H προσπάθεια ενός ξυπόλητου άνδρα ντυμένου στα λευκά να τραβήξει την προσοχή μίας κοπέλας απορροφημένης στο tablet της, πέφτει στο κενό. Η προσπάθεια γίνεται προτού η παράσταση «154 Bertha» της Έλσας Ανδριανού ξεκινήσει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, και αποτελεί μία εισαγωγή για το τι θα παρακολουθήσουμε: το ανεπικοινώνητο, το αδιέξοδο της επικοινωνίας που απέχει διαστημικές διαστάσεις μεταξύ των παρεμβαλλόμενων ατόμων, η «κατάλληλη στιγμή» που καθυστερεί να έρθει.
Όπως και το χάσμα διαστημικών διαστάσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, τα λάθη τα οποία η μία γενιά επαναλαμβάνει στην επόμενη, την απογοήτευση των παιδιών από τους ανθρώπινους δεσμούς, τον τρόπο με τον οποίο έχουν οδηγηθεί να συνάπτουν δεσμούς· «μια πολύ ασφαλής, ελεγχόμενη και πετυχημένη επικοινωνία» εκείνη μέσω της οθόνης, σε έναν κόσμο «σε τιμή προσφοράς», όπως ακούμε κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Και όλα αυτά εκτυλίσσονται εντός ενός σπιτιού. Το αδιέξοδο δεν βρίσκει διέξοδο, παρά μόνο προς το τέλος της παράστασης για την 25χρονη κόρη που επικοινωνεί διαδικτυακά με έναν νεαρό, για τους πλανήτες, τους αστεροειδείς.
Από την παράσταση «154 Bertha». Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη. Πηγή φωτ.: Facebook / Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν
Το όνομα «154 Bertha» έχει δοθεί σε αστεροειδή ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1875, η 25χρονη θα ήθελε έναν «δολοφόνο πλανητών που θα μας αφανίσει από την απραξία»· διότι η ζωή, όπως έχει καταλήξει να είναι, συνάδει με το εφήμερο, το ανύπαρκτο, «ο κόσμος στη γη τρομάζει». Η παράσταση δεν μας δίνει απαντήσεις, θέτει ερωτήματα για αυτού του είδους τη ζωή.
Και εάν από μερίδα θεατών ή αναγνωστών θεωρηθεί θλιβερή ή «βαριά», απαντάμε ότι υπογραμμίζει μία κατάσταση που πιθανόν να μην θέλαμε να υπάρχει, παράλληλα, μας υπενθυμίζει τα στοιχειώδη, εκείνα που η καθημερινότητα ενίοτε παραμερίζει. Το «154 Bertha» ανταποκρίνεται επάξια στο ρόλο του θεάτρου να μας αφυπνίσει, η συγκίνηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι εκείνων που συναισθάνονται, που έχουν ανησυχίες, δεν θέλουν να είναι απλώς «περαστικοί».
Ζήτημα το οποίο επίσης τίθεται είναι εάν στο χάσμα των διαστημικών διαστάσεων θα υπάρξει ένα επόμενο big bang ή το χάσμα θα εξακολουθεί να μεγαλώνει προκαλώντας πλήρη αποξένωση. Η χειραψία ανάμεσα στους δύο νεαρούς, στο τέλος της παράστασης, δίνει μια θετική πινελιά· πως το συναίσθημα, το σκίρτημα υφίσταται, και έχει τη δύναμη να απεγκλωβίσει από ένα μουντό κόσμο.
Από την παράσταση «154 Bertha». Φωτ.: Αναστασία Γιαννάκη. Πηγή φωτ.: Facebook / Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν
Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπατζής εστιάζει επίσης στους μικρούς ήχους της καθημερινότητας, όπως του κλειδιού που ανοίγει την πόρτα, ή του νερού που τρέχει στον σωλήνα, ήχους τους οποίους ακούμε σε «μεγέθυνση».
Η μία γενιά αντιπροσωπεύεται από τους δύο νεαρούς, η άλλη από έναν άνδρα (κατά τη γνώμη του ιδεολόγο), τη γυναίκα του (κατά τη γνώμη της πραγματίστρια) και την αδερφή της (κατά τη γνώμη της, όλο και κάτι θα αξίζει τον κόπο). Κι οι τρεις, αιχμάλωτοι της συνύπαρξης.
H παράσταση «154 Bertha» της Έλσας Ανδριανού ανεβαίνει (Τετάρτη-Κυριακή, 21.00) στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (Πεσμαζόγλου 5, 210 3222760), από την ομάδα ΟΠΕRΑ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπατζή ο οποίος επίσης υπογράφει την πρωτότυπη μουσική.
Παίζουν οι Νέστορας Κοψιδάς, Αμαλία Τσεκούρα, Δανάη Σαριδάκη, Λένα Μποζάκη και Γιώργος Ζυγούρης. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Ελένης Μανωλοπούλου, τους φωτισμούς σχεδίασε ο Αλέκος Αναστασίου. Βοηθός σκηνοθέτη ο Γιώργος Παύλου, βοηθός σκηνογράφου η Έμιλυ Κουκουτσάκη, την κατασκευή σκηνικού ο Μάριος Ιωάννου, βοηθός φωτιστή ο Χάρης Δάλλας.
