Με χαρμόσυνες τυμπανοκρουσίες είχε ανακοινωθεί η συγκρότηση του think tank του ΣΥΡΙΖΑ, τέλη του 2021. Αφορούσε κατά το μάλλον ή ήττον λαμπρά μυαλά που - παραδόξως πως - δέχτηκαν να συστρατευθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, να του προσδώσουν την όποια αίγλη τους, και να συμβάλουν υποτίθεται σε ένα αξιόλογο, προοδευτικό και συνάμα εφαρμόσιμο πρόγραμμα για την Αριστερά του 21ου αιώνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είχε προαναγγείλει την ανανέωση με το νέο αίμα που ήθελε να φέρει στον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για πρόσωπα τα οποία θα λάβουν ακόμα και κυβερνητικές θέσεις όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. «Προσωπικότητες που δεν ανήκουν κατ’ ανάγκη στο κόμμα, αλλά τις έχει καταξιώσει η κοινωνική συμμετοχή και δράση, η συμβολή τους στην επιστήμη, την τέχνη, την οικονομική σκέψη και πράξη».
Όντως ήταν πρόσωπα που έρχονταν από ένα άλλο σύμπαν. Κάποιοι ήταν μύστες των μοντέρνων «εξωτικών» επιστημών, άλλοι διακεκριμένοι πρωτοπόροι σε παραδοσιακές επιστήμες. Σχεδόν όλοι τους (εκτός δύο -τριών στους 30), έφερναν φρέσκο αέρα, από χώρους που δεν μύριζαν καμαρίλα, μούχλα ιδεών, εσωκομματικό ανταγωνισμό, σεχταρισμό, παλαιοκομματική νοοτροπία. Ήταν οι άνθρωποι, που πλασαρίστηκαν ως το περίφημο think tank και θα σηματοδοτούσαν τη νέα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ου μόνον, αλλά θα απαντούσαν πειστικά στην εμπεριστατωμένη (καθότι αποδεδειγμένη από την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ) κατηγορία, ότι το κόμμα δεν έχει αξιόλογους ανθρώπους για να ανταποκριθεί στην πρόκληση μιας νέας κυβερνητικής θητείας. Η προηγούμενη θητεία του, πέραν του διαχειριστικού φιάσκου, αποτέλεσε και ιδεολογικό αντίστοιχο - το δυστυχές είναι ότι αυτό δεν αφορούσε μόνο την ελληνική Αριστερά. Η θητεία του υποτίθεται ότι θα ήταν ιδεολογικός σηματωρός για έναν ευρύτερο ευρωπαϊκό κύκλο πολιτικών σχηματισμών και ιδεών, που είχαν στραμμένα τα βλέμματα στο ελληνικό πείραμα. Το αποτέλεσμα γνωστόν…
Τι έγιναν όλα αυτά τα λαμπρά μυαλά που επιστρατεύτηκαν για να εισέλθουν στον κομματικό μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ και να περιβάλλουν με αύρα επιστημονικής πρωτοπορίας και τεχνοκρατικής επάρκειας το κυβερνητικό του πρόγραμμα; Να το μπολιάσουν με τις γνώσεις τους, και να εναρμονίσουν την αριστερή επαγγελία με ρεαλιστικές αλλά και οραματικές λύσεις που επιβάλλουν οι ανάγκες της εποχής;
Τίποτα δεν έγιναν πέραν μιας επικοινωνιακής φούσκας. Ο κομματικός μικρόκοσμος – για να μην κοροϊδευόμαστε, όλων των κομμάτων - είναι άξενο τοπίο. Είναι μύλος που τα γρανάζια του αλέθουν και εξαφανίζουν κάθε νεοεισερχόμενο, ως ξένο σώμα που στερείται ευχέρειας αποδοχής και δικαιώματος νομής κομματικής εξουσίας. Πολύ περισσότερο που στο αρχικό σχέδιο του Τσίπρα ήταν ότι αυτοί θα συγκροτούσαν τον κορμό μιας νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που δεν μπορούσε να δεχθεί η κομματική νομενκλατούρα.
Ανθρώπινη βεβαίως η αντίδραση του βαθέως κόμματος. Όσοι ασχολούμαστε με όποιο τρόπο με την πολιτική την κατανοούμε. Άνθρωποι που έχουν λιώσει σόλες και σόλες σε πορείες, που έχουν ξοδέψει ατέλειωτες ώρες σε κομματικές συγκεντρώσεις και «ζυμώσεις», σε αγκιτάτσιες και συνθήματα, σε αντιμαχίες και λασπομαχίες, είναι φυσικό να νιώθουν το κόμμα σαν ιδιωτικό χώρο, και να φράζουν την πόρτα στους κατ΄ απονομήν («κοοπτάτσια» στην παλαιοαριστερήν) ξενομερίτες.
Είναι χαρακτηριστικό πως συνεργάτες του Τσίπρα που ρωτήσαμε, απαντούν φειδωλά σε σχέση με την συμμετοχή όλων αυτών των «ξένων» στο πρόγραμμα. Ο Πρόεδρος τους τηλεφωνεί και τους ρωτάει ήταν η απάντηση. Κάποιοι μπορεί να μπουν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για το θεαθήναι. Ο Τσίπρας για προεκλογικές ανάγκες εντυπώσεων μπορεί να τους ξανα μοστράρει («προσφάϊ» τις έχει τέτοιες εντυπώσεις), αλλά οι επιστήμονες αυτοί βρίσκονται εκτός ΣΥΡΙΖΑ και εκτός προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τελούν ερήμην τους.
Ο μόνος που προς το παρόν έχει μπει στην εκλογική μάχη είναι ο Νίκος Φαραντούρης, στην Κεφαλονιά. Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, καθηγητής της ευρωπαϊκής έδρας Jean Monnet. Ο ίδιος, άσχετα αν θα το διαψεύσει για λόγους ευγένειας, αντιμετωπίζει πλείστα όσα προβλήματα με τους «κλειδοκράτορες» των ντόπιων οργανώσεων.
Την ίδια στιγμή το κόμμα παλινδρομεί στην λαϊκίστική μήτρα του. Οι μετοχές του σοβαρού Ανδρέα Ξανθού π.χ. έχουν υποχωρήσει, γιατί του χρεώνουν τις κακές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχαιρεσίες της ΕΙΝΑΠ και τον ιατρικό σύλλογο. Εφταιγε δηλαδή ο Ξανθός, όχι το κόμμα που έχει διαψεύσει προσδοκίες και εισπράττει απαξίωση . Αντί αυτού έχει πάρει τα πάνω του ο Πολάκης, επειδή έφερε στην επιφάνεια την περίπτωση Πάτση. Στο κόμμα τον χειροκροτούν ως…σωτήρα! Προεικάζει και το πως «αλλιώς» θα είναι η δεύτερη φορά.
Αν αυτό αρκεί για την Αριστερά του μέλλοντός τους, εμάς δεν μας αφορά. Αλλά μάλλον θα περιμένουν πολύ…
