Μετά την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών, όπου δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές, η παράσταση "9.25" από την ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται» παρουσιάζεται Δευτέρες και Τρίτες στο θέατρο Ροές, στο Γκάζι. Πρόκειται για μια αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου.
Είναι το τρένο των "9.25", με την έννοια της αναχώρησης του δρομολογίου.
Είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις στιγμές που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αντιλαμβάνεσαι το χρόνο να τρέχει και να τα παρασύρει όλα. Τα πάντα. Αόρατη δύναμη, γκρεμίζει βεβαιότητες και σκηνοθετεί τα πιο τρελά σενάρια, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις. Και φτάνει μια στιγμή που έχεις ανάγκη να υψώσεις το ανάστημά σου, να πεις: «εγώ τώρα, περίμενε, να πάμε με το ρυθμό μου, μη με τρέχεις, μη με σταματάς, μη με πηγαίνεις».
Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή, χορογράφος και χορεύτρια, που μίλησε στο Liberal.gr, έχει καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Η συζήτηση ξεκινά από τα 100 χρόνια που μας χωρίζουν από τη μικρασιατική καταστροφή, το μεγάλο εθνικό μας τραύμα. Τι σκέφτεται γι’ αυτό;
Τι να πει κανείς γι αυτά: Πολιτικό λάθος, μεγαλόπνοων εγωμανών πολιτικών σ' ένα πλαίσιο αντιμετώπισης των ανθρώπων και των τόπων, ως ιδιοκτησίες κάποιων εθνικών πατρίδων, που διοικούνται από κάποιους εθνικούς πατέρες.. Τόσοι πόλεμοι, τόσος θάνατος γι’ αυτήν την παρανοϊκή ιδέα. Το παρελθόν τους, το πολιτισμικό τους φορτίο, το μέγεθος της δυστυχίας, το βίωμα της ακραίας βίας και τελικά η μη υποδοχή - αποδοχή από την καινούρια πατρίδα, των τυχάρπαστων πληθυσμών, τη μητέρα, Ωραία Ελλάδα, γέννησε το μεγαλύτερο αστικό μύθο των νεότερων χρόνων, το ρεμπέτικο και την αισθητική του.
Έχετε μετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών- Επιδαύρου. Πόσο συναρπαστική είναι μια τέτοια εμπειρία; Πόσο βγάζει έναν καλλιτέχνη από το «κουκούλι» του;
Η συμμετοχή σε «μεγάλες σκηνές» σίγουρα είναι ένα ραντεβού που τσιτώνει το νεύρα. Πρέπει να ‘σαι έτοιμος και γενναίος. συνήθως συμβαίνει μόνο το δεύτερο.
Θεωρείτε ότι κάνετε τέχνη εν τω γεννάσθαι; (εν τω γεννάσθαι των γεγονότων αλλά και της τέχνης;).
Όχι μόνο εμείς. Πολύ ωραίο αυτό, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.
Υπάρχει πάντα ένα σχέδιο. Και προχωράμε πάνω σ' αυτό. Μόνο που το παρόν είναι πάντα πιο ισχυρό, σαν το νερό ύπουλα διαμορφώνει με αόρατες και άφαντες δυνάμεις νέες πραγματικότητες... Αυτές που τελικά εμφανίζονται στις παραστάσεις..
Κι όμΩς κινείται. Γιατί αυτή η γραφή; Με το κεφαλαίο Ωμέγα;
Για να τονίσει το «όμως»... παιγνίδι… επειδή το Ω είναι το τελευταίο γράμμα, κάτι σαν γούρι. Όταν φτιάξαμε αυτή την ομάδα δεν είχαμε καθόλου στο μυαλό μας ότι θα υπήρχε 20 χρόνια μετά.
Υπάρχει εμμονή του ανθρώπου με τον χρόνο; Ποια είναι η δική σας στάση απέναντί του; Μήπως, παρατηρώντας με άγχος το ταχύ πέρασμά του ξεχνάμε να ζήσουμε; Έπαιξε ρόλο στους καλλιτεχνικούς προβληματισμούς σας με αυτό το θέμα το ότι έχετε αποφοιτήσει από το τμήμα Φυσικής;
Υπάρχει μια διαρκής και έντονη ενασχόληση με τον προγραμματισμό, είτε για την εργασία, αλλά ακόμα και για τη λεγόμενη αναψυχή. Ανά -ψυχή με πρόγραμμα, ακούγεται σαν φάρσα.
