«Ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα ο Αλέξης Τσίπρας σε κάθε περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης ήταν πάντοτε με την πλευρά των θυμάτων» αναφέρεται σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, με αφορμή την σεξουαλική παρενόχληση εργαζομένων γυναικών στην Πρεσβεία της Βενεζουέλας, και τη χθεσινή κατάσχεση κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων της.
Μα κανείς δεν κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για αδιαφορία. Για ανεπίτρεπτη αποσιώπηση κατηγορήθηκε, επειδή θέλησε να το περάσει στα μουλωχτά γιατί θα του χαλούσε την αριστερή βιτρίνα.
Ως εκ τούτου ηχεί αδιάφορα η χθεσινή ανακοίνωση ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να θωρακιστεί η κοινωνία από φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης». Ναι, το θέλει, και το κηρύσσει εκκωφαντικά, αυτό δεν αμφισβητείται, αρκεί όμως η καταγγελία να αφορά άλλους και να μην έχει πολιτικό κόστος για τον ίδιο.
Η υπόθεση γνωστή, πέντε Ελληνίδες υπάλληλοι της Πρεσβείας της Βενεζουέλας, παρενοχλούνταν σεξουαλικά από τον Πρέσβη Φρανκλίν Γκονζάλες, προσωπικό φίλο του Προέδρου Μαδούρο. Ανάμεσά τους και κόρη πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε συμπαθητική πολιτική ματιά προς το καθεστώς της Βενεζουέλας.
Οι εργαζόμενες αντέδρασαν, απέστειλαν επιστολή στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας χωρίς αποτέλεσμα. Οι τρεις μάλιστα απολύθηκαν, και το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη συνδέει άμεσα την απόλυσή τους με τη συγκεκριμένη καταγγελία.
«Ο Γκονζάλες μας έκανε τη ζωή κόλαση, εμένα και τεσσάρων άλλων γυναικών», δήλωσε η μία εκ των πέντε, η κα Ξένια Μουζαρανίδου, που στράφηκε κατά της πρεσβείας.
Εκείνο που καταλογίζεται στον ευαίσθητο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι δεν αδιαφόρησε μεν, αλλά το αποσιώπησε δε. Προσπάθησε να το διευθετήσει με «συντροφική» αλληλοκατανόηση, συστήνοντας στις υπαλλήλους να μην το δημοσιοποιήσουν και να επιδείξουν «πολιτική ωριμότητα».
Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε ορμητικά. Ο Τσίπρας αφού διαψεύστηκε από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στις ιδέες του οποίου προσχώρησε τη χρονιά που αυτός κατέρρεε, είχε προσανατολίσει την ιδεολογική του πυξίδα στις «Μπολιβαριανές Δημοκρατίες» της Λατινικής Αμερικής (που είχαν καταντήσει στρατοκρατικά ξεφτίδια παρακρατικών).
Είναι χαρακτηριστική η ομιλία του όταν βρέθηκε στη Βενεζουέλα για τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες το 2013: «Βρέθηκα για λίγες ώρες στη μακρινή Βενεζουέλα, εκεί που ο λαός της, μαζί βέβαια και με άλλους λαούς της Λατινικής Αμερικής έχουν δημιουργήσει ένα παράδειγμα όχι μόνο για τη Λατινική Αμερική, αλλά για τους λαούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που αγωνίζονται για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη, και για δικαιώματα».
Δεν το υπενθυμίζουμε για να «ποινικοποιήσουμε» τις πολιτικές αναζητήσεις του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αν και το ανωτέρω απόσπασμα καταδεικνύει την αμβλύωπη μεροληψία του. Απλώς σκιαγραφήσαμε το κλίμα της εποχής μέσα στο οποίο συνετελέσθη η απόκρυψη.
Ο κ. Τσίπρας έστειλε επιστολή στον Μαδούρο για να του επισημάνει το πρόβλημα και να ζητήσει την «συμβολή» του στη λύση του «με τον καλύτερο τρόπο». Τον ενημερώνει ότι «μέχρι στιγμής το προσωπικό της Πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα» (έτσι ονομάζει επιβληθέν το σιωπητήριο) και «δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας, που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα».
Από την επιστολή συνάγεται ότι το επίμαχο δεν ήταν η προάσπιση της αξιοπρέπειας των εργαζομένων γυναικών στην Πρεσβεία. Άσχετα αν όντως δεν αδιαφόρησε, πρώτευσε το επίφοβο, να μην το εκμεταλλευτούν τα συστημικά μέσα και βλάψουν την Αριστερά στην Ελλάδα και τη Βενεζουέλα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ που υψώνει κραυγαλέα τη σημαία του δικαιωματισμού σε κάθε ευκαιρία, αποτελεί μελανή μνήμη η συγκεκριμένη στάση. Τάσσεται κραυγαλέως υπέρ των θυμάτων της σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά κρυφίως όταν οι θύτες είναι σύντροφοι.
