Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν χρειάζεται την προστασία κανενός. Όπως δεν την χρειάστηκε όλες αυτές τις δεκαετίες όταν βγήκε με τους εκδρομείς του, μπροστά, περιφρονώντας «χούντες Ιουλιανές» αλλά κι αργότερα στη μεταπολίτευση όταν έβγαζε τη γλώσσα του «στα Κάππα, τα ΠΑΣΟΚ και τα Νουδου».
Αυτούς τους εκδρομείς τους πήρε από το χέρι φοιτητές, τους γαλούχησε με τα τραγούδια του, τους ξεσήκωσε με τους στίχους του και, το κυριότερο, τους έμαθε να μην φοβούνται να σκέφτονται και να μιλάνε. Τους έμαθε ν’ αγαπάνε και να σέβονται τη δημοκρατία δίνοντας ο ίδιος, πρώτος και καλύτερος, το παράδειγμα με την περήφανη προσωπική του στάση.
Οι αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν αυτές τις μέρες δεν αφορούν μόνο στον Σαββόπουλο και τη θέση που πήρε για τις εκλογές της 21ης Μαίου. Αφορούν στο δικαίωμα κάθε πολίτη, επώνυμου ή «ανώνυμου», να μπορεί να παίρνει αποφάσεις και να τις εκφράζει δημόσια χωρίς να απειλείται από τους κριτές του διαδικτύου και τους κομματικούς καθοδηγητές τους. Αφορούν στο δικαίωμά του να καθορίζει ο ίδιος την προσωπική του στάση χωρίς να φοβάται ότι θα λοιδορηθεί η ιστορία του στο όνομα μιας πολιτικής δήθεν κριτικής που ξεφεύγει, όπως στην περίπτωση του Σαββόπουλου, από κάθε πλαίσιο καλοπιστίας και ευπρέπειας. Το διακύβευμα της συζήτησης που άνοιξε είναι η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων από τους «ιδιοκτήτες» τους.
Δεν ήταν ο Σαββόπουλος ο πρώτος καλλιτέχνης που ανακοίνωσε δημόσια τη θέση του για τις εκλογές. Δεκάδες καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους έχουν εκφραστεί και εκτεθεί ακόμα και ως υποψήφιοι των κομματικών συνδυασμών. Τι είναι εκείνο που ενόχλησε στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου; Ότι αποφάσισε να μην στηρίξει τον Τσίπρα και, ακόμα χειρότερα, να δηλώσει ότι είναι ακατάλληλος να (ξανα)κυβερνήσει τη χώρα. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τους ύμνους προς τον «Νιόνιο μας» αν έπαιρνε διαφορετική θέση. Πόσα χρόνια πίσω και σε τι καθεστώτα μας γυρίζει η αξιολόγηση του καλλιτεχνικού έργου με βάση τις πολιτικές απόψεις των δημιουργών του.
Η υπεράσπιση της δημιουργίας κάθε καλλιτέχνη είναι θέμα πολιτισμού και δημοκρατίας. Η πολιτική του τοποθέτηση είναι θέμα προσωπικό για το οποίο μπορεί να δεχθεί κριτική όπως και κάθε πολίτης. Πολιτική κριτική όμως και όχι προσβολές, απαξίωση και κανιβαλισμό του έργου του. Το «φορτηγό» του Νιόνιου δεν κλάταρε, άλλοι κλάταραν ίσως και έμειναν στο δρόμο. Ούτε και οι πλατείες του άδειασαν. Είναι ακόμα γεμάτες από τους εκδρομείς του ‘60 που παρά τις μεγάλες πολιτικές διαφωνίες τους εξακολουθούν να υπερασπίζονται, όπως και τότε, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια.
«Σ’ αυτή την ηλικία ή μιλάς
της κάθε μιας γενιάς
καινούργιας και παλιάς
ή κλείνεις και σιωπάς για μας»
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
