Του Γιάννη Σιδέρη
Θα αναδειχτεί η σημερινή ημέρα η D-Day της αντιπολίτευσης; Στην ευρύτερη αντιπολίτευση το πιστεύουν, καθώς θεωρούν ότι άρχεται η αποσύνθεση της κυβέρνησης. Ως τώρα το κυρίαρχο αφήγημα είναι πως ο Πάνος Καμμένος ζήτησε απαιτητικά την προσωπική στήριξη του πρωθυπουργού, γι'' αυτό και ο τελευταίος ζήτησε την αναβολή της συζήτησης, προκειμένου να παραστεί ο ίδιος και να σηκώσει - εκ του αξιώματός του - το βάρος της υπεράσπισης του υπουργού Άμυνας.
Αυτό άπτεται της αληθείας, μόνο που αυτή είναι η μία πτυχή. Η έτερη είναι πως στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ η ατμόσφαιρα είναι αρκούντως ηλεκτρισμένη και το έδαφος αφιλόξενο για τον υπουργό Άμυνας. Η διάθεση των βουλευτών κυμαίνεται μεταξύ σαστιμάρας, απορίας και δυσαρέσκειας. Δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι μέλος της κυβέρνησής τους ενεπλάκη σε σκάνδαλο, ωστόσο οι αποκαλύψεις Λοβέρδου έχουν κάμψει την σιγουριά τους για το ηθικό πλεονέκτημα που μέχρι τώρα προέτασσαν, ως ασπίδα (ή φερετζέ) στις αστοχίες, τις αδυναμίες, τις ήττες, τα ψέματα, προς το εκλογικό τους ακροατήριο.
Πολλοί έχουν αρχίσει - κατόπιν εορτής βέβαια - να κρίνουν την συμπόρευση που αποφάσισε δις η ηγεσία τους. Ως τώρα δεν του προσάπτουν ηθική μομφή, αλλά στα πηγαδάκια τους έχει αρχίσει να συζητείται η «παράταιρη», όπως μας την χαρακτήρισε κάποιος, διαχρονικά συμπεριφορά του: Η δικομανία του κατά δημοσιογράφων, η πλήρης ταύτιση με την εκκλησία στην περίπτωση Φίλη, που απείλησε (έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων) την κυβερνητική σταθερότητα, και είχε ως αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του υπουργού Παιδείας, η «υπόγεια παραθεσμική» συμπεριφορά του, όπως καταδεικνύουν οι επαφές με τον ισοβίτη για την υπόθεση του Noor1, το αντίγραφο της κράτησης για το ξενοδοχείο του Λονδίνου που παρουσίασε στη Βουλή ως απόδειξη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ζύμωση ανακυκλώνεται και κάποιοι θυμούνται παλαιότερες συμπεριφορές, όπως η απειλή να γεμίσει η χώρα μας την Ευρώπη με τζιχαντιστές.
Ως εκ τούτου, το εύκολο δημοσιογραφικό κλισέ «βράζει η κοινοβουλευτική ομάδα», αυτή τη φορά βρίσκει τη δικαίωσή του. Ωστόσο, όσο και να εντυπωσιάζει ως διαχρονικός τίτλος αλλεπάλληλων σχετικών ρεπορτάζ, είναι ήσσονος σημασίας, αφ' ης στιγμής θα επικρατήσει η ανάγκη διατήρησης της εξουσίας, που με την σειρά της επιβάλει ως προϋπόθεση την συσπείρωση. Ακόμα και αυτοί που δήθεν προεβλήθησαν ως «αντάρτες», Φίλης, Κυρίτσης Σκουρλέτης, προέταξαν το δήθεν ανθρωπιστικό έρμα της Αριστεράς, επειδή τα πυρομαχικά θα χρησιμοποιηθούν στην Υεμένη, αλλά στις δηλώσεις τους δεν ζήτησαν απαιτητικά να διαλευκανθεί πλήρως και συντόμως η υπόθεση, μέσα από τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες (φυσικά υπάρχουν και οι επαγγελματίες αισιόδοξοι, σαν την κα Θεανώ Φωτίου, που προέβλεψε ότι στη Βουλή «τη Δευτέρα θα γίνει το Βατερλό του Μητσοτάκη»).
Αντιθέτως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και δη στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο άρχισε το ξετύλιγμα της υπόθεσης, θεωρούν ότι αυτή δεν έχει πλέον επιστροφή. Κάποια στοιχεία, όπως π.χ. τα 300 χιλιάδες βλήματα ή η παρουσία μεσάζοντα - των οποίων η διαμεσολάβηση έχει απαγορευτεί με νόμο της κυβέρνησης Παπανδρέου του 2011 - θα ακολουθήσουν αναπότρεπτα την προβλεπόμενη διαδικασία «και θα ξεσκεπάσουν πλήρως τον Καμμένο. Δεν υπάρχει δυνατότητα να κρυφτούν» όπως λένε. Και τότε - συνεχίζουν – «θα φανεί η Ρόδος και το πήδημα» (σ.σ. σκωπτική αναφορά στην… εκπάγλου αισθητικής - για πρωθυπουργό - ακροτελεύτια παραίνεση του κ. Τσίπρα κατά την επιστολή του στον Πρόεδρο της Βουλής, με την οποία ζητούσε τη μεταφορά τη συζήτησης για σήμερα).
Προς το παρόν το ενδιαφέρον σήμερα εστιάζεται στην ομιλία Καμμένου. Αν, πέραν των συνήθων υβριστικών χαρακτηρισμών, θα μπορέσει να τεκμηριώσει την αθωότητά του, αν θα δικαιολογήσει «αυτά που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού», ως αδικαιολόγητα. Τον κ. Τσίπρα τον θεωρούν δεδομένο. Αναμένουν να περιστραφεί στα γνωστά: Paradise papers, off shore, διαπλοκή, Siemens, λίστες Lagarde και άλλα τετριμμένα. Εκτός αν τους εκπλήξει…
Έτσι κι αλλιώς οι πολιτικές εξελίξεις θα καθοριστούν από… τον Α. Λοβέρδο. Κατά πόσο έχει και άλλα, και πόσο σημαντικά, χαρτιά στον χαρτοφύλακά του.
Ας μην λησμονούμε πάντως ότι στην Ελλάδα ζούμε. Ως τώρα καμία κυβέρνηση δεν έπεσε λόγω σκανδάλων – ούτε καν του Καραμανλή για το Βατοπέδι ή του Αντρέα για τον Κοσκωτά. Την οσμή του τότε σκανδάλου, συναίνεσαν Δεξιά και Αριστερά να την παραπέμψουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Πολιτική απόφαση ήταν η δίκη και όχι λαϊκή απαίτηση!
