Η… ταξική μάχη έχει και τη σπαρταριστή πλευρά της, όπου οι αδάμαστοι αγωνιστές γίνονται μαλλιά κουβάρια για τα δικαιώματα των χταποδιών. Η αρχή έγινε από τη θετική (να τα λέμε και αυτά) ιδέα της Αυγής να καθιερώσει μια στήλη για τα δικαιώματα των ζώων.
Είχε όμως τη φαεινή, όπως αποδείχτηκε, ιδέα να κάνει «χτύπημα» - να το προβάλει δηλαδή - και στην πρώτη σελίδα. Το άρθρο είχε τίτλο «Τα χταπόδια δεν έχουν δικαιώματα». Αναφερόταν στις επιπτώσεις που θα έχουν οι βιομηχανικές φάρμες χταποδιών στην εξέλιξη του είδους στον πλανήτη, στη βιοηθική και την τεράστια οικολογική καταστροφή που θα αφήσει πίσω της μια γιγαντιαία φάρμα χταποδιών (ήταν δηλαδή μια σοβαρή προσέγγιση προβλήματος βιοποικιλότητας).
Όμως η δημοσίευση έγινε την παραμονή της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, και σε κάποιους αψίκορους ταξικούς αγωνιστές, που θεωρούσαν ότι μπροστά στον μέγιστο αγώνα να ρίξουν την κυβέρνηση, η Αυγή δεν μπορεί να ασχολείται με τα χταπόδια. Φάνταζε κάτι σαν ταξική προδοσία, αμπελοφιλοσοφία και παραχώρηση χώρου στον εχθρό. Πρωτοστάτης των αντιδράσεων ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος κατήγγειλε ότι η Αυγή κάνει αντιπολίτευση με… χταπόδια. Παρατήρηση που βρήκε ανταπόκριση σε μέρος των στελεχών τα οποία τον χειροκρότησαν.
Η εφημερίδα αναγκάστηκε να απολογηθεί μέσω κειμένου του διευθυντού της Αγγελου Τσέκερη, ότι «Η Αυγή δεν κάνει αντιπολίτευση με χταπόδια. Κάθε μέρα δίνει την πολιτική μάχη για λογαριασμό τη Αριστεράς όσο πιο μαχητικά και τεκμηριωμένα μπορεί».
Και απάντησε αιχμηρώς: «Το θέμα είναι ότι κάποιοι σύντροφοι θεωρούν τον εαυτό τους νόμιμο ιδιοκτήτη της παλικαρίσιας αντιπολίτευσης. Και ως νόμιμοι ιδιοκτήτες της αντιπολίτευσης, θεωρούν όλους τους άλλους νερόβραστους, συμβιβασμένους, θολοκουλτουριάρηδες, δικαιωματιστούληδες, ανίκανους για «αντρίκεια» αναμέτρηση με τον αντίπαλο. Αναρωτιόταν δε «μήπως χρειαζόμαστε κάπως λιγότερη γραφικότητα από όση παράγουμε;»
Οσο για τον συντάκτη του άρθρου Πέτρο Κατσάκο, σχολίασε στα social media «έχω και τον άλλο τον κακομοίρη που μαθαίνω πως με αποκαλεί «ο χταποδάκιας» και νομίζει ότι έτσι με μειώνει»...
Ο Πολάκης τον οποίο αφορούσε η απάντηση, θεώρησε καλό να συντηρήσει το θέμα, δίνοντας τον δικό του ορισμό περί Αριστεράς: «Πέτρο Κατσάκο και Αγγελε Τσέκερη, η ιδεοληψία ή οι ευαισθησίες του καθενός, δεν είναι αριστερή πολιτική. Αριστερή πολιτική είναι η συγκεκριμένη μάχη κατά της διαπλοκής του του Μητσοτάκη».
Και συνέχισε: Εναλλακτική αριστερή πολιτική δεν είναι τα δικαιώματα των χταποδιών και των γαιδουρακίων, αλλά το να κρατικοποιήσεις ξανά τη ΔΕΗ, να κάνουμε Δημόσια μια ή δυο τράπεζες, να κάνουμε το βασικό 800 ευρώ και το μισθό των νέων γιατρών 2.000, να αλλάξουμε με συγκεκριμένα θεσμικά μέτρα τη δικαιοσύνη». Το ωραίο είναι ότι τους κατηγόρησε και για «δολοφονία χαρακτήρα».
(Σημείωση: Δεδομένου ότι το επόμενο Σάββατο η συγκεκριμένη στήλη θα έχει κείμενο για τα δικαιώματα των γαϊδουριών, μάλλον οι συντάκτες της Αυγής θα χρειαστούν γαϊδουρινή υπομονή για να αντιμετωπίσουν τις νέες αντιδράσεις).
Ωστόσο πέρα από την αστειότητα του πράγματος, ανακύπτει το πρόβλημα της αυτονόμησης μιας μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία εσκεμμένα ή όχι, ηγείται ο Πολάκης. Το είχαμε εντοπίσει και παλιότερα, όταν συχνά έδινε τον τόνο της δικής του μπρουτάλ γραμμής, με τις χιλιάδες των οπαδών του να τον επικροτούν.
Ο Τσίπρας το γνωρίζει φυσικά, αλλά αποφάσισε να το αντιμετωπίσει με καθυστέρηση και μάλλον όχι καθοριστικά. Τον βόλευε η «αψάδα» του Πολάκη γιατί χτυπούσε τους αντιπάλους και μάζευε ψήφους, ώσπου ο αψύς αμφισβήτησε και δικές του προτάσεις.
Στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή, με αφορμή την υποψηφιότητα Σβίγκου, ο Τσίπρας του επεσήμανε: «Δεν είσαι εσύ εκφραστής των 172.000 μελών του κόμματος» και ότι «εκφραστής των απόψεών μου είμαι εγώ» (προηγουμένως είχε πει ότι κάποιοι μιλούν και εν ονόματι του Προέδρου).
Γι’ αυτό το «δισυπόστατο» του ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται φυσικά ο Αλέξης. Η Αυγή όταν απομακρύνεται από θέματα τρέχουσας επικαιρότητας, θυμίζει τις παλιές όμορφες εποχές που αποτελούσε πρωτοπορία του κοινωνικού προβληματισμού. Βέβαια τότε το κόμμα δεν έπαιρνε ψήφους…
Με τον Αλέξη συνδύασε τον αυριανισμό και την ρητορική της πολεμικής Αριστεράς, δημιουργώντας ένα πολιτικό υβρίδιο, στο οποίο επωάστηκε ο έξαλλος λαϊκισμός, που τώρα κατηγορεί την Αυγή γι’ αυτό που κάποτε την χαρακτήριζε: Τη πρωτοπόρα αρθρογραφία.
