Οι εκλογές του 2015 ήταν οι τελευταίες που διεξήχθησαν σε ατμόσφαιρα έκδηλου πάθους, ενθουσιασμού και συστράτευσης, κατά πως το συνήθιζε το μεσογειακό μας ταπεραμέντο. Αυτό το πάθος έχει αφυδατωθεί, και φέτος οδεύουμε στις εκλογές του Μάη σε καθεστώς πρωτοφανούς χαλαρότητας, παρότι στα σόσιαλ μίντια οι λίγοι στρατευμένοι δίνουν αδυσώπητες μάχες πληκτρολογίου.
Προφανής γενεσιουργός αιτία που σκιαγραφεί το τοπίο της αδιαφορίας είναι το προβλεπόμενο αποτέλεσμα αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης. Συμβάλει και το μούδιασμα των ΝΔτων από την τραγωδία των Τεμπών, καθώς και η συναίσθηση της ματαιότητας των Συριζαίων, αφού η «προοδευτική κυβέρνηση», μοιάζει όνειρο απατηλό.
Περισσότερο συσπειρώνει τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ (και όσων ΠΑΣΟΚων θέλουν συνεργασία μαζί τους) η σχέση μίσους απέναντι στη Δεξιά και κυρίως στον Μητσοτάκη. Το άτυπο σύνθημα που τους δονεί δεν είναι η «προοδευτική κυβέρνηση» αλλά το «να φύγει η Αγία Οικογένεια».
Τη χαλαρότητα του μέσου ψηφοφόρου αδυνατούν να διασπάσουν οι αγωνιώδεις επισημάνσεις των αρχηγών για την «κρισιμότητα» των επικείμενων εκλογών. Υπάρχει η κοινή αίσθηση πως εκείνο που θα κριθεί σε αυτές, είναι το ποσοστό πρωτοπορίας της ΝΔ. Εάν είναι ευκρινές θα αποτελέσει προείκασμα για αυτοδυναμία της στις εκλογές του Ιούλη. Εάν αυτή δεν επιτευχθεί, θα ζήσουμε «όμορφες» καταστάσεις.
Αυτή την κοινή αίσθηση ότι τα πάντα θα κριθούν τον Ιούλη, δεν συμμερίζονται, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, και κύκλοι του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και συνομιλητές του Ανδρουλάκη (χωρίς να τον εκπροσωπούν αναγκαστικά, ή να τον δεσμεύουν οι διαρροές τους), διοχετεύουν σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί λίγο να βοηθήσουν τα ποσοστά (ένα 32+% ο ΣΥΡΙΖΑ και ένα 12% το ΠΑΣΟΚ).
Εάν δεν βγαίνουν τα ποσοστά, ελπίζουν ακόμη και σε συμμετοχή του Βαρουφάκη, τον οποίο δεν θέλουν, και στον οποίο δεν εντοπίζουν κάποιο συγκεκριμένο «έννομο» συμφέρον για τη συμμετοχή του. Επενδύουν απλώς στην πάνδηλη ματαιοδοξία του!
Και όταν οι συνομιλητές τους επισημαίνουν την δέσμευση Ανδρουλάκη στο «…ούτε και Τσίπρας» εκφράζουν την «ελπιδοφόρα» πρόβλεψη, ότι ο Τσίπρας θα το αποδεχθεί προκειμένου να συγκροτηθεί κυβέρνηση «ειδικού σκοπού».
Ως εναλλακτική παρουσιάζουν την αποδοχή Τσίπρα εκ μέρους του Ανδρουλάκη, με αντάλλαγμα τη νομή περισσότερων υπουργείων (και βέβαια τότε θα χάσει τα τελευταία ερείσματα αξιοπιστίας το πολιτικό σύστημα. Λένε ότι το κάνει γιατί ξέρει ότι στις δεύτερες εκλογές θα καταποντιστεί - αλλά με αυτή τη μεθόδευση πιστεύουμε ότι θα τελειώσει).
Δεν τα υιοθετούμε, αλλά και δεν αποδεχόμαστε διάψευση ότι κάποιοι υψηλόβαθμοι και έμπιστοι τα διακινούν. Επιπλέον, ως δόλωμα της «ειδικού σκοπού», πέραν της αποφυγής δεύτερης εκλογής, για το ΠΑΣΟΚ είναι η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τις υποκλοπές και η παραπομπή του Μητσοτάκη σε ειδικό δικαστήριο.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πάντα επικεντρώνονται στην επαναφορά της απλής αναλογικής. Σε τέτοια περίπτωση θα έχει επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο τη θέσπισε: Την διαχρονική, με κάθε τρόπο και με κάθε σύνθεση, διατήρηση στην εξουσία.
Βέβαια, αυτά μπορεί να είναι παραμύθια της Χαλιμάς, ονειρώξεις ανθρώπων που έχουν γευτεί την ηδονή της εξουσίας, την στερούνται και τους λείπει. Μπορεί ο Ανδρουλάκης να είναι αμέτοχος. Αλλά ότι εκπέμπονται και διακινούνται είναι δεδομένο.
To ατελέσφορο της απλής αναλογικής και των κυβερνήσεων συνεργασίας δείχνουν τα ευρωπαϊκά παραδείγματα, τα οποία ο μέσος πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί.
Πιο πρόσφατα είναι: Η δυστοκία της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία λειτουργεί ως «σπασμένο τηλέφωνο» των εταίρων, σε μια προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων. Αλλά η Γερμανία μπορεί να έχει αυτή την πολυτέλεια...
Πιο εκκωφαντικά είναι τα προβλήματα που ανέκυψαν στην Πορτογαλία και την γειτονική μας Βουλγαρία. Στη χώρα της Ιβηρικής το Αριστερό Μπλοκ και το Κομμουνιστικό Κόμμα που στήριζαν την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Ντα Κόστα, συμμάχησαν με δεξιά κόμματα για να μην εγκριθεί το σχέδιο προϋπολογισμού του για το 2022. Ο Ντα Κόστα ζήτησε εκλογές και βγήκε αυτοδύναμος.
Σόου στα όρια της θυμηδίας λαμβάνει χώραν στη γειτονική Βουλγαρία. Σε δύο μόλις χρόνια επιδόθηκαν σε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις και κυβέρνηση ακόμη δεν έχουν. Προσανατολίζονται τώρα σε πρόσκαιρη κυβέρνηση τεχνοκρατών, με την ελπίδα ότι στην έκτη αναμέτρηση θα πούνε το «habemus».
