Η αγωνία για την δημοσκοπική καθήλωση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπεται από τη νέα στρατηγική με την οποία τροφοδοτεί το οικείο ρεπορτάζ. Στόχος η «Προοδευτική διακυβέρνηση», ήτοι η προσέγγιση με το ΚΙΝΑΛ.
Φυσικά αυτονοήτως η στόχευση εναγκαλισμού του ΚΙΝΑΛ καταδεικνύει ότι η περίφημη διεύρυνση με την «Προοδευτική Συμμαχία» απέτυχε. Αναμενόμενο. Δεν υπήρχε πιθανότητα να εισρεύσουν ψηφοφόροι, αφού τα νέα πρόσωπα που συμπτύχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ήταν πολιτικοί εκτεθειμένοι (προηγουμένως έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, και σε τρεις μέρες τον αγάπησαν), είτε πανεπιστημιακοί οι οποίοι διέθεταν μεν κάποια κοινωνική και επιστημονική αναγνωρισιμότητα, αλλά καμιά προσωπική εκλογική βάση.
Πέραν της μηδαμινής εκλογικής επιρροής προσώπων, το εγχείρημα δεν έδωσε την ελάχιστη προωθητική δύναμη στο κόμμα. Αντιθέτως στο εσωτερικό του εισήλθε ένας ακόμη παράγων διαιρέσεων και αμφισβητήσεων, όπως π.χ. συνέβη με την πρόταση Τσίπρα για επέκταση των χωρικών μας υδάτων νοτίως -και - του Καστελόριζου την ώρα που το Ουρουτς Ρειτς ήταν εκεί. Στη αιχμή της κρίση δηλαδή!
Στην αντίθεση προς την πρόταση Τσίπρα συναντήθηκαν οι αντιεθνικιστές της αριστερής πτέρυγας με τους εθνομηδενιστές της φιλελεφτ κουλτούρας.
Έτερος εσωτερικός διαχωρισμός που ταλανίζει το κόμμα είναι οι μέλλουσες δυνητικά συμμαχίες. Η οργανωμένη βάση που κρατά τα σκήπτρα της κομματικής καθαρότητας και αποτελεί τον κλειδοκράτορα των οργανώσεων βάσης, θέλει η διεύρυνση να γίνει προς τα αριστερά, συμπεριλαμβάνοντας Βαρουφάκη, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α. Η ηγεσία σωστά σκέφτεται το άνοιγμα στην κεντροαριστερά, αφού εκεί υπάρχει η μεγάλη μάζα ψηφοφόρων, η οποία μπορεί κάποτε να τους επαναφέρει στην εξουσία.
Αλλά επειδή οι ψηφοφόροι που έμειναν στην Κεντροαριστερά είναι αδιάφοροι, προσεγγίζει το ΚΙΝΑΛ. Η προσέγγιση αυτή δεν αποσκοπεί απλώς στην πρόσθεση των ποσοστών των δύο κομμάτων (πάλι χαμένοι από χέρι θα ήταν έναντι της ΝΔ του Μητσοτάκη). Υπακούει στο αξίωμα ότι «στην πολιτική ποτέ το ένα συν ένα δεν κάνει δύο». Κάνει περισσότερο γιατί υποτίθεται η προσέγγιση δημιουργεί δυναμική η οποία λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην εισροή ψηφοφόρων.
Βέβαια τα αξιώματα δεν έχουν καθολική ισχύ ούτε σίγουρη επιβεβαίωση. Δεν αποδείχτηκε αυτό κατά την διάρκεια του «Ενιαίου Συνασπισμού» ( με το ΚΚΕ), ούτε με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Καθηλωμένος ήταν πάλι, παρότι συναντήθηκαν σε ενιαίο χώρο καμιά δωδεκαριά οργανώσεις, που στη συνέχεια έγιναν κόμμα. Ήρθαν τα μνημόνια για να γίνουν κυβέρνηση.
Πάντως προς το παρόν φαίνεται ότι κρούουν σε θύρα μη ακουόντων. Σε συνέντευξη στη Real News η Φώφη Γεννηματά ξεκαθάρισε ότι «η αυτόνομη πορεία και η διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου με προοπτική διακυβέρνησης, είναι ο θεμελιώδης όρος του συμβολαίου που έχω συνυπογράψει με την κοινωνική μας βάση και δεν τον διαπραγματευόμαστε. Η θέση αυτή αποτελεί και την κοινή συνισταμένη όλων των αποφάσεων των συνεδρίων και των πολιτικών οργάνων του Κινήματος Αλλαγής».
Ακριβώς. Ασχετα ακόμη και με το τι θα επιθυμούσε η ίδια, έχει τον πραγματισμό να γνωρίζει ότι εάν έτεινε ευήκοον ους στις προθέσεις … αποπλάνησης του Τσίπρα, θα ήταν μια πρόεδρος χωρίς κόμμα, αφού η πλειοψηφία των μεσαίων στελεχών και της βάσης δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί είναι δεξιά, όπως τους καταχωρεί η ευκολία της δημοσιογραφικής ορολογίας, αλλά γιατί θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από έλλειψη πολιτικής ηθικής. Άλλωστε αρκετοί σε προσωπικό επίπεδο κρατάνε «μανιάτικο» τις συριζαίικες βρισιές περί προδοτών και γερμανοτσολιάδων.
Επίσης σε στελέχη του ΚΙΝΑΛ ηχούν ως χιουμοριστικές απόπειρες οι διοχετευόμενες πληροφορίες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σεβαστεί τη αυτονομία του κόμματος και δεν θα προσπαθήσει να το αλώσει. «Αυτό το προσπάθησαν και απέτυχαν και τώρα υιοθετούν την παροιμία χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το» μας είπε σαρκαστικά βουλευτής του κόμματος.
Βέβαια υπάρχει ο ΓΑΠ, ο οποίος ακόμη και τον καιρό που τον έβριζαν, αυτός εξακολουθούσε να μιλάει για «προοδευτικές δυνάμεις». Αμφίβολο εάν μπορεί όμως με τα αχαμνά ποσοστά πού πήρε το κόμμα του στις εκλογές του 15, να προσφέρει κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε πήρε το κόμμα του από 44% και το κατέβασε στο 5 - 6 %! Τι να προσφέρει;
ΥΓ: Όλη αυτή ζύμωση γίνεται βεβαίως… χωρίς τον ξενοδόχο. Ουδείς γνωρίζει (αν και κάποιοι υποπτεύονται), τι θα βγάλουν η Novartis και η υπόθεση Καλογρίτσα. Και κατά πόσο μετά από αυτές τις υποθέσεις, θα υπάρχουν καλοθελητές που θα εξακολουθούν να εντάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως αυτονόητο τμήμα μιας «Προοδευτικής Διακυβέρνησης».
