Τα νταούλια που ηχούν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική κατραπακιά βαράνε στον ίδιο σκοπό με τον οποίο γιγαντώθηκε μέσα στα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκρυψε την ταυτότητα του κόμματος διαμαρτυρίας, την οποία δεν αποτίναξε, πίσω από την ακόρεστη βουλιμία για κατάληψη της εξουσίας.
Κυβέρνησε χωρίς σχέδιο, αντιπολιτεύτηκε χωρίς αντιπρόταση με μοναδικά εχέγγυα τον εχθρό της κοινωνίας που φιλοτέχνησε γκεμπελικά στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον «σωτήρα» που βγήκε από τα σπλάχνα της αριστεράς του ηθικού πλεονεκτήματος Αλέξη Τσίπρα.
Οι προπαγανδιστές και οι θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν στη βιτρίνα ένα είδωλο και μέσα από τον προσηλυτισμό που ευδοκίμησε στην εποχή των μνημονίων, θέλησε να αιχμαλωτίσει το εκλογικό σώμα στην πολιτική «ειδωλολατρία».
Σε αυτό το μοντέλο φαίνεται πως επενδύουν στην Κουμουνδούρου και για τον διάδοχο του τοτέμ, Αλέξη Τσίπρα. Οι «φατρίες» μπορεί να έχουν βγάλει από τα θηκάρια τα εσωκομματικά μαχαίρια αλλά κανείς εκτός από τον πολλά βαρύ Παύλο Πολάκη, δεν εμφανίζεται καθαρά ως διεκδικητής της θέσης που βρίσκεται στην αιχμή της κομματικής εμπροσθοφυλακής.
Αναζητούν έναν «Μεσσία» για να πλασάρουν στην κοινωνία ως εναλλακτική αλλά δεν στέκονται αυτοκριτικά απέναντι στην καθαρή αποδοκιμασία του αριβισμού, των ευχολογίων, και της ακατάσχετης πλειοδοσίας. Κανένας από τα πρωτοκλασάτα και τα δευτεροκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τα ελάχιστα που δημόσια κάνουν απολογισμό, δεν έχουν διαγνώσει ως αιτία του οδυνηρού αποτελέσματος το δόγμα του πολακισμού με το οποίο πορεύεται αταλάντευτα το κόμμα.
Αυτή άλλωστε είναι μια στρατηγική η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού γονιδιώματος του πρώην Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να αποτραβήχτηκε από την πρώτη γραμμή αλλά ακόμη δεν έχει πείσει ότι έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Ο ίδιος άλλωστε έχει προϊδεάσει για «τα πράγματα που θέλει να κάνει για την αριστερά, πέρα και έξω από τα αξιώματα».
Εκεί από τα ορεινά ο πρώην πρωθυπουργός κάλλιστα μπορεί να δουλέψει το πλάνο της ολικής επαναφοράς του. Ένα σχέδιο που εάν όντως εφαρμόζεται, όπως λένε οι κακές γλώσσες, θα αναδείξει το κενό ηγεσίας στην αριστερά. Πίσω στα παρασκήνια και με καμουφλάζ τις σκιές ο Αλέξης Τσίπρας, θα μπορέσει να αναγομώσει το τσαλαπατημένο γόητρο του και να αποκαταστήσει τις ρωγμές στο προφίλ του.
Η παραμονή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε θα εξαΰλωνε το ελάχιστο πολιτικό κεφάλαιο που του είχε απομείνει καθώς θα φορτωνόταν ακόμη μια ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον ερχόμενο Οκτώβριο ενώ θα φλέρταρε με ένα νέο στραπάτσο και στις ευρωεκλογές του 2024.
Ο κ. Τσίπρας ήδη άκουσε να μεγαλώνει η ένταση στις φωνές της εσωκομματικής αμφισβήτησης του. Επιλέγοντας αυτήν την οδό, κερδίζει χρόνο αλλά και μια σίγουρη παροχή πολιτικού οξυγόνου εάν του κόμματος ηγηθεί το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που δεν θα εστιάσουν στην πολιτική αλλά στην ειδωλολατρική στρατηγική.
Έτσι ο πρώην Πρόεδρος θα μπορέσει να παραμερίσει τα αρνητικά του αλλά και το βάρος της πολιτικής εκμηδένισης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί θα μπορεί να ξαναγίνει σύνθημα ως η μόνη εναλλακτική. Στο μεσοδιάστημα αυτό, θα επιχειρήσει να επαναφέρει τη λάμψη στην πολιτική του σαγήνη με την οποία εξαπάτησε τους πολίτες.
