Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «κυβέρνηση των ηττημένων» όχι επειδή την αποκηρύσσει, αλλά για καθαρά παραπλανητικούς λόγους. Για να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού οδηγώντας το εκλογικό σώμα σε μια χαλαρή ψήφο της πρώτης Κυριακής. Με αυτόν τον τρόπο, με την χαλαρή ψήφο, επιδιώκει ένα κατακερματισμένο κομματικά τοπίο, ώστε οι αριθμοί να επιτρέψουν σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό το δεύτερο κόμμα. Ή ακόμη και κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής.
Οι άνθρωποι που έριξαν κυβέρνηση – την κυβέρνηση Σαμαρά που διέθετε την Δεδηλωμένη στη Βουλή – μαζί με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να βρεθούν στην εξουσία παρέα με τα μικρότερα κόμματα, βάζοντας σε εφαρμογή ένα καταστροφικό διαλυτικό εγχείρημα.
Γι’ αυτό άλλωστε ψήφισαν τον εκλογικό νόμο του 2016. Αν ήθελαν να σχηματίζει κυβέρνηση το πρώτο κόμμα, απλά δεν θα άλλαζαν τον εκλογικό νόμο. Τον άλλαξαν επειδή γνώριζαν ότι μετά την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που οι ίδιοι έφεραν, θα έχαναν τις εκλογές και την πρωτιά εις το διηνεκές.
Για τον ίδιο λόγο δεν άλλαξαν τον εκλογικό νόμο αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Διότι ήθελαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 να προλάβουν να ξαναβρεθούν στην πρώτη θέση πριν αρχίσουν να φαίνονται οι συνέπειες του μνημονίου τους. Ώστε να έχουν όλο τον χρόνο να το εφαρμόσουν με την ησυχία τους.
Επίσης, για τον ίδιο λόγο, ο κ. Τσίπρας και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 έσπευσε να ανασύρει ξανά - από τον πάτο των κομμάτων που είχαν προκύψει από το εκλογικό αποτέλεσμα - τον βολικό σύμμαχο κ. Καμμένο.
Κυβέρνηση από τους δεύτερους σε Ισπανία και Πορτογαλία
Και επομένως και σ’ αυτήν την περίπτωση, όταν ο κ. Τσίπρας διακηρύσσει ότι δεν θέλει «κυβέρνηση ηττημένων», ισχύει το αξίωμα «μην πιστέψεις τίποτε αν δεν διαψευστεί».
Αν ο κ. Τσίπρας δεν ήθελε «κυβέρνηση ηττημένων», όχι μόνο δεν θα μιλούσε για «προοδευτική διακυβέρνηση», αλλά και δεν θα εκθείαζε όλα αυτά τα χρόνια το «φωτεινό παράδειγμα» της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Διότι και στις δύο αυτές χώρες, κυβέρνηση δεν σχημάτισαν οι πρώτοι, αλλά οι δεύτεροι που με μια σειρά άλλα κόμματα - κομμουνιστικά, αποσχιστικά, εθνικιστικά – έριξαν τους πρώτους μέσα στη Βουλή, καταφεύγοντας σε ευκαιριακές συμμαχίες, με πολλές παραχωρήσεις και κατά περίπτωση συμμαχίες.
Και όταν αυτό συνέβη, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας πανηγύριζαν. Δηλαδή, μια χαρά τους πάνε οι κυβερνήσεις ηττημένων. Ιδού και οι αποδείξεις:
«Η Ιβηρική χερσόνησος δείχνει τον δρόμο»…
Στις 12 Νοεμβρίου 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκδώσει ανακοίνωση υπό τον τίτλο «Η Ιβηρική χερσόνησος δείχνει τον δρόμο για μια προοδευτική Ευρώπη».
Και έγραφαν πως «ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τη συμφωνία μεταξύ του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και των Unidas Podemos, για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Η συνεργασία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων είναι η μόνη που μπορεί να προασπίσει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, να ενδυναμώσει το κοινωνικό κράτος, να ενισχύσει την κοινωνική δικαιοσύνη, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, να θωρακίσει τη Δημοκρατία. Χθες η Πορτογαλία, σήμερα η Ισπανία. Η Ιβηρική χερσόνησος δείχνει τον δρόμο για μια άλλη Ευρώπη, μακριά από τα δεσμά των καταστροφικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, από τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.