Υπάρχει έντονη ενασχόληση με τη διαχείριση (την αποτελεσματική διαχείριση!) του χρόνου της ημέρας , του μήνα, του ημερολόγιου και καμία ενασχόληση με τη διαδικασία αποδοχής του πεπερασμένου χρόνου της ανθρώπινης ζωής, με το ταξίδι από τη νεότητα στη φθορά και το θάνατο, από την κούνια στον τάφο. Είναι μια σκέψη μόνο για κάτι παρωχημένους δήθεν ποιητές, μια σκέψη που θέλουμε να διώξουμε γιατί μας τρελαίνει στον πόνο, στο άγχος. Κι ό,τι πονάει απλά δεν το σκεφτόμαστε, καθόλου, είμαστε καλοί σε αυτό. Κι όμΩς αυτή ακριβώς η σκέψη είναι που μας φέρνει σερβιρισμένη τη μεγαλύτερη ερώτηση: τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; τι θα γίνει με τη ζωή; Μπορεί και τίποτα… Δεν έχω κάτι να πω σ’ αυτό, μπορεί και όσα ονειρευτούμε!
Η υιοθέτηση τεχνικών ακροβασίας πώς προέκυψε; Υπάρχει ο κίνδυνος να φτάσετε σε κινήσεις εντυπωσιασμού, ή το ελέγχετε μέσα σας ως χορογράφος;
Η ομάδα γεννήθηκε από τη συνύπαρξη χορευτών και ακροβατών. Στόχος, όχι δεν είναι σε καμία περίπτωση η παραγωγή θεάματος. Η ακροβασία ως διαχείριση σκηνικών καταστάσεων. Αλήθεια υπάρχει ακροβασία, περιέχει μια συγκινητική αλήθεια και ένα διαρκές ρίσκο, όχι με τη μορφή του νούμερου ή του κόλπου.
Τι θα δει ο θεατής στην παράστασή σας αυτή; Πού είναι διαφορετική από τις προηγούμενες;
Είμαστε 2 χρόνια μετά την προηγούμενη παράσταση, είμαστε ήδη κάποιοι άλλοι, έχουμε να ξαναγνωριστούμε!
Συνήθως στις παραστάσεις σύγχρονου χορού πηγαίνουν πιο ψαγμένοι θεατές. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται ένας θεατής χωρίς παρόμοιες εμπειρίες; Τι έχετε να του πείτε για να απολαύσει την παράσταση;
Να μην την δει ως παράσταση χορού αλλά ως παράσταση. Τα άλλα είναι δική μας δουλειά, εμείς πρέπει να τον εισάγουμε σ' αυτόν των κώδικα αφήγησης.
Ποιο είναι άραγε το μέλλον του σύγχρονου χορού; Έχει να πει κάτι νέο;
Σκεπτόμενη την ερώτηση, μου γεννήθηκαν οι παρακάτω ερωτήσεις:
Ισχύει άραγε ο σύγχρονος χορός ως μορφή τέχνης; Δεν είμαι τόσο σίγουρη. Με την έννοια ότι αφορά πολύ λίγους ανθρώπους και μάλιστα οι περισσότεροι από αυτούς είναι επίσης επαγγελματίες ή ερασιτέχνες του χώρου. Από τις μεγαλύτερες ανησυχίες που έχουμε
Τι θα πει στις μέρες μας σύγχρονη τέχνη; Έχουμε μπερδευτεί τόσο πολύ. Με την ενοχή μήπως δεν είμαστε και τόσο σύγχρονοι και μήπως δεν έχουμε να πούμε κάτι εντελώς νέο, κάτι που να μην έχει ξαναπεί κανένας άλλος και που θα σπάσει τις δομές και τις φόρμες. Οι οποίες δομές και φόρμες είναι τόσο κατασπασμένες… Αν παρατηρήσεις υπάρχει έντονη τάση επιστροφής στο κλασικό, το γνωστό, το ισχύον, το “λειτουργικό”, το ευανάγνωστο, το προφανές, το δεδομένο. Δε ζούμε εποχές επανάστασης.
Αχ το μέλλον! Ο τόπος του ονείρου! Ο μοναδικός τόπος του ονείρου. Καλά το μέλλον της Τέχνης! Μπορεί και ‘χει πεθάνει η ανάγκη της ή να πάσχει από υπερπαραγωγή ή οι νόμοι του θεάματος να είναι τόσο παντοδύναμοι που να μην αφήνουν χώρο. Ποιο θα είναι άραγε το άμεσο μέλλον της ανθρωπότητας; Δε φαίνεται να τα πηγαίνει και τόσο περίφημα...
Η χορογραφία είναι της ομάδας, την πρωτότυπη μουσική έγραψε ο Κλέων Αντωνίου και η Ομάδα, τον σχεδιασμό και την κατασκευή των σκηνικών έκανε ο Σταύρος Μάνεσης, τα κοστούμια η Φανή Μουζάκη και η ομάδα, οι φωτισμοί και τα βίντεο έγιναν από τη Μαρία Αθανασοπούλου, βοηθός χορογράφων είναι η Ιωάννα Παρασκευοπούλου.
Ερμηνεύουν οι Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης και Χριστίνα Σουγιουλτζή.
Συμμετέχουν Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη.
Μουσικοί επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου, Peter Jacques, Γιώργος Αμέντας
