Εκόντες, άκοντες η ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξεδιπλώνουν εδώ και μερικά εικοσιτετράωρα τη στρατηγική του χάους. Το έναυσμα για την προσχώρηση στην πολιτική την οποία θέλει η πλατεία όπως δηκτικά υπογράμμισε και ο πρωθυπουργός, δόθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα με την επιστράτευση στο τελευταίο μίλι πριν από τις εκλογές, του αδιανόητου ακτιβισμού της αποχής από τις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες.
Παρά την πολιτική χλεύη που με καταιγιστικό ρυθμό μεγεθύνεται εντός και εκτός της εθνικής αντιπροσωπείας, η Κουμουνδούρου αδιατάρακτη αναδεικνύει πτυχές αυτής της στρατηγικής. Ο στόχος της είναι, κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να συμπαρασύρει τη χώρα στον κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα σπασμένα φρένα του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν τις μνήμες από τις ολέθριες εμπειρίες που η χώρα βίωσε στα χρόνια της διακυβέρνησής του. Μπορεί να «μην φταίνε αυτοί, γιατί τόσοι ήταν», αλλά ο κυνισμός που συνοδεύει την δημόσια παρουσία τους δεν παύει να είναι σοκαριστικός. Ταυτόχρονα είναι και ακραίος καθώς επιμολύνει την προεκλογική συνθήκη και σκαλίζει, με δόλια πρόθεση, τα τραύματα που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε στην ελληνική δημοκρατία. Η ομολογία που απέσπασε ο υπουργός Υποδομών, Κώστας Καραμανλής είναι τουλάχιστον προκλητική.
Η ωμότητα που πλαισίωσε την παραδοχή του Νίκου Φίλη για τον τρόπο που λειτούργησε η «πρώτη φορά», μπορεί να είναι γνώριμη, αλλά παραμένει δύσπεπτη από κάθε οπτική. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ανέσυρε το συλλογικό υποσυνείδητο με μια αφύσικη ευκολία την πτυχή από την κυβερνητική ιστορία της παράταξης του, σύμφωνα με την οποία, η ΕΥΠ, εντέλλετο από το πάλαι ποτέ “asset” του Αλέξη Τσίπρα, Γιάνη Βαρουφάκη, για να παρακολουθεί την τρόικα: «Κακό είναι αυτό; …Μα ήταν επίσημο αυτό. Ήταν προστασία».
Δεν απαλείφεται ότι αυτές οι μαφιόζικες ενέργειες είχαν κοινολογηθεί μέσω διαρροών, οι οποίες κατά τις αυταπάτες του συριζαϊικού στρατηγείου σκόπευαν να αποδυναμώσουν την διαπραγματευτική θέση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η πικρή εξέλιξη όμως για τους μαθητευόμενους μάγους εκείνης της περιόδου, είναι ότι το ΔΝΤ δεν απώλεσε σε κανέναν βαθμό την ισχύ του, ενώ και η χώρα διασύρθηκε διεθνώς μετά τις εξηγήσεις που είχε ζητήσει εγγράφως η τότε επικεφαλής του, Κριστίν Λαγκάρντ.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε, να καθαρίσει τη «μπουγάδα» του, με την αλήστου μνήμης παρέμβαση, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Η κ. Χριστοδουλοπούλου ως Πρόεδρος Επιτροπής της Θεσμών και Διαφάνειας, αρνήθηκε να εξεταστεί το θέμα από το ανώτερο κοινοβουλευτικό όργανο και μάλιστα δήλωνε ότι η δορυφορική εποχή δεν επιτρέπεται κάποιος να διερωτάται «ποιος παρακολουθεί».
