Διάπυρο θα είναι το διάστημα ως τις εκλογές. Δεν είναι μόνο το πάθος των δύο πλευρών, δεν είναι η υπαρξιακή αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε στάδιο ή ταν ή επί τας. Είναι και το πολιτισμικό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, με τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί και λειτουργούν ως ανατροφοδότες της έντασης.
Όταν βουλευτής της αντιπολίτευσης αποκαλεί τον πρωθυπουργό της χώρας «κοινό νταβατζή» και «αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης» δεν μειώνει τον πρωθυπουργό. Ούτε μιλάει τη γλώσσα του «απλού λαού». Μιλάει τη γλώσσα της χαμέρπειας που ευτελίζει το Κοινοβούλιο. Επίσης, το να χαρακτηρίζει ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη «ένοχο» είναι πολιτική στάση. Το ένοχος ή βλαξ είναι κουτσαβακισμός που δεν αρμόζει στη θεσμική του θέση.
Το ίδιο φυσικά και κάποιοι της άλλης πλευράς: Το να θεωρεί βουλευτής της συμπολίτευσης τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ ως «πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ» είναι μεν άκομψος αλλά πολιτικός χαρακτηρισμός. Το να τον χαρακτηρίζει «delivery boy του ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι πολιτικός χαρακτηρισμός αλλά μειωτικός εξυπνακισμός. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για χαρακτηρισμό του Πολάκη ως Ραν Ταν Πλαν, όπως και οι διαρκείς χαρακτηρισμοί του τελευταίου περί λαδεμπόρων, μαυραγοριτών και κλόουν.
Υπάρχει μια γενική έκπτωση του πολιτικού λόγου που οξύνει φραστικά το επίπεδο της αντιπαράθεσης, αλλά μόνο φραστικά. Κατ' ουσίαν το υποβιβάζει και το αποπολιτικοποιεί.
Δεν είμαστε θιασώτες της πολιτικής ορθότητας. Αλλά άρνηση της πολιτικής ορθότητας δεν είναι η υιοθέτηση της ευτέλειας. Αυτή η φρασεολογία των… πατέρων και μητέρων του Έθνους, διαχέεται στον λαό και λειτουργεί μιμητικά στους οπαδούς τους, ενώ το υπόλοιπο τμήμα του λαού τους αποστρέφεται.
Η ίδια η συζήτηση στη Βουλή θεωρούμε ότι απέβη υπέρ του Μητσοτάκη, γιατί ο Τσίπρας έδωσε το δικαίωμα στον ίδιο και τους υπουργούς, να διαχύσουν το θέμα των υποκλοπών μέσα στη συνολική παράθεση του κυβερνητικού έργου. Η κυβέρνηση δι’ αυτού πέτυχε αυτό που είχε διαμηνύσει. Την σύγκριση και όχι την σύγκρουση. Ήταν αναμενόμενο. Τέτοιες συζητήσεις γίνονται εφ' όλης της ύλης.
Έδωσε τη δυνατότητα να θυμίσουν δηλαδή τη μείωση της ανεργίας, τον τριπλασιασμό της ανάπτυξης, την έλευση επενδύσεων, τους εξοπλισμούς, τη θωράκιση των συνόρων, την επαναλειτουργία των ναυπηγείων, τα έργα που ξεκίνησαν, τα θηριώδη ποσά επιδομάτων που δόθηκαν κ.α.
Και παράλληλα να στήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον τοίχο για το Μάτι (βοηθούσης και της δίκης που διεξάγεται), την σκευωρία της Νοβάρτις (δικό του θέμα του Βενιζέλου αν την ξέχασε), τη δίκη δύο υπουργών του στο ειδικό δικαστήριο (ασχέτως αν το δικαστικό συμβούλιο τους έριξε στα μαλακά), την συμμετοχή στην σπίλωση της χώρας με την ανύπαρκτη μικρή Μαρία στον Έβρο, την φοροεπιδρομή στη μεσαία τάξη που ξάφνου ο Τσίπρας ηράσθη, τα εξοπλιστικά και τις αμυντικές συμφωνίες που δεν ψήφισαν κ.α.
Επί της ουσίας της συζήτησης έχουν ειπωθεί όλα από όλους. Συμπληρώνουμε ότι ο Τσίπρας φάνηκε στην κοινή γνώμη ανεχέγγυος και εξ αυτού η πρωτοβουλία του έπεισε μόνο τους πεπεισμένους. Οι πολλοί το είδαν ως θεατρική παράσταση και χαμογέλασαν ειρωνικά για τους δραματικούς τόνους περί ρωγμής στη δημοκρατία, που είπε η Πόπη, και την αγωνία του Τσίπρα για την παρακολούθηση Χατζιδάκη!
Όταν αυτός παρακολουθούσε τον αναπληρωτής υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησής του Πιτσιόρλα και τον γραμματέα του υπουργικού Συμβουλίου Σαγιά, μάλλον το έκανε υπέρ του λαού, και όχι γιατί τους υποπτευόταν και ήθελε να τους ελέγχει.
Εντύπωση βέβαια κάνει και η σιωπή των πολιτικολογούντων επιστημόνων που έχουν πρόσβαση στα μετερίζια των Μίντια και ολολύζουν για τη δημοκρατία που στραγγαλίζει ο Μητσοτάκης. Οι ίδιοι τις παρακολουθήσεις του Τσίπρα τις αντιμετώπισαν με αιδήμονα σιγή – ίσως και με κατανόηση γιατί συνέχιζαν τη… λαοφιλή παράδοση των λαϊκών δημοκρατιών.
Έτσι πέρασε σχεδόν μονόστηλο στην ειδησεογραφία η απόφαση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής με τους διακεκριμένους επιστήμονες, που έκοβε μαχαίρι τα επιχειρήματα Ράμμου λέγοντας «κανείς δεν εμφανίζεται αυτόκλητος στη Βουλή». Αλλά αυτή η απόφαση αντιμετωπίστηκε σαν… διοικητική πράξη και δεν αποτέλεσε οργανικό μέρος της συζήτησης. Ούτε καν από τους ΝΔτες, πόσο μάλλον από τους πεφωτισμένους υπερασπιστές που ανησυχούν αν μένουμε Ευρώπη.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας να δώσουν στη δημοσιότητα την επιστολή Ράμμου. Ή να τη δώσει ο ίδιος. Γιατί ναι μεν δεν είχε ονόματα, αλλά σύμφωνα με τον βουλευτή Μπάρκα, επιβεβαίωσε τα ονόματα για τα οποία ρώτησε ο Τσίπρας. Και να εξηγήσει ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ βάσει ποίου νόμου το έκανε, και αν το έκανε με την άδειά τους.
ΥΓ: Αφού τις παρακολουθήσεις τις διέτασσε ο Μητσοτάκης, πως κατέληγαν σε μαχητική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδα;