Την ίδια μέρα, ο κ. Τσίπρας διακήρυσσε την ικανοποίησή του μέσω Twitter. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», θριαμβολόγησε!
Επομένως, μια χαρά συμφώνησαν σε κυβέρνηση ηττημένων.
«Πιστεύω πως είναι πιθανό»…
Και στις 25 Ιανουαρίου 2020, ο κ. Τσίπρας, μιλώντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών» επέμεινε, απαντώντας στο ερώτημα «στην Πορτογαλία το μοντέλο συνεργασίας σοσιαλιστών- ριζοσπαστών - κομμουνιστών πάει καλά. Στην Ισπανία Σοσιαλιστές και Podemos έκαναν κυβέρνηση συνεργασίας. Στην Ελλάδα είναι πιθανόν κάτι ανάλογο;»
Όπως είπε, «πιστεύω πως είναι πιθανό, παρά τις δυσκολίες. Μην ξεχνάτε ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική. Θα είναι συνεπώς μια ευκαιρία για όλα τα κόμματα, τα πρόσωπα, τις πολιτικές δυνάμεις, που τάσσονται κατά της Δεξιάς και της άκρας Δεξιάς, να απαντήσουν στο δίλημμα: προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας ή επιστροφή στο μοντέλο της παντοδυναμίας του ενός, που αποδείχτηκε καταστροφικό για τη χώρα. Καταλαβαίνετε ότι εκεί θα κληθεί ο καθένας να πάρει θέση όχι με βάση κληρονομημένες αντιπαλότητες, πολιτικές διαφορές και κλειστά δόγματα, αλλά με βάση την αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ο ρεαλιστικός, κοινός, δημοκρατικός τόπος για να προχωρήσει η πατρίδα μπροστά».
Ήταν στην ίδια συνέντευξη που ο κ. Τσίπρας είπε πως ο Μητσοτάκης δεν θα εξαντλούσε την τετραετία και πως θα πήγαινε σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
«Θα διακινδυνεύσουν τεράστιες εκπλήξεις»…
«Θα την πατήσουν όμως γιατί υποτιμούν το γεγονός ότι οι εκλογές αυτές θα είναι με απλή αναλογική», υπενθύμισε. «Μιλάνε για διπλές. Μα τι σκέφτονται να κάνουν; Να πάνε σε εκλογές και θα διεκδικήσουν ψήφο λέγοντας στους ψηφοφόρους ότι η κάλπη δεν έχει αξία, περιμένετε την επόμενη; Θα διακινδυνεύσουν τεράστιες εκπλήξεις. Σε κάθε περίπτωση, εμείς θα είμαστε έτοιμοι για να διεκδικήσουμε στις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, την λαϊκή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ και σε μια κυβέρνηση δημοκρατικής και προοδευτικής συνεργασίας, που δεν θα έχει τη Ν.Δ. ως μέρος της λύσης».
Ήταν σαφές πως αυτό επιδίωξε από την αρχή θεσπίζοντας την απλή αναλογική του…
«Πέρα από το άθροισμα των ποσοστών»…
Υπάρχουν κι’ άλλα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης:
Στις 24 Ιουνίου 2020, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησαν τηλεδιασκέψεις με την «Ενωμένη Αριστερά» και τους «Podemos» της Ισπανίας, που είχαν συγκροτήσει κοινή λίστα στις εκλογές και τελικά έγιναν μέρος της κυβέρνησης Σάντσεθ.
Στις 8 Ιουλίου 2020, μιλώντας στο Ισπανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Τσίπρας, αναφερόμενος στη δημιουργία ενός προοδευτικού κινήματος και στη συνέχεια μιας προοδευτικής κυβέρνησης, με αφορμή τον κυβερνητικό συνασπισμό στην Ισπανία, εκτίμησε ότι «είναι ένα ζήτημα που πάει πέρα από το άθροισμα (των ποσοστών) των σημερινών αριστερών και προοδευτικών κομμάτων στην Ελλάδα».
