Του Γιάννη Σιδέρη
Παράταιρη αλλά αναγκαστική η ενασχόληση της ειδησεογραφίας με την εκλογή νέου Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράταιρη γιατί αφορά ένα κόμμα λυμφατικό που ποτέ δεν είχε πρόσβαση στη δημόσια ζωή, δεν διαμόρφωνε πολιτικές εξελίξεις, δεν διακλαδώθηκε και δεν απέκτησε ρίζες στην κοινωνία, τον Συνδικαλισμό και την τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αναγκαστική γιατί το κόμμα αυτό, παρά τη λειψή του παρουσία, κατέχει την διακυβέρνηση της χώρας, και αν επαληθευτούν οι γκρίζοι οιωνοί των - και μυστικών – δημοσκοπήσεων, σε αυτό θα προτρέξουν οι νέοι εξουσιαστές να προστατευτούν, να εξακολουθούν να υπάρχουν, και να πάρουν δύναμη – κάτι σαν τον μυθικό Ανταίο - όταν και εάν ο λαός τους αποπέμψει από την εξουσία και τους ξαποστείλει στο κόμμα, που παραμένει η μήτρα της πολιτικής τους εκκόλαψης.
Σήμερα συνέρχεται η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι θα ανακοινωθεί η μετάβαση του κ. Σκουρλέτη στο κόμμα εις αντικατάσταση του κ. Ρήγα. Ο τελευταίος δεν βαρύνεται αποτυχιών, αλλά στην τραγική κατάσταση αποσύνθεσης που βρέθηκε το - μικρό σε οργανωτικό δέμας – κόμμα, δεν μπορούσε να μεγαλουργήσει.
Το κόμμα έχει εισέλθει σε κατάσταση νεκροφάνειας για τρεις βασικούς λόγους:
Εν αρχή ήταν η απίσχνασή του από τις αριστερές ακτιβίστικες δυνάμεις που ακολούθησαν τη Ζωή, αλλά κυρίως τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κατά την διάσπαση. Ήταν οι «μπρουτάλ» αριστεροί, πάντα πρόθυμοι, μαχητικοί και έτοιμοι να κατέβουν στο δρόμο, ενάντια στον καπιταλισμό, τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., τον ιμπεριαλισμό, και όλα όσα η μυθολογία της Αριστεράς εικονογραφούσε ως εχθρούς του λαού.
Δεύτερος λόγος η μαζική μεταφορά των κομματικών μελών στο κράτος. Παρά την γενική κατακραυγή περί προσλήψεων των δικών τους, ο γράφων πιστεύει ότι μια νέα κυβέρνηση με διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο, δικαιούται να περιστοιχιστεί από ανθρώπους που έχουν κοινή αφετηριακή ιδεολογική ώσμωση και κοινό κοινωνικό όραμα. Αρκεί βέβαια να τους διατηρήσει ως συμβούλους και ως πολιτικά στελέχη του κράτος, και να μην επιδιώξει να τους μετατρέψει σε μόνιμους υπαλλήλους (σύμφωνοι, αυτό έκαναν και οι προηγούμενοι, αλλά η επανάληψή του δεν δικαιώνει τους τωρινούς. Υποτίθεται ότι ήρθαν για άλλα).
Τρίτος λόγος είναι η μαζική απογοήτευση και απενεργοποίηση όσων παρέμειναν στο κόμμα. Όταν έχεις πεισθεί – με παιδιάστικη αφέλεια- ότι ο αρχηγός σου θα σκίσει τα μνημόνια και θα τα τρίψει στη μούρη της «go Back», λογικό είναι να σε καταλαμβάνει το αίσθημα ματαιότητας, με συνακόλουθο την παραίτηση και απενεργοποίηση.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε χρυσή ευκαιρία να πυκνώσουν οι «μάχιμες» μονάδες του - ήτοι οι Τοπικές Οργανώσεις - όταν ανήλθε στην εξουσία και αρκετός κόσμος θέλησε να ενταχθεί στις τάξεις του. Φυσικά ως επί το πλείστον ήταν εκφυλισμένοι ΠΑΣΟΚοι που θέλησαν να συγκροτήσουν αρμούς με τη νέα εξουσία.
Όμως αυτόν τον κόσμο τον εντάσεις δεσμευτικά σε μια προγραμματισμένη δυναμική στήριξης της κυβέρνησης, άρα αποβαίνει θετικό ως προς την ενίσχυση των οργανωμένων δυνάμεών σου. Αυτόν τον κόσμο όμως τον απέκλειαν οι οργανωμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν μετείχε των αχράντων της αριστερής Παιδείας τους, και θα θόλωνε την απαστράπτουσα αριστεροσύνη τους (που νομίζουν ότι έχουν).
