Του Γιάννη Σιδέρη
Το αδιέξοδο της κυβέρνησης είναι προφανές, καθώς ζούμε μία καρικατούρα συνθηκών του ''15. Καρικατούρα, γιατί τότε τουλάχιστον ήταν λαμπερό το αντιστασιακό αφήγημα που συνέπαιρνε τα πλήθη που χόρευαν στο Σύνταγμα, ενώ τώρα στέκει ανήμπορη, σαν αδειανό κέλυφος, αφ'' ής στιγμής τα έδωσε όλα, και κινδυνεύει να πάρει τα ελάχιστα.
Ωστόσο, το αδιέξοδο πάλι προσπαθεί να το ντύσει με τους ρακένδυτους μανδύες αντιστασιακότητας, με τον πρωθυπουργό να βρίσκεται εκ νέου στα τηλέφωνα, σε άλλο τόνο, ωστόσο, παρακλητικό αυτή τη φορά, ζητώντας ίχνη κοινοτικής αλληλεγγύης και δραματοποιώντας περαιτέρω την κατάσταση - όπως κάθε φορά που πρόκειται να συμβιβαστεί.
Ο πανικός είναι έκδηλος στις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Ο λαλίστατος στα social media Παπαδημούλης, ανέλαβε να προωθήσει την κεντρική κυβερνητική ατζέντα: Να εμπλέξει την αντιπολίτευση στην περιπέτεια του χρέους, ώστε να αποφορτιστεί μερικώς των ευθυνών της, και να διαμοιράσει το πολιτικό κόστος. Πέταξε τη φαεινή ιδέα ότι θα περίμενε από… τον Κυριάκο να σηκώσει το τηλέφωνο, να μιλήσει με τη Merkel και τον Schaeuble και να στηρίξει την προσπάθεια της κυβέρνησης. Έτσι θα άνοιγε και ο δρόμος να γίνει σύσκεψη πολιτικών αρχηγών!
Δηλαδή ο ευρωβουλευτής ζητάει από τους «προδότες», που το κόμμα του ήθελε να τους «τελειώσει», συνδρομή στα αδιέξοδά του. Προσφέρει δε ως φιλοδώρημα σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, τη στιγμή που ουδείς αρχηγός την ζητάει! Ο ευρωβουλευτής του κάποτε κομματικού «όχι σε όλα», πλήρης… καλοβουλίας διερωτάται: «Αν δεν συνεννοηθούμε τώρα, πότε θα συνεννοηθούμε;»!
Αφού διά Παπαδημούλη, πέταξε την εντεταλμένη ιδέα για ζύμωση στην κοινή γνώμη, το Μέγαρο Μαξίμου την απέσυρε «σε αυτή τη φάση» και υποστήριξε ότι «η μάχη για την απομείωση του χρέους, είναι εθνικού χαρακτήρα». Το θέμα εναπόκειται πλέον στην αντιπολίτευση, κατά πόσο είναι πρόθυμη να πειστεί ότι αυτή η «μάχη» έχει εθνική διάσταση, ή αποτελεί αποτέλεσμα της άγονης κυβερνητικής πορείας, δύο και πλέον χρόνων.
Ωστόσο, η θέση της αντιπολίτευσης είναι λεπτή. Αφ' ης στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ προσδίδει στο χρέος χαρακτήρα «εθνικής υπόθεσης», εάν εισπράξει αποφασιστική άρνηση, δεν το έχει σε τίποτα - ως μνημονιακός πλέον - να χαρακτηρίσει ασύστολα τους ηγέτες της αντιπολίτευσης ως προδότες του έθνους, όπως το έκανε τότε που ήταν αντιμνημονιακός!
Η φτώχεια φέρνει γκρίνια
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, όλο και λιγότερα τμήματα της κοινής γνώμης αποδέχονται την ηρωική αφήγηση της αντίστασης, καθώς ζουν στην καθημερινότητά τους τα προβλήματα φτωχοποίησης.
Καλά τα ηρωικά αντιστασιακά αφηγήματα (άλλωστε ως γνωστόν, με τα λόγια χτίζεις ανώγια και κατώγια) αλλά όπως έχει πει κάποιος, η φτώχεια είναι φθονερή και κακόβουλη, και δεν αρκείται στις «περήφανες» δηλώσεις. Λιγοστεύει η υπομονή του λαού λόγω παρατεταμένης στέρησης, και λιγοστεύει επί ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα ακόμη πρόβλημα εντοπίζεται στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος: Λιγοστεύει και εδώ η υπομονή τμήματος βουλευτών του. Η θετική ψήφος που έδωσαν τα μέλη της Κ.Ο. στα πρόσφατα μέτρα, έχει διαφορετικές αφετηρίες. Πολλοί, επαγγελματικώς ειδέναι την κατάσταση, απλώς απολαμβάνουν τα αγαθά της βουλευτικής ιδιότητας. Άλλοι, από νοοτροπία, παραμένουν υπάκουοι στην κομματική γραμμή, και κάποιοι, οι λιγότεροι, έδωσαν την ψήφο τους επ΄ανταλλάγματι μέτρων για το χρέος. Είναι αυτοί τους οποίους εξέφρασε ο Νίκος Ξυδάκης, που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο της ρήξης: Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για ρήξη είπε, αλλά δεν το απέκλεισε αφού «ο εταίρος έχει γίνει στυγνός δανειστής, ο οποίος είναι και ψεύτης και δεν τηρεί αυτά τα οποία συμφωνεί».
Το πρόβλημα που διαφεύγει από τους οπαδούς, είναι ότι αυτός που δεν τα τηρεί, είναι η κυβέρνηση, καθώς άλλα υπέγραψε το Μάιο του 16, και άλλα αιτείται τώρα, αλλά αυτά που υπέγραψε τα βρήκε μπροστά της στο τελευταίο Eurogroup, στο πρόσωπο του Schaeuble.
Πάντως κύκλοι που είναι σε θέση να γνωρίζουν τα τεκταινόμενα των Βρυξελλών, μας ανέφεραν επί λέξει «θα υπάρξει πόλωση με τους δανειστές, θα φάει ξύλο ο Τσίπρας, αλλά και κάποια λύση θα βρεθεί. Θα πάρει κάποια βασική υπόσχεση, προκειμένου να την παρουσιάσει ως επιτυχία». Δεν ήταν σε θέση ωστόσο να μας πουν εάν η λύση θα είναι αποτελεσματική ή αμφιβόλου αποδόσεως.
Παράλληλα μας επεσήμαναν κάτι που παρουσιάστηκε ειδησεογραφικά, αλλά δεν έτυχε ιδιαίτερης αναφοράς. Τη ρήση του μέλους του ΔΝΤ, ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν Μακρόν. Δεν φωτογράφιζε τον Μητσοτάκη, αλλά σκιαγραφούσε την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού, «όχι επειδή είναι αριστερός, αλλά επειδή είναι αναξιόπιστος».
Υπάρχει κάτι που λέγεται «επαγγελματική πίστη», και είναι ένας από τους συντελεστές των κάθε είδους διαπραγματεύσεων. Αν υπήρχε αυτή η πίστη, ίσως η διαπραγμάτευση να ήταν ευκολότερη και τα αποτελέσματα ευνοϊκότερα.
