Είναι κανόνας στην πολιτική πως όταν λες μια ανοησία, καλόν είναι να την αφήσεις να ξεχαστεί. Να μην προσπαθήσεις να επανορθώσεις γιατί σίγουρα θα πεις μεγαλύτερη ανοησία.
Χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης επιτέλους μας αποκάλυψε το πρόσωπο που θα προτείνει για πρωθυπουργό.
Στην αρχή, όταν διάβασα τη σχετική δήλωση, νόμισα πως ήταν τρολιά. Πως κάποιος κακόβουλος έβαλε στο στόμα του Νίκου Ανδρουλάκη τα όσα δήλωσε για το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Κι όμως δεν ήταν τρολιά. Ήταν δήλωση πολιτικού αρχηγού κόμματος που θέλει να συγκυβερνήσει.
Αν δεν έχει παρακολουθήσει ο αναγνώστης τη χθεσινή εξέλιξη του θέματος, να τον ενημερώσω πως ο πρωθυπουργός που θα προταθεί από τον Νίκο Ανδρουλάκη δε θα είναι ένα άτομο. Θα είναι ένα συλλογικό υποκείμενο. Θα είναι «ο νέος, ο υγειονομικός, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, η κάθε οικογένεια, ο αγρότης, ο συνταξιούχος, ο κάθε πολίτης». Μας παίδευε για καιρό, αλλά άξιζε τον κόπο.
Και πώς θα κυβερνά αυτός ο συλλογικός πρωθυπουργός; θα αναρωτηθεί ένας εχέφρων πολίτης. Θα συνεδριάζει ο αγρότης, ταυτόχρονα με τον μικρομεσαίο και τον υγειονομικό; Και αν διαφωνούν, τι θα κάνει ο συλλογικός πρωθυπουργός; Και όλοι αυτοί πού θα συνεδριάζουν; Σε γήπεδο, σε πλατεία ή μήπως στον θεσσαλικό κάμπο; Από την - κατά τα άλλα - σοβαρή πρόταση του Νίκου, αναφύονται τέτοιας μορφής πρακτικά προβλήματα. Ελπίζω ο Νίκος να έχει βρει τη λύση για αυτά τα ζητήματα, ώστε η πρότασή του να γίνει ακόμα πιο πειστική.
Για να αφήσω την πλάκα και να μιλήσω στοιχειωδώς σοβαρά. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υπέπεσε, εδώ και καιρό, σε ένα σοβαρό λάθος το οποίο όλοι οι πολιτικοί προσπαθούν να το αποφύγουν. Περιόρισε το εύρος των επιλογών του που θα διαθέτει τη στιγμή μιας κρίσιμης απόφασης. Αυτοεγκλωβίστηκε, άνευ λόγου και αιτίας, σε μια διπλή άρνηση. Αυτό το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» του έδεσε τα χέρια και τα πόδια.
Θα μπορούσε κάλλιστα να πει πως το ΠΑΣΟΚ εγγυάται με την παρουσία του την πολιτική σταθερότητα και θα συμβάλλει στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Απλά πράγματα, ουσιαστικά και ο καθένας ας καταλάβει ό,τι νομίζει. Με αυτή την ξεκάθαρη θέση θα μπορούσε να βαδίσει προς τις εκλογές ως μια δύναμη ευθύνης. Και για το όνομα του πρωθυπουργού, μια θα ήταν η απάντηση: θα τα βρούμε.
Πολιτικά άπειρος δεν είναι ο Ν. Ανδρουλάκης. Δεν είναι χθεσινός. Άγνωστο για ποιο λόγο υπέπεσε σε ένα τόσο σοβαρό και καθοριστικής σημασίας λάθος και εξίσου άγνωστο γιατί συνεχίζει αυτή την ανοησία.
Δεν γνωρίζω αν βλέπει πως το βράδυ της Κυριακής 21 Μαϊου θα είναι ο αρχηγός που θα βρεθεί μπροστά σε ένα υπαρξιακό δίλημμα. Με τον αυτοεγκλωβισμό του στο «ούτε-ούτε» ή θα συρθεί στις δεύτερες εκλογές στις οποίες και θα συνθλιβεί ή θα αποδεχθεί ταπεινωμένος την πρωθυπουργία ενός εκ των «ούτε-ούτε». Τρίτη λύση δεν υπάρχει και ελπίζω να το αντιλαμβάνεται. Γιατί αν δεν το έχει καταλάβει, τότε το πράμα πάει αλλού…
