Του Γιάννη Σιδέρη
Κάθε που βρίσκεται σε δύσκολη καμπή η κυβέρνηση κλιμακώνει την ένταση προσπαθώντας να δώσει παράσταση «αντίστασης».
Ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στη Real News υψώνει τους τόνους «δεν διεκδικούμε απλά, απαιτούμε να αναμένουμε εκ μέρους της συμφωνίας που υλοποιούμε, τα συγκεκριμένα μέτρα που θα καθιστούν το χρέος βιώσιμο». Τα συγκεκριμένα μέτρα είναι «η μείωση των πλεονασμάτων μετά το 2018, γεγονός που ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για την ανάκαμψη της οικονομίας». Υπογραμμίζει δε, ότι το τέλος του έτους είναι ο ορίζοντας της συμφωνίας για την απομείωση του ελληνικού χρέους.
Ως προς αυτά δεν έχει άδικο, αλλά είναι υπό αμφισβήτηση το ποσοστό επιτυχίας των κυβερνητικών επιδιώξεων. Η ελπίδα της κυβέρνησης εδράζεται στην προηγούμενη «επιτυχία», όπου συμφώνησε τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 4,5% στο 3,5 για το '18 (0,5% φέτος το οποίο η κυβέρνηση ελπίζει να γίνει 0,9, 1,5% το '17 και 3,5% το '18).
(Φυσικά η λέξη επιτυχία τίθεται σε εισαγωγικά γιατί έγινε εμφανές στους δανειστές ότι με την υποτονικότητα στην οποία εισήλθε η Οικονομία υπό την παρούσα κυβέρνηση, ήταν αδύνατο να επιτευχθούν τέτοια υψηλά ποσοστά πλεονασμάτων).
Η κυβέρνηση πάντως ευελπιστεί ότι θα κατορθώσει την μείωση των πλεονασματικών ποσοστών για μετά το '18, καθώς και τη απομείωση του χρέους.
Ως προς το τελευταίο θεωρεί φυσικό της σύμμαχο και το ΔΝΤ, προς το οποίο στο παρελθόν πολλάκις έχει επιτεθεί! Συνομιλητής του πρωθυπουργού έλεγε στο liberal αν το ΔΝΤ αποφασίσει να μείνει, τότε είναι σίγουρη η απομείωση. Ετερος σύμμαχος ο Μπαράκ Ομπάμα, στην παρέμβαση του οποίου στρέφει οφθαλμόν ελπίδας ο πρωθυπουργός προκειμένου να καμφθεί η Γερμανία,(και με τον οποίο θα συναντηθεί στο περιθώριο της συνόδου του ΟΗΕ, 19 -23 Σεπτεμβρίου ). Είναι βέβαια απερχόμενος, άρα μειούμενης ισχύος. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση στηρίζεται στο γεγονός ότι η αντίστοιχη αμερικανική παραμένει και ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου, σε συνεννόηση με τον Ομπάμα, έδειξε σύμπνοια τασσόμενος υπέρ της ελληνικής πρότασης. Αυτό αποτελεί κατά τον συνομιλητή μας «καλό σημάδι».
Υπάρχει και η παρακαταθήκη της πρώτης υπόσχεσης για το χρέος που διατυπώθηκε τον Μάιο - όμως είναι αρκετά ασαφής και κατά την κυβερνητική άποψη.
Ακόμη και αν γίνουν αυτά, πόσο θα βοηθήσουν την ελληνική Οικονομία όταν η κυβέρνηση ιδεολογικά (άρα και εν τη πράξει), είναι εχθρική κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας;
Ο συνομιλητής του πρωθυπουργού, μιλώντας στο liberal ήταν κατηγορηματικός (και ήταν σίγουρο ότι εξέφραζε ειλημμένη κυβερνητική απόφαση): «Θα πέσουμε με τα μούτρα στην αναζήτηση επενδύσεων, ιδιωτικών και δημόσιων».
Αυτό θα γίνει «με ανοίγματα σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, με την αξιοποίηση του ο ΕΣΠΑ, με τον αναπτυξιακό νόμο, με λιγότερη γραφειοκρατία, με σταθερό επενδυτικό περιβάλλον, με σταθερή φορολογική πολιτική, κ.α. (πράγματα που αποτελούν την αλφαβήτα της οικονομικής και πολιτικής διοίκησης, αλλά η κυβέρνηση δείχνει να τα κατανοεί και να τα ενστερνίζεται τώρα).
Με την ίδια αποφασιστικότητα (η οποία σύντομα θα ελεγχθεί εν τοις πράγμασι), μας είπε ότι θα υλοποιηθούν οπωσδήποτε τα προαπαιτούμενα για τη δεύτερη αξιολόγηση, ενώ διαβεβαίωσε ότι ως το τέλος Σεπτεμβρίου θα ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, τόσο για το ελληνικό όσο και για την Εγνατία.
Ο… αγωνιστής πρωθυπουργός
Ωστόσο υπάρχει απόσταση από τα λογικά προαναφερθέντα με την συνέντευξη του πρωθυπουργού και την «αγωνιστική» φρασεολογία του «δεν διεκδικούμε απλά, απαιτούμε».
Βέβαια έχει αποδειχθεί από τον βίο της κυβέρνησης ότι η υιοθέτηση μιας πολεμικής ρητορικής συνήθως απευθύνεται στο εσωτερικό ακροατήριο για να καλύψει επερχόμενες υποχωρήσεις. Μόνο που δια των διεθνών ΜΜΕ η ρητορική αυτή φτάνει στο εξωτερικό, δημιουργεί εντυπώσεις και επιφέρει οχυρώσεις.
Η λύση που ανέφερε ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξή του, είναι η μονομερής που είχε προτείνει και στη Σύνοδο των Σοσιαλδημοκρατών στο Παρίσι: «Οι χώρες του Νότου σε συνεργασία και με άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας να μιλήσουν για την ανάγκη κοινωνικής σύγκλισης και συνοχής με επείγουσες πρωτοβουλίες μεταφοράς πόρων προς την περιφέρεια, για την επιστροφή στην ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας».
Να μας δώσουν λεφτά δηλαδή, και ει δυνατόν άνευ ελέγχου. Η Αυγή μάλιστα το διατυπώνει πιο επαναστατικά, κάνοντας λόγο για «επανάσταση» του Νότου».
Αν δεν μας δώσουν, (καθώς η εύηχη φράση «μεταφορά πόρων» είναι ως γνωστόν η μεταφορά των φόρων των κεντρο - βορειοευρωπαίων εργαζομένων στο Νότο), και αν τελικά αποτύχουμε και στην ευκταία μείωση του χρέους, το τοπίο θα γίνει αρκούντως «δυστοπικό» και απρόβλεπτο, και δεν θα προσφέρεται ούτε καν για στοιχήματα περί του τι μέλει γενέσθαι, και που θα πάει η χώρα…
