Του Γιάννη Σιδέρη
Το 2003 ένας ακέραιος νέος πολιτικός, ο Βαγγέλης Μαλέσιος, υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, συνεθλίβη στις μυλόπετρες της δημοσιότητας, γιατί έκανε το λάθος να φιλοξενηθεί σε άδειο σπίτι που του παραχώρησε καρδιακός του φίλος επιχειρηματίας, ώσπου να βρει σπίτι και να ταχτοποιηθεί. Οι υποχρεώσεις στο υπουργείο και ίσως κάποια αμέλεια τον καθυστέρησαν, και άργησε κανά ξάμηνο να φύγει.
Όμως τον άδραξε η Αυριανή και στη συνέχεια υπέστη από το σύμπαν του μηντιακού κόσμου τέτοιον ανασκολοπισμό που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του και να γυρίσει στο ιατρείο του.
Πριν λίγα χρόνια αυτό θα είχε περάσει απαρατήρητο, γιατί το πρόβλημα δεν ήταν τόσο το προσωπικό του «ατόπημα». Απλώς έγινε αλεξικέραυνο της συσσωρευμένης απαξίωσης που είχε υποστεί κατά τη δεύτερη τετραετία της η κυβέρνηση Σημίτη, καθώς στην κοινή γνώμη διαχέετο η αίσθηση ότι είχε ξεσαλώσει ξεδιάντροπα η θηριώδης διαπλοκή (αναφερόμαστε στις εντυπώσεις που είχε η κοινή γνώμη).
Το ίδιο μάλλον θα είχε συμβεί και με την ιστορική ρήση του Γιώργου Βουλγαράκη, που έγινε σλόγκαν, για το νόμιμο και ηθικό. Ήταν η εποχή αποδομείτο η κυβέρνηση Καραμανλή, αφότου είχαν αποδειχθεί πομφόλυγες τα περί επανίδρυσης του κράτους και η εξοικονόμηση 10 δισ. από τη νοικοκύρευση του Δημοσίου (στην οποία έγινε το αντίθετο). Ήταν και η αχλή του σκανδάλου - ή «σκανδάλου» - της Μονής Βατοπεδίου, οπότε στην περιρρέουσα ηλεκτρισμένη κοινωνική ατμόσφαιρα, ό,τι και να έλεγε ο Βουλγαράκης, ήταν χαμένος από χέρι.
Σε παρόμοια συχνότητα βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρούμε ότι είναι αυτά καθ' εαυτά τα επιδόματα που ξεσήκωσαν την οργή. Τα 50 ευρώ το μήνα που εισέπραξε για 7 μήνες ο Σγουρίδης για ενοίκιο (και είναι τόσα γιατί εκταμιεύονται αφού προσκομισθεί η απόδειξη), τα 5.000 που πιστώθηκαν στον αναπληρωτή υπουργό Φωτάκη αλλά δεν τα χρησιμοποίησε, ακόμη και τα 23 + 4.000 της κας Αντωνοπούλου, αφ'' ης στιγμής ήταν νόμιμα, δεν θα ήταν ικανά να τροφοδοτήσουν τη λαϊκή καταισχύνη.
Δεν την τροφοδότησε καν η προκλητική ρύθμιση που δεν είχαν διανοηθεί να κάνουν οι αφορεσμένοι προηγούμενοι: Όταν υπουργός βρίσκεται στο εξωτερικό, η συνοδεία του να μπορεί να μένει και αυτή όπως ο υπουργός σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων – καθ'' ότι η νομενκλατούρα και καλοπέραση θέλει, και πρέπει να δείχνει το status της στο λαουτζίκο.
Θα περνούσε και το τωρινό απαρατήρητο, αν δεν ήμασταν σε οριακό χρονικό σημείο όπου συσσωρεύτηκε η κούραση, η απογοήτευση και η απαξίωση τριών χρόνων διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά οικονομικά αποτελέσματα των δεκάδων δισ. χρέους που μας επισώρευσε, τον τρόπο διοίκησης, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, τις μειώσεις συντάξεων, τους μισθούς ανέχειας και τις συμπεριφορές συμβούλων του Μαξίμου και μελών του υπουργικού Συμβουλίου (πρόχειρα παραδείγματα Καρανίκας και Πολάκης).
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη σε σημείο ηθικής αποδόμησης (όχι κατάρρευσης), η οποία ακολούθησε την πολιτική του αποδόμηση. Και η αποδόμηση αυτή του έχει αποστερήσει κάθε δυνατότητα αξιόπιστης καταγγελτικής πολιτικής. Ηχεί π.χ. ως αστείο στον κόσμο, να επαίρεται ο κ. Τσίπρας για τις αναβαθμίσεις της οικονομίας από τους διεθνείς οίκους, όταν οι αναβαθμίσεις αυτές απλώς μας επαναφέρουν στο επίπεδο του 2014, από το οποίο καταποντιστήκαμε εξαιτίας της κυβέρνησής του. Είναι δε διπλά αστείο να τις προβάλει ως απόδειξη επιτυχίας όταν ελεεινολογούσε τις αντίστοιχες αναβαθμίσεις του 2014.
Ανασχηματισμός
Έκπαλαι το αγαπημένο θέμα των δημοσιογράφων. Κάποτε είχε σημασία γιατί υποτίθεται σηματοδοτούσε αλλαγή πολιτικής σε μια κυβέρνηση. Τώρα, και σε αυτή την κυβέρνηση σηματοδοτεί το κενό. Ούτως ή άλλως το οικονομικό επιτελείο έχει μπροστά του την τέταρτη αξιολόγηση, άρα δεν φεύγει. Ο Κοτζιάς έχει μπροστά του «τραχανά απλωμένο» με Σκόπια και Αλβανικό, άρα δεν φεύγει. Ο Καμμένος έχει πάρει το υπουργείο Άμυνας με... «108» που λέγαμε στο στρατό, άρα δεν φεύγει (εκτός αν αναβαθμιστεί σε αντιπρόεδρο για να γλυτώσει ο κ. Τσίπρας την ελαφρά, αλλά εκπεφρασμένη, δυσαρέσκεια των Αμερικανών).
Το να φύγει ο Γιάννης Μουζάλας και η Λυδία Κονιόρδου, να αναβαθμιστούν Χαρίτσης και Πιτσιόρλας, Παππάς (θετικοί μεν αλλά ούτως ή άλλως ήδη ασκούν πολιτική στους τομείς τους), ή να πληρωθεί η θέση του Ζουράρι και της Αντωνοπούλου (και αν αναπληρωθούν, καθότι οι θέσεις των αναπληρωτών είναι προσωποπαγείς και δεν είναι απαραίτητο να αναπληρωθούν), δεν είναι ανασχηματισμός.
Ο ανασχηματισμός θα είναι είδηση άξια λόγου εάν αλλάξει ριζικά η κυβέρνηση, με την προσθήκη εξωκοινοβουλευτικών αξιόλογων προσωπικοτήτων. Αλλά ποιος αξιόλογος θα δεχόταν τέτοια θέση σε μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε αποδρομή;
