Η εκλογολογία που έχει ενσκήψει, όχι χωρίς ευθύνη κυβερνητικών στελεχών, αποκτά τη δική της αυτόνομη δυναμική και επιβάλλεται επί της πολιτικής καθημερινότητας. Χθες στους διαδρόμους του κοινοβουλίου επιτάθηκε, καθώς η Βουλή θα κλείσει στις 29 Ιουλίου και θα ανοίξει στις 22 Αυγούστου, ενώ πέρυσι είχε κλείσει στις 10 Αυγούστου. Μπορεί να μην έχει καμιά σημασία, αλλά στο κλίμα που βρισκόμαστε όλα εκλαμβάνονται ως έχοντα σημασία. Κυκλοφορούσε ας πούμε, ότι ο Πρωθυπουργός τότε θα έχει στα χέρια του την πρώτη μετά τις διακοπές δημοσκόπηση, και αναλόγως θα πράξει
Χθες επίσης συνεδρίασε το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, και πάγκοινη ήταν η άποψη των στελεχών ότι έχει αρχίσει ήδη η προεκλογική περίοδος. Περιεκτικά φέρεται να το διετύπωσε ο Μιχάλης Κατρίνης, λέγοντας ο χρόνος είναι μηδέν!
Κατά τον Ανδρουλάκη και τα στελέχη του ΠΣ, ο Μητσοτάκης αναζητεί εύσχημο τρόπο για να επιδοθεί σε ρητορική στροφή και να κηρύξει εκλογές το Φθινόπωρο, «να αποδράσει» που λέει και ο Τσίπρας. Γι’ αυτό θα είναι πρόσκαιρα έτοιμοι. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο συγκρότησης ψηφοδελτίων Β. Αργύρη, το 80% αυτών θα είναι έτοιμα ως τα τέλη Ιουλίου.
Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι συγκροτεί ένα αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα - και δεν αμφιβάλουμε ότι θα είναι έτσι, με δεδομένο ότι επικεφαλής της επιτροπής είναι ο Νίκος Χριστοδουλάκης. Ωστόσο οι πολίτες δεν πολυδίνουν σημασία στα προγράμματα. Τελευταία φορά που έδωσαν ήταν στο… ηρωικό πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, που πήγε άπατο, και παρολίγον η χώρα μαζί του.
Εκεί που επικεντρώνεται το ενδιαφέρον, αλλά και η πίεση εκ μέρους των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι οι μετεκλογικές συνεργασίες, και οι όροι υπό τους οποίους θα πραγματοποιηθούν. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει καταντήσει μονοκαλλιέργεια.
Χθες σε συνέντευξη στο Euroactiv ο Τσίπρας επανέφερε το θέμα της «προοδευτικής κυβέρνησης». Έβαλε και τα... μεγάλα μέσα, λέγοντας με - χαρακτηριστικό σνομπισμό - ότι «οι ευρωσοσιαλιστές θα επιθυμούσαν κυβέρνηση στην Ελλάδα με συνεργασία του μεγαλύτερου κόμματος της ευρύτερης Αριστεράς και του μικρότερου κόμματος της Κεντροαριστεράς» (δηλαδή θα έπρεπε να υπακούσει το «μικρό ΠΑΣΟΚ» στο τι θέλουν οι ευρωσοσιαλιστές. Πάντως η Φώφη τους το είχε ξεκόψει όσες φορές της είχαν κάνει νύξη για συνεργασία με τον Τσίπρα, όταν έχασε τον αδελφοποιτό του Καμμένο).
Πριν κάνα δυο εβδομάδες είχαμε διερωτηθεί από εδώ «γιατί όχι τρικομματική κυβέρνηση». Γράφαμε μεταξύ άλλων «Δεν προχωράει έτσι η χώρα: Με δυο κόμματα να προσπαθούν να την ανατάξουν και το τρίτο να αλυχτάει. Θα μπορούσε ο Ανδρουλάκης να θέσει όρο συμμετοχής και του ΣΥΡΙΖΑ στις ευθύνες της διακυβέρνησης. Χωρίς αντιπολίτευση; Ε, ας γίνει ο Βελόπουλος αντιπολίτευση».
Ήταν ένα προσωπικό ερώτημα, επειδή η τοξικότητα που διέπει τον ΣΥΡΙΖΑ καθορίζει τον τρόπο αντιπολίτευσής του. Αν μείνει στην ευκολία του απέξω, θα πετάει πέτρες, θα συκοφαντεί και θα υπονομεύει κάθε προσπάθεια. Συν τω χρόνω διαπιστώσαμε όμως ότι αυτό κυκλοφορεί και ως σενάριο.
Από κάποιους αρθρογράφους με συνωμοτική ευρηματικότητα, ότι την τρικομματική τη θέλει ο αμερικανο-νατοϊκός παράγοντας ώστε να ξεπουλήσουμε το μισό Αιγαίο στην Τουρκία - λες και είμαστε στην εποχή του Πιουριφόι, ή λες και υπάρχει κυβέρνηση που θα το δεχτεί αυτό. Και που αν υποθέσουμε ότι θα το δεχόταν, λες και θα υπήρχε ως κυβέρνηση την επόμενη ημέρα.
Άλλοι, με αριστερό υπόστρωμα, υποστηρίζουν ότι το μεγάλο Κεφάλαιο θέλει τρικομματική για να περάσει αντεργατικά νομοσχέδια. Υπάρχουν και άλλα να περάσουν; Η λαίλαπα πέρασε επί τρόικας - ή «θεσμών» του Αλέξη. Αντιθέτως για την Ελλάδα το στοίχημα πλέον είναι πόσο ταχύρρυθμα ή μακρόσυρτα θα καλυτερεύσει η θέση των εργαζομένων. Που δεν είναι βέβαια μόνο θέμα πολιτικής βούλησης, αλλά και ρυθμών ανάπτυξης.
Η τρίτη εκδοχή λέει ότι ο Ανδρουλάκης όταν πάρει την εντολή θα ζητήσει τρικομματική, και όποιος αρχηγός αρνηθεί θα επωμισθεί το πολιτικό κόστος. Είναι μια εκδοχή που κυκλοφορεί από την ημέρα που δήλωσε ότι οι Μητσοτάκης και Τσίπρας δεν θα δουν από το ΠΑΣΟΚ Πρωθυπουργία (Χθες μάλιστα είδε και το φως της δημοσιότητας σχετική είδηση περί πρότασης για τρικομματική. Αν δεν αναφέρουμε το μέσον είναι επειδή είχε τη μορφή πληροφοριών και εκτιμήσεων, και όχι το κύρος της επιβεβαιωμένης αποκάλυψης).
Πάντως ο Ανδρουλάκης μόνο μία φορά εξέφρασε αυτό, περί μη πρωθυπουργίας Μητσοτάκη - Τσίπρα, και έκτοτε το «κατάπιε». Αρκετοί συνεργάτες του, του επεσήμαναν το λάθος, γιατί η μη πρωθυπουργία αρχηγού του πρώτου κόμματος επουδενί θα γίνει αποδεκτή. Θα πάμε σε δεύτερες εκλογές, θα επικρατήσει άγρια πόλωση, και το κόμμα του θα συμπιεστεί εξίσου αγρίως.
Το ξέρει, γι’ αυτό ζητάει λύσεις από την πρώτη Κυριακή. Μια λύση όντως θα ήταν η τρικομματική, αλλά χωρίς τον αποκλεισμό του πρώτου αρχηγού από την Πρωθυπουργία. Γιατί είναι κάτι που απλώς δεν θα γίνει.