Καταλάβατε; Ήταν ένα ζήτημα που πήγαινε πέρα από τα ποσοστά…
Και για να συνειδητοποιήσουμε τα παραμύθια περί Ισπανίας και Πορτογαλίας:
Το «φωτεινό παράδειγμα» της Ισπανίας
Στην Ισπανία, μεταξύ του 2016 και του 2019 πραγματοποιήθηκαν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Τέσσερις κάλπες σε τέσσερα χρόνια! Την τελευταία φορά, στις 28 Απριλίου 2019, η κυβέρνηση Σάντσεθ έπεσε όταν οι Podemos δεν ψήφισαν τον προϋπολογισμό. Τον οποίο συνέχισαν να μην ψηφίζουν επί δύο χρόνια!
Είχαν προηγηθεί πολλά: Ο πρωθυπουργός Ραχόι του Λαϊκού Κόμματος κέρδισε τις εκλογές και τον Δεκέμβριο του 2015 και τον Ιούνιο του 2016. Αλλά ανετράπη μέσα στη Βουλή τον Ιούνιο του 2018. Στις εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου 2015, το Λαϊκό Κόμμα είχε εκλέξει 123 βουλευτές, ενώ ο Σάντσεθ με το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας (PSOE), είχε αποσπάσει 90 έδρες και οι Podemos 69.
Ο Ραχόι, αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, πρωθυπουργός από το 2011, είχε καταφέρει να βγάλει από την κρίση την Ισπανία, την οδήγησε σε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3,2%, μείωσε την ανεργία κατά 8 μονάδες – η μεγαλύτερη μείωση από το 1996 – μείωσε το έλλειμμα, οδήγησε σε μισθολογικές αυξήσεις, προχώρησε σε πρόωρη αποπληρωμή των δανείων της χώρας.
Ήλθε πρώτος σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά πρωθυπουργός δεν κατάφερε να εκλεγεί. Δεν τα κατάφερε ούτε μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου 2016, παρά το γεγονός ότι είχε αυξήσει τις έδρες του σε 137!
Τον Οκτώβριο του 2016, οι Σοσιαλιστές ήραν το βέτο και αποφάσισαν αποχή από την ψηφοφορία στη Βουλή, ώστε ο Μαριάνο Ραχόι να σχηματίσει κυβέρνηση. Έτσι, ο Ραχόι ορκίστηκε πρωθυπουργός χάρη στις ψήφους των Ciudadanos και την αποχή κάποιων σοσιαλιστών βουλευτών. Αλλά την 1η Ιουνίου 2018, ο Σάντσεθ κατέθεσε πρόταση μομφής, η οποία πέρασε με τις ψήφους των Σοσιαλιστών, των Podemos, των Βάσκων εθνικιστών και των αυτονομιστών Καταλανών.
Ο Σάντσεθ ορκίστηκε πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2018, συνεργαζόμενος με τους Podemos. Οι οποίοι τον έριξαν ένα μήνα αργότερα, όταν δεν ψήφισαν τον προϋπολογισμό. Ο προϋπολογισμός δεν ψηφίστηκε ούτε τον Φεβρουάριο του 2019, οπότε η κυβέρνηση ξανάπεσε. Μετά τις κάλπες του Απριλίου 2019, πάλι δεν εξασφαλίστηκε η Δεδηλωμένη. Αφού πέρασε όλο το καλοκαίρι με τον Σάντσεθ να χαϊδολογά τους Podemos, η χώρα ξαναπήγε σε εκλογές τον Νοέμβριο 2019. Για να μην ξαναπέσει, ο Σάντσεθ υποχώρησε στα θέματα του προϋπολογισμού, τον οποίο όμως δεν ενέκρινε η ΕΕ. Οπότε η χώρα ξαναβρέθηκε και με κυβέρνηση μειοψηφίας και χωρίς προϋπολογισμό.
