«Οι πέτρες όλες που’ ριξα, πάνω μου όλες πέφτουν» τραγουδούσε κάποτε γνωστός λαϊκός αοιδός, και είναι ο στίχος που πρέπει να στοιχειώνει τον ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες. Αυτό συμβαίνει όταν οικοδομείς ένα ανάερο φαντασιακό οικοδόμημα, με υλικά την ιδεοληψία και την αντιπολιτευτική κουτοπονηριά.
Αλλά κατά τη γνωστή ρήση «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα» και αυτή την εβδομάδα υπέστη τρεις ήττες σε γεγονότα που είχε υπέρ επενδύσει.
Τα δύο χθες. Το πρώτο αφορά το περίφημο «τσιμέντωμα» της Ακρόπολης. Ξαφνικά, ο πάλαι ποτέ εικονοκλαστικός ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήριζε τις όποιες αναφορές στο αρχαιοελληνικό κλέος ως προγονολατρεία και δεξιό εθνικιστικό παροξυσμό, μετεβλήθη εν μια νυκτί σε ανυποχώρητο αρχαιολάτρη και υστερικό προστάτη των μνημείων.
Άρχισε μια καταιγιστική προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία ο Μητσοτάκης και το ενεργούμενό του, η υπουργός πολιτισμού Μενδώνη, χωρίς αιδώ θάβουν τους αρχαίους διαδρόμους της Ακρόπολης κάτω από τόνους τσιμέντου.
Οι οπαδοί του, από αυτούς που δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ακρόπολη έως αυτούς που πήγαν άπαξ στα μικράτα τους εκδρομή με το σχολείο, κατελήφθησαν από ιερή οργή μαινάδων, για την τσιμεντένια ταπείνωση του μνημείου. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μετέβη στην Ακρόπολη και (με τις γνώσεις του πολιτικού μηχανικού μάλλον) κατηγόρησε την κυβέρνηση για «αυταρχισμό και ιδιοκτησιακή νοοτροπία ακόμα και στον Πολιτισμό». Κατά τον ίδιο το «τσιμέντωμα» αλλάζει το τοπίο ενός μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!
Κλιμάκιο βουλευτών του επίσης είχε μεταβεί στο μνημείο για κατόπτευση, και είχαμε το τραγελαφικό σκηνικό. Η αοιδός π.χ. Ραλλία (με όλο τον σεβασμό στο επάγγελμα και την απολαυστική φωνή της, αλλά άσχετη με το αντικείμενο), να κρίνει στα σόσιαλ μίντια το έργο του Μανόλη Κορρέ, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του και κάθε επιστημονική του ικμάδα στην ανάδειξη της Ακρόπολης!
Δυστυχώς, μαζί τους συντάχτηκαν με λαϊκίστικο τρόπο διεθνή Μέσα (που οι ίδιοι «ενημέρωναν»), και κάποιοι αναγνωρισμένοι ιστορικοί, που όμως δεν είχαν σχέση με την αρχιτεκτονική και τη διαχείριση μνημείων, αλλά τους συνεπήρε ο κατευθυνόμενος συναισθηματισμός.
Μαζί τους και κάποιοι αρκούντως καλλιεργημένοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Οι τελευταίοι είναι μη δικαιολογήσιμοι, γιατί παρότι είχαν τη δυνατότητα, δεν έσπευσαν να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τη… βεβήλωση. Δαιμονολογούσαν με αρνητική προπέτεια, αρκούμενοι και επαναπαυόμενοι στις παράλογες καταγγελίες του κόμματος (μόνιμη πληγή της Αριστεράς, μεταγγισμένη από την κομμουνιστική παράδοση: Το κόμμα έχει πάντα δίκιο).
Τα φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ ανακάλυψαν και δυσαρέσκεια της Ουνέσκο, και χαρακτήριζαν «έκθετη» την Μενδώνη γιατί δεν συμβουλεύτηκε το Οργανισμό. Συμπαραστάτη τους είχαν και τη συμπαθή κατά τα άλλα (στον γράφοντα τουλάχιστον) πρόεδρο των Ελλήνων αρχαιολόγων κα Δέσποινα Κουτσούμπα, που δήλωνε «Για μένα είναι φρικτό. Νομίζω ότι η Ακρόπολη είναι πραγματικά πληγωμένη από τους τσιμεντένιους διαδρόμους».
Και ενώ όλοι τους περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού μια καταδικαστική έκθεση της Ουνέσκο για να κατατροπώσουν τους «κακοποιητές - βιαστές» της Ακρόπολης, η έκθεση που δημοσιοποιήθηκε ήταν από καλή έως κάλλιστη!
Ενδεικτικά: η επέμβαση δεν επέδρασε αρνητικά στην «Εξέχουσα οικουμενική Αξία της Ακρόπολης». Ο αρχαίος βράχος, επί του οποίου εδράζονται τα μνημεία προστατεύεται επαρκώς, καθώς η επίστρωση φέρει προστασία και δεν έρχεται σε απευθείας επαφή με την επιφάνεια του βράχου. Επιπλέον, η επέμβαση φαίνεται να είναι πλήρως αναστρέψιμη (για μη αναστρέψιμη έκανε τότε λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ).
Όσο για τον ανελκυστήρα πλαγιάς για τα ΑμεΑ («φωτόσπαθο τον είχαν χαρακτηρίσει κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ) έχει «θετικό αποτύπωμα» κατά την Ουνέσκο. Το ίδιο και ο νέος φωτισμός που καθιστά το μνημείο «πιο ευανάγνωστο» τη νύχτα!
Αυτό ήταν το πρώτο διεθνές «χαστούκι» που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο αφορούσε την «τροπολογία Παπαδημούλη» με την οποία αντιτίθετο στη χρήση «οποιασδήποτε ενωσιακής χρηματοδότησης για την κατασκευή φραχτών ή τειχών στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης».
Στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπερψηφίστηκε η τροπολογία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) για τη χρηματοδότηση υποδομών στα εξωτερικά σύνορα με ψήφους 322 υπέρ, 290 κατά και 20 αποχές.
Βέβαια, η Ευρωομάδα των Σοσιαλιστών, σε tweet της, δήλωσε ότι «δεν αποδεχόμαστε το χτίσιμο τειχών και φραχτών στα εξωτερικά μας σύνορα με ευρωπαϊκά χρήματα». Είναι ένα ακόμη δείγμα της αποσύνδεσής τους από τις αγωνίες των λαών, και αποτυπώνεται στα ημιθανή ποσοστά τους. Γιατί υπάρχουν θέματα κοινής λογικής την οποία κοινή λογική χαρίζουν στους αντιπάλους τους.
Όπως τόνισε ο εκπρόσωπος του ΕΛΚ Jeroen Lenaers στην αρμόδια επιτροπή «δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική χωρίς προστασία των συνόρων ή ελέγχους. Τόσο απλά».
Ε ναι, αλλά το απλό είναι το δύσκολο. Αριστεροί και σοσιαλιστές δεν έχουν καταλάβει το νέο τοπίο και τα μέγιστα κοινωνικά προβλήματα που διαμορφώνει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Τους το λένε οι λαοί τους στις εκλογές.
Τέλος, επειδή μακρηγορήσαμε, η τρίτη ήττα είναι η γνωστή. Το επικοινωνιακό «τσουνάμι» Γεωργούλης. Επί χρόνια είχαν στηρίξει την τακτική τους να ενοχοποιήσουν συλλογικά του αντιπάλους τους με τα χάσταντγκ «ΝΔ βιαστές». Θα το αποτολμήσουν εκ νέου; Η κατέρρευσε μια στρατηγική χρόνων;
