Από την εποχή της εισόδου στα μνημόνια, όσοι είχαν αντίθετη άποψη με τους συριζαίους οπαδούς, εισέπρατταν το… κομπλιμέντο ότι ήταν φασίστες. Έγινε τόση υπερκατανάλωση που στο τέλος η λέξη ατόνησε χάνοντας τη φόρτισή της. Όχι μόνο δεν σήμαινε τίποτα αλλά γινόταν γραφικός ο εκτοξεύων τον χαρακτηρισμό.
Με την άνοδο του Μητσοτάκη το «φασίστας» αντικαταστάθηκε με το «ακροδεξιός» για όποιον τολμούσε να έχει διαφορετική άποψη από τους στρατευμένους αγωνιστές της… κοινωνικής απελευθέρωσης, αν και δεν έχουμε εντοπίσει αυτά τα τρία και κάτι χρόνια, ακροδεξιές παραδρομές της κυβέρνησης.
Αντιθέτως μια σειρά ενεργειών και δηλώσεων δείχνουν ότι αυτή υπερβαίνει αριστερώθεν τη μέση συνείδηση των ψηφοφόρων της. Όπως ας πούμε η συμμετοχή ατόμων δεδηλωμένου σεξουαλικού προσανατολισμού, που κατέχουν θέσεις πρωθυπουργικού συμβούλου ή κυβερνητικού στελέχους ,κάτι που δεν τόλμησε να κάνει ακόμη και ο «ελευθεριακός» ΣΥΡΙΖΑ. Ή όπως η δήλωση Μητσοτάκη ότι είναι περήφανος όταν πηγαίνει σε παρελάσεις και βλέπει την κοινωνία μας να γίνεται πολυπολιτισμική.
Οι ανωτέρω πράξεις και δηλώσεις αποδυνάμωσαν κατά πολύ τους καφενειακούς ισχυρισμούς των Συριζαίων περί ακροδεξιάς. Το μόνο που τους είχε απομείνει να επικαλούνται ως επιχείρημα, ήταν η ύπαρξη στην κυβέρνηση των Βορίδη, Γεωργιάδη και Πλεύρη. Οι οποίοι τρεις, ως μέλη της κυβέρνησης, φέρονται άκρως θεσμικά, και στο έργο τους ή τον λόγο τους δεν αποτυπώνονται ακροδεξιές παρεκκλίσεις (εν αντιθέσει με κάποιους συντρόφους των ΑΝΕΛ 2015-19)
Αυτά ώσπου ήρθε η πανεπιστημιακή αστυνομία (ΟΠΠΙ). Ξάφνου ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αρμονική συνήχηση με τις αριστερίστικες και αντιεξουσιαστικές ομάδες, θεώρησε ότι βρήκε την ιδανική ευκαιρία για μετωπική ρήξη με την κυβέρνηση. Διαβάζεις ιερεμιάδες και οιμωγές στα κοινωνικά δίκτυα, έτσι που αν ήσουν ξένος και δεν ήξερες την εκφυλιστική κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, θα νόμιζες ότι ο Θεοδωρικάκος επικεφαλής των τανκς, κατέβηκε να δημιουργήσει… νέα Πολυτεχνεία.
Σε όλο τον πλανήτη τα πανεπιστήμια φυλάσσονται. Το αν οι δυνάμεις που τα φυλάσσουν αναφέρονται στις πανεπιστημιακές αρχές, είναι επειδή σε όλο τον πλανήτη οι πανεπιστημιακές αρχές κάνουν τη δουλειά τους. Αν διαπιστωθεί βαρύ παράπτωμα όπως αλλοτρίωση δημοσίου χώρου, εμπορία ναρκωτικών, βιασμός κλπ, θα καλέσουν την αστυνομία. Εδώ οι πανεπιστημιακές αρχές θα το ανεχτούν (το ανέχονται επί χρόνια) και θα αρκεστούν να εκφράζουν απολογητικά τη λύπη τους, επειδή δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, να αντιμετωπίσει δραστικά αυτά τα φαινόμενα του παρακμιακού καπιταλισμού.
Τα προβλήματα που αναδύονται από την άρνηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, στην οποία λίγοι αντιδρούν προς το παρόν, αλλά με την τερατολογία των επιχειρημάτων δεν αποκλείεται να πάρουν τη μορφή κινήματος, είναι - κατά την ταπεινή μας γνώμη - πολιτικά και κοινωνικά. Όχι εκπαιδευτικά. Τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν ως έχουν, θα λειτουργούν όπως λειτουργούσαν επί τόσες δεκαετίες, και στο τέλος η αγορά ως τελικός κριτής θα κάνει τη διαλογή των αποφοίτων. Έτσι συμβαίνει πάντα.
Το κοινωνικό πρόβλημα που εντοπίζουμε είναι η στρεβλή γνώση περί δημοκρατίας που ενσταλάσσεται στα μυαλά νέων παιδιών. Ένα μέτρο πανεπιστημιακής ευταξίας και αντιμετώπισης νοσογόνων καταστάσεων όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, ερμηνεύεται σκοπίμως, και εκλαμβάνεται ως σιδερόφρακτη χουντική επέλαση απαγόρευσης της διακίνησης ιδεών και αστυνόμευσης των φορέων τους.
Υπάρχει και πρόθυμο κοινωνικό υπόβαθρο για την άνθιση της λειψής άποψης περί δημοκρατίας. Για την Αριστερά η λέξη «αντίσταση» έχει τη μορφή ιερού «μάντρα». Πριν δυο-τρεις μέρες π.χ. νεαρός φοιτητής που αυθαδίαζε κατά πρόσωπο σε αστυνομικό των ΜΑΤ, και ο οποίος αστυνομικός απλώς διατηρούσε την ψυχραιμία του, έγινε viral στα social media με υμνητικούς τόνους για την «αντίσταση του φοιτητή στις δυνάμεις καταστολής». Και δεν διακινήθηκε υμνητικά μόνο από νέα παιδιά, αλλά και από μεσήλικες και ηλικιωμένους…
Το πολιτικό πρόβλημα είναι της κυβέρνησης. Ξεκίνησε ένα μέτρο χωρίς να έχει ενημερώσει επαρκώς τον λαό για την αναγκαιότητά του ώστε αυτός να απαξιώσει τις φωνές αντίρρησης. Επαναπαύτηκε στο γεγονός ότι το μέτρο είχε λαϊκή αποδοχή σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Αλλά λαϊκή αποδοχή δεν σημαίνει και ενεργή λαϊκή στήριξη, ώστε ο λαός να πάρει θέση και να απαξιώσει στην κρίση του τους αντιδρώντες.
Παράλληλα με την απομάκρυνση Χρυσοχοΐδη χάθηκε και το σχέδιο που μάλλον είχε για την επιβολή του μέτρου – δεν το γνωρίζουμε, το υποθέτουμε από τον μεθοδικό τρόπο που άδειασε τις καταλήψεις. Τώρα υφίσταται επιχειρησιακή ήττα με το να καλούνται τα ΜΑΤ να προστατέψουν την πανεπιστημιακή αστυνομία, ενώ δημοσιεύτηκε ότι αυτή θα περιπολεί… εκτός πανεπιστημίων, με τι συμμορίες που ήθελε να διώξει, εντός. Αρκεί να τη συνοδεύουν τα ΜΑΤ !
