μέχρι ρούχα. Παίρναμε το μαλλί των ζώων, το κλώθαμε, γινόταν μαλακό και το υφαίναμε. Φτιάχναμε σκεπάσματα, φορέματα, πετσέτες, κοστούμια. Τα πάντα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αργότερα, υφαίναμε λινομέταξα», όπως είχε αναφέρει σε μία από τις συνεντεύξεις της.
Κατά την ίδια, είχε μεγαλώσει με τον αργαλειό. «Μόλις ξεπετάχτηκα, ανέβηκα κι εγώ στον αργαλειό. Εκεί μεγάλωσα, εκεί ζυμώθηκα. […] Αυτό μου ‘δωσε ζωή!».
