Του Γιάννη Σιδέρη
Ο πρωθυπουργός, επανήλθε στα παλιά εγερτήρια συνθήματα της νιότης του, για να προσδώσει μια αχλή αγωνιστικότητας στην μίνι περιοδεία του σε Παρίσι, Στρασβούργο και Βρυξέλλες, κατά την οποία επεδίωκε την συμπαράσταση στα ελληνικά αιτήματα.
Την επομένη της συνάντησής του με τον Γάλλο πρόεδρο Φρ. Ολάντ, έγραψε στο twitter: «Αναχωρήσαμε από την φίλη της Ελλάδας, Γαλλία με ικανοποίηση. Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι υπόθεση των τεχνοκρατών»!
Δεν είναι γνωστό πως βλέπει η Ευρώπη το μέλλον της, και αν εναπόθεσε στον Έλληνα πρωθυπουργό την ευθύνη να το προδιαγράψει. Το σίγουρο είναι πως η καταφυγή στα παλιά και «ηρωικά», συσπειρώνει το «βαθύ» κομματικό ακροατήριο και επαναφέρει τον τσακισμένο μύθο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην πρωτοπορία του αγώνα για να αποκτήσει η Ευρώπη «ανθρώπινο πρόσωπο». Ίσως γι' αυτό επιδόθηκε σε μια …υπερχειλίζουσα ρητορικότητα κατά του ΔΝΤ, ενώ όρισε με την ίδια ρητορικότητα τον εαυτό του ως προστάτη της Ευρώπης ( «δεν θα αφήσουμε τον Τόμσεν να διαλύσει την Ευρώπη», είπε).
Βέβαια, οι τεχνοκράτες στους οποίους αναφέρεται ο Πρωθυπουργός, είναι προδήλως τα στελέχη του ΔΝΤ, τα οποία δεν ήρθαν εξ ουρανού. Είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι δημοκρατικώς εκλεγμένων κυβερνήσεων. Έχουν χαρακτηρισθεί και ως «παγκόσμιοι υπάλληλοι», καθώς είναι υψηλά στελέχη ενός οργανισμού στο οποίο συμμετέχουν πάνω από 185 κράτη του πλανήτη.
Σαφώς - και δικαίως - η πολιτική του ΔΝΤ τίθεται διαχρονικώς υπό σφοδρή κριτική. Η «συνδρομή» του σε κάποιες χώρες του Τρίτου Κόσμου έχει αφήσει πίσω της αποκαΐδια. Κάποιες άλλες τις βοήθησε να ανταπεξέλθουν νικηφόρα από τα οικονομικά τους προβλήματα. Εξαρτάται από το μέγεθος και το είδος των προβλημάτων.
Ωστόσο η απορία που αιωρείται είναι σε τι αποσκοπεί η ξαφνική επίθεση του πρωθυπουργού αυτή την αιχμιακή στιγμή που πλησιάζει η κρίση, σε έναν οργανισμό τον οποίο ο ίδιος κάλεσε να συμμετάσχει.
Φοβάται την αξιολόγηση
Ίσως ο κ. Τσίπρας να γνωρίζει, παρόλα όσα ρητορικώς ισχυρίζεται, ότι η χώρα δεν έχει εκπληρώσει όσα προβλέπει η συμφωνία του Ιουλίου (τι άλλο είναι η αξιολόγηση, παρά ο έλεγχος πεπραγμένων με βάση τα συμφωνηθέντα;), και θέλει να βρει εχθρούς για να τους επιρρίψει ενδεχόμενη απόρριψη.
Στο αίτημά του για γρήγορη αξιολόγηση πάντως, βρήκε ανταπόκριση. Τόσο ο Γάλλος Πρόεδρος Φρ. Ολάντ, όσο και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς, τόνισαν την ανάγκη αυτή να κλείσει άμεσα. Βέβαια χθες ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου χθες τόνισε ότι μαζί με τον Έλληνα πρωθυπουργό, συμφώνησαν πως «οι θεσμοί και η κυβέρνηση θα πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένοι σ'' όσα συμφωνήθηκαν τον Ιούλιο».