Ως δείγμα του αριστερίστικου εκστσογλανισμού που υπηρετεί τη στρατηγική του χάους, εκλαμβάνεται και η σεξιστική – όπως καταγγέλλεται - από τη Νέα Δημοκρατία, επίθεση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Βαρεμένου κατά της βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας Άννας Καραμανλή. Ο κ. Βαρεμένος άρπαξε χαρτί από τα χέρια της κ. Καραμανλή on air και το πέταξε, φωνάζοντας απειλητικά. «Η πρωτόγνωρη επίθεση που θύμισε αντίστοιχες εικόνες με εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, αποτελεί ντροπή για τον πολιτικό μας πολιτισμό και το πολιτικό μας σύστημα και εντάσσεται στο τοξικό κλίμα που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας», ανέφεραν από την Πειραιώς. Ωστόσο, ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, σιώπησε για αυτήν την ακραία συμπεριφορά. Η σιωπή βέβαια αποτελεί την πάγια τακτική της Κουμουνδούρου σε μια σειρά από ζητήματα που υπάρχει μια διαπιστωμένη αδυναμία να εκφράσει έναν πειστικό αντίλογο.
Εάν βέβαια στην υπόθεση των καταγγελιών από την ακροαματική διαδικασία στο ειδικό δικαστήριο, μπορεί να γίνει έως έναν βαθμό κατανοητή η δυσχερής θέση στην οποία περιέρχεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ισχύει το ίδιο για τον φάκελο Κατερίνα Σαββαΐδου. Μια δολοφονία χαρακτήρα που υλοποιήθηκε στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνταγής του χάους που χρησιμοποιήθηκε και εκείνη την περίοδο. Η πρώην επικεφαλής της πρόδρομης υπηρεσίας της ΑΔΑΕ, τότε Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, ήταν θύμα των αηθών επιθέσεων των στελεχών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δικαιώθηκε ακόμη και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία είναι διδακτική. Τον Ιούλιο του 2015 το asset Βαρουφάκης, από το Επίσημο Φόρουμ Νομισματικών και Χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων στοχοποιούσε την κ. Σαββαΐδου, ως υπάλληλο της τρόικας. Ο Γιάνης Βαρουφάκης «σταύρωνε» την Αικατερίνη Σαββαΐδου με την διατύπωση: «Η Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων του υπουργείου μου, ελέγχεται πλήρως και απευθείας από την τρόικα. Δεν ήταν υπό τον δικό μου έλεγχο, ως υπουργός, αλλά ελεγχόταν από τις Βρυξέλλες».
Τη σκυτάλη, για το πέρασμα στην επόμενη φάση του σχεδίου εξόντωσης, που στόχο είχε την απομάκρυνση της Γενικής Γραμματέως Εσόδων από τη θέση της, έπαιρνε λίγους μήνες μετά ακόμη ένα στέλεχος της κυβέρνησης Τσίπρα. Η Όλγα Γεροβασίλη: «Σε τέτοιες δύσκολες εποχές για τον ελληνικό λαό, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ειδικά σε δημόσιους λειτουργούς να λειτουργούν ενάντια στο δημόσιο συμφέρον. Όχι μόνον αυτό. Αλλά να ευνοεί φορολογικά και συγκεκριμένες επιχειρήσεις που ευνοήθηκαν και στο παρελθόν, από άλλες κυβερνήσεις», ήταν οι αδιανόητες κατηγορίες εναντίον της Αικατερίνης Σαββαΐδου που εκτόξευε η υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, από το περιστύλιο της Βουλής τον Οκτώβριο του 2015.
Κατά πάγια πρακτική, ακολούθησαν τα πρωτοσέλιδα από τους ρυπαρούς, επικοινωνιακούς βραχίονες της Κουμουνδούρου, που είχαν ως αποτέλεσμα τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, να ασκηθούν κακουργηματικές διώξεις σε βάρος της Αικατερίνης Σαββαΐδου. Στο τέλος το φως της δικαιοσύνης νίκησε το σκοτάδι της κυβέρνησης Τσίπρα, και το πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της δημόσιας διοίκησης δικαιώθηκε με την έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος το 2017.
