Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Πρωθυπουργός, αταλάντευτος υπερασπιστής της δημόσιας λαϊκής Παιδείας, δήλωσε στη Βουλή αρειμάνια «όσο είμαστε εδώ, Παιδεία άλλη για τους γόνους και άλλη για τον λαό δεν θα επιτρέψουμε». Θα καμαρώνουν κάποτε οι γόνοι του, που ως απόφοιτοι της προλεταριακής σχολής Χιλλ, όπως όλα τα παιδιά των λαϊκών τάξεων, με χίλιες στερήσεις έμαθαν πέντε κολλυβογράμματα.
Την ίδια στιγμή έμπλεος οργισμένου παραπόνου, επιτέθηκε στην Γεννηματά, κατηγορώντας την ότι δεν καταλαβαίνει πως στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει στρατηγική νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Το παράπονο προδίδει ότι προαισθάνεται την ήττα και την πολιτική μοναξιά των εκλογών. Και δεν θα είναι η λεγόμενη μοναξιά της πρωτοπορίας ( ο ΣΥΡΙΖΑ σε τίποτα δεν υπήρξε πρωτοπόρος αυτά τα χρόνια). Επειδή βλέπει την ήττα να έρχεται, έχει βγάλει από το ντουλάπι το εγχειρίδιο με τις χειρότερες διδαχές της αριστερής εξουσιαστικής πρακτικής. Και… δόξα τω λαώ, η λαμπρή σταλινική περίοδος έχει κληροδοτήσει πλούσιο διδακτικό υλικό.
Είναι δεδομένη η πρόθεσή του να πάει στις εκλογές με την αντιπολίτευση αιχμάλωτη, καθώς επιφανή στελέχη της θα είναι στιγματισμένα ως κατηγορούμενα για διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Ο χρόνος είναι ενδεικτικός. Αν ενδιαφερόταν πράγματι για κάθαρση, θα το είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Αλλά τότε θα υπήρχε ο κίνδυνος να αποδοθούν άσπιλοι στην κοινωνία οι κατηγορούμενοι, και ο ίδιος θα πήγαινε στις εκλογές με την κατηγορία του σκευωρού.
Στην ίδια λογική υπακούει και η εμπλοκή Σημίτη τώρα. Είπε επικεφαλής γαλλοολανδικής εταιρίας ότι του είπε ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος ότι δεν πήραν την προμήθεια του C4i επειδή αυτοί χτύπησαν (λάδωσαν ) χαμηλά ενώ οι εκπρόσωποι της αμερικανικής εταιρίας στόχευσαν (λάδωσαν) τον υπουργό Εσωτερικών (Χρυσοχοίδη) και τον Πρωθυπουργό (Σημίτη). Το 2006 αυτά. Τίποτε άλλο, καμία ένδειξη, παρά ένα κουτσομπολιό καφενείου, από ένα πρόσωπο που έχει νταλαβέρια με τη δικαιοσύνη.
Σημίτης, Χρυσοχοίδης δήλωσαν ευπρόσδεκτο τον έλεγχο των λογαριασμών τους, αλλά όταν θα τελεσφορήσει η υπόθεσή τους θα έχει παρέλθει ο χρόνος των εκλογών, και ως τότε οι κατηγορίες θα βαρύνουν το σύνολο της παράταξής τους, με τα συριζαίικα troll να κάνουν πάρτι στα social media.
Μπορεί κανείς να έχει την όποια πολιτική γνώμη για τον Σημίτη, ότι ήταν ψευδεπίγραφος ο εκσυγχρονισμός του, ότι δεν επέμενε στο ασφαλιστικό Γιαννίτση, έστω και με κίνδυνο να καταποντιστεί εκλογικά, αφού είχε τη διορατικότητα ( ο μόνος) να δει την άβυσσο που ερχόταν. Και βέβαια δεν ήταν προικισμένος με την «ευφυΐα της καχυποψίας» να υποπτευθεί πως ίσως εξαιτίας των έργων, εκατομμύρια να μπούκωναν τις τσέπες κάποιων συνεργατών του.
Παράλληλα όμως ήταν ο πρωθυπουργός των πολλών και μεγάλων έργων - και όχι… σκέτων «μακέτων» που θα έλεγε ο ίδιος, και ενός κάποιου εκσυγχρονισμού. Ο Πρωθυπουργός που, ίσως βιαστικά, έβαλε τη χώρα στη Ευρωζώνη και την Κύπρο στην Ε.Ε. όταν αυτό φαινόταν αδύνατο. Μεγάλο παράσημό του η σύγκρουσή του με τον σύμπαν της εκκλησίας. Συντριπτική η σύγκριση με τον «αριστερό» νυν Πρωθυπουργό που έκανε «κονέ» μαζί της υποτασσόμενος στις βουλές της. Και ουδείς φυσικά θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει καταχραστή δημοσίου χρήματος.
Το πολιτικό πρόβλημα που αναδύεται είναι η μεθόδευση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ευκαιρία της (τυχαίας;) προφυλάκισης του Γιάννου. Ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι δήθεν σοβαροφανούς και «αθώας» προτροπής προς τον Σημίτη «να μιλήσει». Παπαγαλάκια στα social media με… ανησυχία διετύπωναν την άποψη ότι «ο Σημίτης θα πρέπει να μιλήσει για την υστεροφημία του» ή «ο Σημίτης έχει υποχρέωση να μιλήσει, υπουργός του ήταν ο Γιάννος». Και αφού ο Σημίτης δεν τους έκανε τη χάρη να μιλήσει, ερχόταν το επόμενο βήμα που με… αγγελική αθωότητα έριχνε την υποψία: «Μα γιατί δεν μιλάει, δεν νομίζουμε ότι έχει κάτι να κρύψει. Αλλά από την άλλη αφού δεν μιλάει…». Και αυτά ήταν τόσο μαζικά και πανομοιότυπα, που δεν άφηναν την παραμικρή υποψία για τυχαιότητα.
Στις εκλογές η αντιπολίτευση θα πάει «λεκιασμένη» από κατηγορίες θα δείξει αν θα έχουν εκλογικό αποτέλεσμα. Ενίοτε γίνεται και μπούμερανγκ όπως το 89.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει κατανοήσει πως η κατοχή της εξουσίας είναι όπιο που δίνει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας και της συνέχειας. Σε κάνει να ξεχνάς ότι υπάρχει επόμενη μέρα. Και αυτή, όσο και να αργήσει, κάποτε θα έρθει. Και θα ζητήσει λογαριασμό.