Μα αυτό είναι το επίδικο, εκεί χωλαίνει η αξιολόγηση και εκεί ελλοχεύει ο φόβος για το ατύχημα. Αν η κυβέρνηση δεν είχε αφήσει μακαρίως τον χρόνο να περνά, αν είχε επιδείξει εργώδη προσπάθεια για την υλοποίηση της συμφωνίας (στο κάτω κάτω μόνη της αποφάσισε να την υπογράψει), δεν θα χρειαζόταν τώρα να επιδεικνύει εργώδη επικοινωνιακή εκστρατεία, για να προσπορίσει συμμάχους - αν τους προσπορίζει ουσιαστικά.
Η κυβέρνηση διαθλά τις δηλώσεις όσων εμπλέκονται στο ελληνικό πρόβλημα, μέσα από το δικό της πρίσμα και επιλέγει να κρατά όσα της αρέσουν. Θεωρεί ας πούμε ως δικαίωσή της την θέση της Μέρκελ περί γρήγορης αξιολόγησης, αλλά απαξιοί να ασχοληθεί με την συνέχεια της φράσης της, ότι «θα πρέπει να βγαίνουν οι εξισώσεις».
Η ρητορική κατά του ΔΝΤ είναι σαφώς ελκτική στον κόσμο της αριστεράς (και στον εναπομείναντα του βαθέως ΠΑΣΟΚ, όπου κι αν βρίσκεται), αλλά ήταν πολύ ξαφνική και πολύ έντονη η στοχοποίηση, σε σημείο που να δημιουργεί υπόνοιες ότι κάτι ιδιαίτερο επιδιώκει.
Σκιαγραφεί εικόνα θύματος;
Η κυβέρνηση προσπαθεί διά της προσεγγίσεως να παρατάξει δίπλα της συμμάχους την ίδια στιγμή που διά της πολεμικής καταγγελίας απομακρύνει άλλους, με αποτέλεσμα, να καθιστά «αδύναμη την εμπιστοσύνη». Όπως είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Μια από τις ερμηνείες που δίδονται για την σκλήρυνση έναντι του ΔΝΤ, είναι για να αποσπάσει την ψήφο των βουλευτών της στα μέτρα που έρχονται, τα οποία ωστόσο ο ίδιος δεν τα θεωρεί σκληρότερα των προηγούμενων. Έγραψε στους FT: «Η δημοσιονομική πορεία προσαρμογής είναι πολύ ηπιότερη και πολύ καλύτερα σχεδιασμένη από ό,τι σε προηγούμενα προγράμματα προσαρμογή».
Η δεύτερη ερμηνεία τον θέλει να σκιαγραφεί μια εικόνα θυματοποίησης της κυβέρνησής του, προκειμένου να καταφύγει σε εκλογές με το φωτοστέφανο αυτού που «αντιστάθηκε». Σε αυτή την περίπτωση έχει ήδη βρει τους κακούς. Είναι το ΔΝΤ και φυσικά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον οποίο η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη κατήγγειλε ότι ταυτίζεται μαζί του.
Φυσικά όλα είναι εν τη γενέσεις τους και υπό συνεχή διαμόρφωση, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν ιλιγγιωδώς, και τα νέα που ήρθαν αργά από την Ουάσιγκτον - όπως διαβάζουμε σε άλλη στήλη - φέρουν το ΔΝΤ να σκέπτεται αλλαγή του ρόλου του στο ελληνικό πρόγραμμα, οπότε και η κυβέρνηση θα βρεθεί εν κενώ η στρατηγικής.
Έτσι είναι νωρίς να γνωρίζουμε αν ο κ. Τσίπρας θα αναφωνήσει... «νενίκηκά σε» στο Ταμείο, ή σύντομα θα αναπολεί την εμπλοκή του.
