Του Γιάννη Σιδέρη
Θα μπορούσε ένας κακεντρεχής να χαρακτηρίσει ως πιο σουρεαλιστική στιγμή του συνεδρίου το σύνθημα με το οποίο κάποιοι νεολαίοι άνοιξαν ουσιαστικά τις εργασίες «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λύγισαν οι κομμουνιστές».
Επί της… επετηρίδας είναι αρμόδιο το ΚΚΕ να απαντήσει, που μάλλον δεν θα ασχοληθεί να το κάνει. Πάντως το σύνθημα είναι κατανοήσιμο. Αποτυπώνει την εσωτερική ανάγκη των συνέδρων να βροντοφωνάξουν ότι είναι αριστεροί, αφού έτσι νιώθουν, ασχέτως αν η πραγματικότητα τους προδίδει οικτρά.
Το δεύτερο παράδοξο είναι η ανοίκειος φράση του Καμμένου ότι μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ χτίσανε… «νέο Γοργοπόταμο». Απλώς να υπενθυμίσουμε ότι ο Γοργοπόταμος ήταν πράξη αντίστασης με κίνδυνο θανάτου, και όχι απόλαυσης εξουσίας.
Η σκιά Ολάντ
Κατά τα άλλα η ομιλία Αλέξη Τσίπρα καλύφτηκε από το σκοτεινό σύννεφο που απλώθηκε από την αποκάλυψη Ολάντ, ότι ο Πούτιν του μαρτύρησε πως ο Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα τον ρώτησε αν θα μπορούσε να τυπώσει χαρτονομίσματα δραχμής στη Ρωσία. Το Μαξίμου διαψεύσει τον ισχυρισμό, αλλά το ποιος θα πιστέψει ποιον - τον Ολαντ ή το Μαξίμου - συναρτάται από την προσωπική του γνώμη, για το ποιον θεωρεί ως πιο έμπιστο.
Συναρτάται ωστόσο και από το φόντο της εποχής: Από την θύμηση της δήλωσης Τσίπρα ενώπιον του Πούτιν, και του… τζοκόντειου (με την έννοια του δυσερμήνευτου) χαμόγελου, με το οποίο τον αντιμετώπισε, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι «Βρισκόμαστε στη μέση μιας φουρτούνας, αλλά ο ελληνικός λαός είναι λαός της θάλασσας, δεν φοβάται να φτάσει σε νέα λιμάνια». Η ιστορία, θα έχει να διερευνήσει πολλά (και όχι μόνο η ιστορία, κάποια κόμματα ήδη το ζητάνε). Τα «σκυλιά» που γαβγίζουν στο καραβάνι που προχωρά, δεν είναι τόσο «ξεδοντιασμένα», όσο διακήρυξε από βήματος ο κ. Τσίπρας.
Ετσι όσα τώρα λέει, πως η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι προοδευτικό σχέδιο, θα μπορούσαν να είναι το καπνογόνο της υποχώρησης, όταν συνειδητοποίησε το κόστος των επιλογών του. Κατανόησε ότι οι κοινωνικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είπε, «δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε συνθήκες πυρηνικής καταστροφής που θα προκαλούσε η κατάρρευση των τραπεζών, ως ασυνέχεια της ασφυξίας και της εξόδου από το ευρώ, αν αυτό επιλέγαμε τον περασμένο Ιούλη».
(σ.σ. Η στήλη δεν ποινικοποιεί τις απόψεις περί εξόδου από το ευρώ. Αντιθέτως θεωρεί ως ένα από τα αρνητικά της πολιτικής ζωής μας, σε αυτό το μακρόσυρτο μαρτύριο, το ότι δεν έγινε σοβαρός δημόσιος διάλογος μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, με την συνδρομή ειδικών επιστημόνων, επ' αυτού: «τι πρέπει να κάνουμε, για ποιο λόγο, με ποιο κόστος». Έτσι θα ωρίμαζε και η κοινή γνώμη, θα κατανοούσε τα διακυβεύματα, και θα αποφάσιζε ωριμότερα, αντί να ωρύεται έξαλλη ή να χορεύει στο Σύνταγμα).
