Του Γιάννη Σιδέρη
Τα όνειρα είναι για να ξεθωριάζουν στο φως της σκληρής πραγματικότητας, και ο παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών, που δήλωσε χθες πως «ό,τι έχει ψηφισθεί θα εφαρμοσθεί», έθαψε την αγωνιστική μυθολογία του Νίκου Φίλη και της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, που θα έδιναν νέα ηρωική μάχη για να μην κοπούν οι συντάξεις με το νέο έτος.
Πλέον εξέλιπεν πάσα παραμυθία. Η κυβέρνηση θα ακολουθήσει κατά γράμμα τα ψηφισθέντα και θα περιμένει μία υποτυπώδη διευθέτηση χρέους, με επιμήκυνση αποπληρωμών. Ο πρωθυπουργός χθες, μετά τις συναντήσεις με Μέρκελ και Μακρόν στην Σόφια, εμφανίστηκε συγκρατημένα αισιόδοξος, κατά το δημοσιογραφικό κλισέ. Εξέφρασε την ελπίδα για επίτευξη συμβιβασμού που αυτή τη φορά θα είναι υπέρ της Ελλάδας (τόσο καλά!).
Την ίδια στιγμή ξεθωριάζει και το αφήγημα της καθαρής εξόδου (ως αφήγημα, όχι ως πραγματικότητα που όλοι γνωρίζαμε εκτός των ηθελημένα πλανημένων, υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ). Ήδη οι ονειρώξεις για ανάπτυξη 2.5% που προβλέπει ο προϋπολογισμός για το 2018 κατέβηκαν στο 2% , και η ελπίδα είναι να μην συρρικνωθεί περαιτέρω, όπως έγινε με την αντίστοιχη ανάπτυξη του 2017, η οποία από το υψιπετές 2,7 κατέβηκε ως προσμονή στο ταπεινό 2,3 (πάνω από 2 προέβλεπε με …ευθυκρισία ο Πρωθυπουργός), για να κατασταλάξει τελικά στο αναιμικό1,4% !
Τη ίδια στιγμή τα spreads των ελληνικών δεκαετών ομολόγων πέρασαν το 4,40%, ενώ η κυβέρνηση αγκομαχά να υλοποιήσει έστω και τα μισά από τα 88 προαπαιτούμενα που έχει συμφωνήσει, ενώ ξαναγράφεται το αναπτυξιακό «ολιστικό» πρόγραμμα που δεν άξιζε ούτε το χαρτί που είναι γραμμένο, κατά τον ευρώπιο αξιωματούχο.
Αν σε κάτι μπορούμε να ελπίζουμε είναι την ακούσια… βοήθεια των αλλοπρόσαλλων αντισυστημικών της Ιταλίας, των «Πέντε Αστέρων» και της «Λέγκας του Βορρά», αφού με τους «Ποδέμος» Ισπανίας δεν κατόρθωσε ο Αλέξης να… αλλάξει την Ευρώπη
Οι Ντι Μάγιο και Σαλβίνι ξεκίνησαν και αυτοί με άγριες διαθέσεις για έξοδο, που την αναίρεσαν, στεντόρειες δηλώσεις για διαγραφή του ιταλικού χρέους και ανατροπή των μεταρρυθμίσεων. Ήδη άρχισαν να προσγειώνονται στην σκληρή πραγματικότητα και να χαμηλώνουν τους τόνους. Προς το παρόν πηγές της Eurostat ψαλίδισαν τα φτερά στην πρότασή τους να μην υπολογίζονται στο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, τα κρατικά ομόλογα όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Απάντησαν ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εξαιρεθούν τα ιταλικά ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ από τους υπολογισμούς του χρέους.
Δεν αφορούν το παρόν κείμενο οι οιμωγές που ακούγονται για τα πολιτικά χάλια της Ιταλίας, για την καταστροφική κατάδυση μιας χώρας που αποτελούσε κάποτε τροφοδότη της καλλιτεχνικής και πρωτοποριακής σκέψης στην Ευρώπη - μαζί με τη Γαλλία. Ο ιταλικός λαός έδωσε τη δυνατότητα και στην Αριστερά να κυβερνήσει πριν 22 χρόνια, και αυτή το μόνο που κατάφερε είναι να νεκραναστήσει και να επαναφέρει στην εξουσία τον Καβαλιέρε!
Ωστόσο υπό τη δυναμική του παραδείγματος και του ντόμινο, αναδύεται ο κίνδυνος να κυριαρχήσουν και άλλα εξωτικά φρούτα σε ένα χρόνο, κατά τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019. Οι Times έγραψαν «αν στις Βρυξέλλες νόμιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εφιάλτης, τώρα θα πρέπει να δέσουν τις ζώνες τους».
Αυτή είναι η φρικώδης προοπτική που στοιχειώνει το ευρωκρατικό διευθυντήριο. Το διετύπωσε ο Μάριο Ντράγκι « Η Ευρώπη κινδυνεύει με πολιτικό κατακερματισμό». Μια τέτοια προοπτική φυσικά δεν θα την ανατρέψουν τα κόλπα του Μακρόν, να προωθήσει την εκλογή ευρωβουλευτών από ενιαία ευρωπαϊκή, και όχι εθνική, λίστα. Κάτι τέτοιο δεν θα αναχαιτίσει τα την αντισυστημική αριστεροδεξιά εικονοκλαστικότητα, που κυοφορείται στη μεγάλη μάζα των ευρωπαϊκών λαών.
Υπάρχει η ελπίδα, αλλά μόνο ελπίδα, ότι υπό τον φόβο των αχαρτογράφητων δρόμων στους οποίους εισέρχεται η Ιταλία - και δι' αυτής η Ευρώπη, καθώς μιλάμε για την Τρίτη Οικονομία της Ευρώπης - ενδεχομένως η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία να μην είναι τόσο άτεγκτη για την Ελλάδα. Να την ξεπεράσουν κάνοντας «στραβά μάτια», να είναι λίγο πιο ανεκτικοί. Αυτό βέβαια δεν θα μας λύσει κανένα πρόβλημα. Απλώς θα μας χαρίσει χρόνο, και στον κ. Τσίπρα τη δυνατότητα για τυμπανοκρουρσίες, περί καθαρής εξόδου και διευθέτησης του χρέους.
Στην πραγματικότητα θα σερνόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ίσως έως ότου ξαναχρειαστούμε την απευκταία βοήθεια.