Στις 8 Ιανουαρίου 2020, ο σοσιαλιστής Σάντσεθ ορκίστηκε και πάλι πρωθυπουργός. Την προηγουμένη, είχε κερδίσει για δύο ψήφους την απλή πλειοψηφία – υπέρ του ψήφισαν 167 βουλευτές, κατά 165 (η ισπανική Βουλή έχει 350 έδρες και Σάντσεθ και Ιγκλέσιας κατέχουν μόνο τις 155). Δηλαδή δεν κέρδισαν την Δεδηλωμένη και σχημάτισαν κυβέρνηση μειοψηφίας. Τάζοντας τα πάντα στους πάντες (χωρίς ψηφισμένο προϋπολογισμό) και κυρίως στους Καταλανούς αποσχιστές, προκειμένου να εξασφαλίζουν την περιστασιακή υποστήριξη ή αποχή τους από τις ψηφοφορίες.
Πορτογαλία: Από το χάος στην αυτοδυναμία
Στην Πορτογαλία, τον Οκτώβριο του 2021, οι σύμμαχοι του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Αντόνιο Κόστα, οι Κομμουνιστές και το Μπλόκο της Αριστεράς, έριξαν την κυβέρνηση καταψηφίζοντας τον προϋπολογισμό. Η χώρα πήγε σε πρόωρες εκλογές στις 30 Ιανουαρίου 2022 και οι Πορτογάλοι, απηυδισμένοι από το χάος της απλής αναλογικής, έδωσαν αυτοδυναμία στον Κόστα.
Σημειώστε ότι ο Κόστα σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του τον Νοέμβριο του 2015, μετά από τρεις χωριστές συμφωνίες με το Μπλόκο της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους Πράσινους. Όλοι αυτοί καταψήφιζαν συχνά τα νομοσχέδια, τα οποία περνούσαν χάρη στην αποχή από τις ψηφοφορίες του κεντροδεξιού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που με την ίδια υπευθυνότητα συμπεριφέρθηκε αργότερα και κατά την πανδημία.
Μάλιστα, μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2019 ο Κόστα (έχοντας εξασφαλίσει 108 από τις 230 έδρες του κοινοβουλίου) δεν πέτυχε και αυτός την Δεδηλωμένη και τελικά σχημάτισε πάλι κυβέρνηση μειοψηφίας. Με την ιδιορρυθμία ενός μόνιμου διαλόγου με τα αριστερά κόμματα και με αποτέλεσμα τα νομοσχέδια να ψηφίζονται ένα ένα και κατά περίπτωση, κυρίως μέσω της αποχής τους από τις ψηφοφορίες. Όταν όλοι αυτοί αποφάσισαν να μην απέχουν, καταψήφισαν τον προϋπολογισμό. Με αποτέλεσμα… η Αριστερά να ρίξει την Αριστερά.
Κοέλιου όπως Ραχόι: Τον έριξαν μέσα στη Βουλή!
Θυμίζω ότι ο συνασπισμός της δεξιάς υπό τον πρώην πρωθυπουργό Πέντρο Πάσους Κοέλιου κέρδισε τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2015, αλλά έπεσε μέσα στη Βουλή – όπως είχε συμβεί και στον Ραχόι - μετά από δέκα μόλις μέρες. Οι Σοσιαλιστές του Αντόνιο Κόστα, το ΚΚ Πορτογαλίας και το Μπλόκο της Αριστεράς, μια ετερόκλητη συμμαχία, συνασπίστηκαν και καταψήφισαν στη Βουλή το κυβερνητικό πρόγραμμα.
Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι επί Κοέλιου, ήδη από τον Μάιο του 2015, η Πορτογαλία είχε βγει από τα μνημόνια, καθώς από τον Μάρτιο του 2015 είχε προχωρήσει σε πρόωρη αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Παράλληλα, ήδη από το 2013 η χώρα είχε βγει από την ύφεση, τα ομόλογά της είχαν υποχωρήσει (στο 3% από το 18% τον Ιανουάριο 2012), η ανεργία είχε μειωθεί, ο κατώτατος μισθός είχε αυξηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2015, ενώ οι εργοδοτικές εισφορές είχαν μειωθεί.
Αυτά ήταν τα τελευταία χρόνια τα πρότυπα του κ. Τσίπρα. Αυτά εξακολουθεί να διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και αυτός είναι ο τελικός και απόλυτος στόχος τους!
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