Έτσι ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα εύθραυστο κέλυφος που μόλις χάσει την εξουσία, ακόμη και αν δεν θρυμματιστεί από εσωτερικούς πολέμους, σίγουρα θα είναι αρκούντως ασθενής για να στηρίξει μια ρωμαλέα αντιπολιτευτική πολιτική.
Υψηλόβαθμα στελέχη δεν γνώριζαν εάν σήμερα, κατά την συνεδρίαση της Κ.Ε. ο Α. Τσίπρας θα εισηγηθεί την εκλογή Γραμματέα του Κόμματος, θέση για την οποία προαλείφεται ο κ. Π. Σκουρλέτης ενώ ακούγεται και το όνομα του κ. Ν. Παππά. «Εάν ο Τσίπρας έχει κάνει τις κατάλληλες συνεννοήσεις μπορεί να γίνει» μας είπαν. Στην ένστασή μας, «Μας πως μπορεί να επιλέξει η Κ.Ε. νέο Γραμματέα εάν αυτός δεν έχει ξεδιπλώσει στα μέλη το όραμά του για το ρόλο και την προοπτική του κόμματος, η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Μα δεν έχει γίνει ποτέ αυτό»! (Εδώ που τα λέμε σε κανένα κόμμα δεν έχει γίνει, αλλά υποτίθεται ότι η Αριστερά με όλα τα κουσούρια της, τα οργανωτικά τα αντιμετωπίζει αλλιώς).
Το όνομα του Π. Σκουρλέτη είχε ακουστεί και το 2016, αλλά ο ίδιος προτιμούσε το υπουργείο Εσωτερικών, καθώς το συγκεκριμένο υπουργείο αποτελεί πηγή δύναμης και παρεμβατικότητας στην πολιτική ζωή. Σε νέες συζητήσεις που έκανε το τελευταίο διάστημα με τον κ. Τσίπρα, έθεσε όρους όπως η δυνατότητα του κόμματος να παρεμβαίνει και να συνδιαμορφώνει την κυβερνητική πολιτική (καλά!), και όχι να είναι απλός μεταφορέας των κυβερνητικών αποφάσεων και - πολύ χειρότερα – απολογητής των αποφάσεων κάθε μεμονωμένου υπουργού (τέτοια αιτήματα έχουμε δει και σε άλλα κυβερνητικά κόμματα στο παρελθόν με μηδενικό αποτέλεσμα).
Ούτως ή άλλως είναι εμφανής η αδυναμία του κ. Τσίπρα να λειτουργήσει ως απόλυτος αρχηγός που ήταν το 2015. Δεν του το επιτρέπει η νοοτροπία και η δομή του κόμματος, και φυσικά η αποτυχημένη διακυβέρνηση που άφησε τραύματα. Αυτό θα γίνει εμφανές μετά την απώλεια του ενοποιητικού παράγοντα, που είναι η εξουσία.
Ο νέος Γραμματέας θα αποβεί ένα πρόσωπο μεγάλης ισχύος καθώς έχει μπροστά του το στοίχημα να διεκπεραιώσει νικηφόρα τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (εθνικές, αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές). Θα διακινδυνέψει πολλά για το πολιτικό του μέλλον και είναι λογικό να απαιτεί πολλά από τον αρχηγό.
Αυτά εν αναμονή της συνεδρίασης, καθώς η μετακίνηση του κ. Σκουρλέτη συνδέεται άμεσα με τον ανασχηματισμό, στον οποίο παρουσιάζεται πρωτοφανής δυστοκία. Η δικαιολογία του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι δεν έγινε για να μη χαλάσουν τις διακοπές του κόσμου, είναι αστεία. Δεδομένου ότι ο ίδιος είναι «πολιτικό ον», άρα μπορεί και καλύτερα, καταδεικνύει το μέγεθος της αδυναμίας και παραζάλης στην οποία έχει περιέλθει ο Πρωθυπουργός (Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι η φωνή του). Όταν ο Αντρέας είχε πει δεν θα χαλάσει τα μπάνια του λαού, αναφερόταν σε εθνικές εκλογές και όχι αν θα μπει η Μαριλίζα στην κυβέρνηση και θα επιστρέψει ο Σκουρλέτης στο κόμμα.
