Του Γιάννη Σιδέρη
Νόμιζαν ότι ήταν καταχθόνιοι. Νόμιζαν εαυτούς ικανούς για μαεστρικές δολοπλοκίες, ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές με κατηγορούμενους δυναμικά στελέχη και εμβληματικά ονόματα της αντιπολίτευσης. Έτσι θα την ενοχοποιούσαν συλλογικά, θα την απαξίωναν πολιτικά, και θα έκαναν περίπατο. Νόμισαν επίσης ότι ως σύμμαχο είχαν βρει τον ιδανικό γκρίζο νομικό, που μέσα από νομικίστικους δαιδάλους, θα σχεδίαζε το τέλειο κατηγορητήριο, ώστε η κοινή γνώμη μαζικά να τους επιδαψιλεύσει τιμές ως καθαρτές και εξαγνιστές του δημοσίου βίου, από το μίασμα της πολιτικής διαφθοράς.
Φευ, αποδείχτηκαν ανεκπαίδευτοι και ανεπαρκείς. Η δημόσια ζωή με τους σκληρούς προβολείς της δημοσιότητας στραμμένους πάνω τους, δεν είναι το μικροκομματικό τοπίο του συνεδρίου των χιλίων νοματαίων ενός μικρού κόμματος, στο περιβάλλον του οποίου είχαν ασκηθεί να επιδίδονται σε συνωμοτικές καντρίλιες, και διευθετήσεις μικροομάδων, προκειμένου να αναδείξουν δικά τους πρόσωπα στα ηγετικά κλιμάκια.
Όσο για τον ιδανικό γκρίζο νομικό, που θα μείνει στην πολιτικοδικαστική ιστορία των ημερών με την προσωνυμία «Ρασπούτιν» (θα τρίζουν τα κόκαλα του Ρασπούτιν δηλαδή), αποδείχθηκε ένας δικηγόρος πεπερασμένης εποχής, που δεν είχε καν τον αυτοέλεγχο που επιβάλλουν τέτοιες συνθήκες, και εκτέθηκε έξω από το Μαξίμου με δηλώσεις που προϊδέαζαν για τη μεθόδευση.
Πολιορκητικός κριός της υπόθεσης ανέλαβε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος έγραψε ότι το κάνει «μετά πλήρους λόγου γνώσεως», καθώς έχει προσωπικά συνεισφέρει στην αποκάλυψη αρκετών από αυτές τις δυσώδεις υποθέσεις εδώ και 2,5 χρόνια.
Βέβαια κάποιος κακεντρεχής, θα έλεγε ότι ευτυχώς που η Δικαιοσύνη πάει με τον αραμπά, γιατί ο υπουργός θα είχε ήδη κληθεί από χρόνια να απολογηθεί για τα διπλά βιβλία που έχει δηλώσει ότι κρατούσε ως δήμαρχος (και κει δεν θα πέρναγε το επιχείρημα ότι μάχεται την αστική τάξη με τα όπλα που του δίνει), ή για το πιστόλι με το οποίο πυροβολούσε σε στιγμές Κρητικής ευθυμίας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν και άλλα για τα οποία θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί του η Δικαιοσύνη, με αφορμή τη θητεία του στο υπουργείο, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση. Δεν προβλέπουμε και δεν προλέγουμε. Αν υπάρχουν θα το μάθουμε μετά τις εκλογές.
Πρέπει επίσης να πούμε ότι αυτονομημένη η παρέμβαση Πολάκη, ως προτροπή για επιτάχυνση της Δικαιοσύνης, δεν είναι απορριπτέα, παρότι δεν είναι καθ΄ύλιν αρμόδιος υπουργός.
Το κακό όμως είναι ότι η παρέμβαση δεν μπορεί να αυτονομηθεί από το ύφος της: από τον μπρουτάλ λόγο του. Ο σκληρός λόγος παράγει συγκεκριμένο απαξιωτικό αποτέλεσμα προς τον θεσμό της Δικαιοσύνης, και ως εκ τούτου είναι άκρως πολιτικός - ιδιαίτερα όταν αναφέρεται ονομαστικώς και σε δικαστικούς λειτουργούς, υποδεικνύοντάς τους την επιθυμητή έκβαση των υποθέσεων που χειρίζονται.
Όχι, ο Πολάκης δεν είναι ο… Βισίνσκι - αν και δεν γνωρίζουμε αν θα είχε πρόβλημα να είναι. Πάντως χρησιμοποιεί παραπλήσιο λόγο με εκείνον του σταλινικού γενικού εισαγγελέα της ΕΣΣΔ στις δίκες της Μόσχας. Οι εχθροί δεν ήταν αντιφρονούντες και πράκτορες της Δύσης, του καπιταλισμού ή των εναπομεινάντων Τσαρικών και φεουδαρχικών κύκλων. Ήταν «λυσσασμένα σκυλιά», «Βρώμικα σκυλιά», «σκουπίδια», «κατσαρίδες» κλπ. Κατά τον ίδιο τρόπο για τον κ. Πολάκη , ο προνομιακός του εχθρός, τα ΜΜΕ είναι «βοθροκάναλα της διαπλοκής», και οι δημοσιογράφοι «λαμόγια», «πληρωμένοι κοντυλοφόροι», «ρετάλια της δημοσιογραφίας», και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός!
Περιπτωσιολογικά αναφερθήκαμε στον κ. Πολάκη, επειδή είναι ο πρωταγωνιστής των ημερών. Ο ίδιος θα είναι υπεύθυνος μόνο εάν αποδειχτούν διαχειριστικές ατασθαλίες επί των ημερών του. Η πολιτική του συμπεριφορά για την οποία κατηγορείται, είναι ευθύνη του Πρωθυπουργού. Αν ο κ. Τσίπρας ήθελε να τον σταματήσει θα το έκανε με ένα τηλεφώνημα.
Είναι ευθύνη του Πρωθυπουργού γενικώς η συνολική απροκάλυπτη επίθεση και πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης που επιχειρείται, και που δεν έχει υπάρξει σε τέτοια οργανωμένη έκταση και ένταση στα χρόνια της μεταπολίτευσης - και όταν υπήρξε προχουντικά, ήταν αποτέλεσμα των ταραγμένων καιρών για τους οποίους δεν είναι άμοιρη η Αριστερά. Ηταν παραθεσμικές παρεμβάσεις με αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά, και δεν απέρρεαν από την κουτοπονηριά μιας νεανικής παρέας, να διαλύσει τα πάντα για να διατηρηθεί στην εξουσία, επειδή τη γεύτηκε και της άρεσε.
Η Novartis από υπαρκτό σκάνδαλο (στο όνομα της οποίας θα πίνουν χιλιάδες γιατροί και φαρμακοποιοί την σαμπάνια τους), έγινε εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας στα χέρια των ανεπίγνωστων του Μαξίμου. Καθόλου παράξενο. Δεν έχουν άλλωστε και περί πολλού το Δίκαιον και την απόδοσή του. Αυτό είναι δημιούργημα της αστικής τάξης, για να διασφαλίζει την επικυριαρχία της επί των φτωχότερων λαϊκών τμημάτων (έτσι έλεγε το «μάνιουαλ» στις μπροσούρες που διάβαζαν, αυτά ξέρουν).
Οπότε, ο, τι συμβαίνει και θα συμβεί, όποιες εκτρωματικές καταστάσεις και εξωθεσμικές παρεμβάσεις θα υπάρξουν, θα έχουν την υπογραφή του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα και μόνο, και κανενός Πολάκη.
Φωτογραφία: Intimenews