Γενικώς, δεν έχει να πει κανείς πολλά για την πρώτη μέρα. Ήταν μια έναρξη συνεδρίου που… δεν έμοιαζε με συνέδριο. Δεν υπήρχε η ατμόσφαιρα της αγωνιστικής γιορτής. Η κατήφεια υπερείχε του ενθουσιασμού, τα αγωνιστικά τραγούδια δεν συνέπαιρναν τον κόσμο - αντιθέτως έμοιαζαν παράταιρα. Ήταν ξαφνικά μια άλλη εποχή, πρόωρα γηρασμένη, από το «νεανικό» αγωνιστικό ιδρυτικό συνέδριο του '13. Τότε την ελπίδα, την ένιωθες, σχεδόν την έβλεπες, «χειροπιαστή» γύρω σου.
Η ομιλία του αρχηγού ήταν απολογητική, δεν περιέγραφε ένα ρόδινο μέλλον. Δικαιολογούσε ένα δυστοπικό παρόν. Η μοναδική στιγμή που θύμισε τον ανένδοτο Τσίπρα του παρελθόντος που… θα άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο, ήταν η κορώνα ότι… απαιτεί το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και της ρύθμισης το χρέους, γιατί «εμείς την συμφωνία την τηρήσαμε στο ακέραιο».
Φυσικά το ζητούσε με επιτακτικό ύφος για χάρη του κομματικού του ακροατηρίου, το οποίο επίσης έκθαμβο τον άκουγε να χαρακτηρίζει το δημοψήφισμα …θρίαμβο του ελληνικού λαού - έναν θρίαμβο του οποίου τα ράκη περιέφερε στην «17ωρη διαπραγμάτευση», για να τα κάνει διάτρητο φλάμπουρο υποχώρησης, όταν ήρθε σε επαφή με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Η «διεύρυνση»
Το συνέδριο κατέδειξε και τα όρια της περίφημης διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν ο κ. Τσίπρας, πάντα με τη γνωστή του μεγαλοστομία, διακήρυξε «Συγκροτούμε τη μεγάλη παράταξη της Αριστεράς»: Φώτης Κουβέλης, Μαριλίζα Ξενογιανακοπούλου, Στέφανος Τζουμάκας στο ακροατήριο. Η στήλη έχει θετική άποψη για την ποιότητα των τριών ως πρόσωπα. Έχουν επιδείξει ήθος κατά την παρουσία τους και τη διαχείριση, στο δημόσιο βίο (δυστυχώς αυτά τείνουμε να τα ξεχνάμε μέσα στο πνεύμα συνολικής απαξίωσης του «παλιού»). Και οι τρεις ήταν εμβληματικές προσωπικότητες στους πρωτινούς τους χώρους, σε άλλες εποχές. Ωστόσο πρόκειται πλέον για καρατερίστες της πολιτικής σκηνής, που δεν σηματοδοτούν το πνεύμα της «πλατιάς διεύρυνσης» , ηλικιακά και πολιτικά, που θα επιθυμούσε να προσδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό του.
Γενικώς, όπως προείπαμε, δεν έχει να γράψει κανείς πολλά για την πρώτη μέρα του συνεδρίου . Όμως αυτό από μόνο του γράφει ιστορία, ως το πρώτο συνέδριο τη Αριστεράς στην εξουσία.
Το αν θα είναι η αριστερά «που δεν φοβάται να μπει στη φωτιά» όπως είπε ο Αλέξης, ή εκείνη του «διαρκούς απολογισμού των αιτιών της ήττας», ο χρόνος γαρ εγγύς να αποφανθεί. Ίσως να μην περιμένει καν την τελική απόφαση της ιστορίας…
Διαβάστε ακόμα:
- Αλ. Τσίπρας: Η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν σχέδιο της Αριστεράς, αλλά του Schaeuble
