Ο ΣΥΡΙΖΑ διαρρηγνύει εδώ και ένα εικοσαήμερο τα ιμάτιά του ότι ηγείται, ορμώμενος από θεσμική υποχρέωση, του αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης η οποία κλονίζεται εξαιτίας της υπόθεσης της παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ.
Οι ιθύνοντες της Κουμουνδούρου, που παριστάνουν -επί έτη πολλά- τους ψόφιους κοριούς για τις καταγγελίες του Περισσού και των πάλαι ποτέ συντρόφων τους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, καθώς ανάγονται χρονικά στην άσπιλη περίοδο της «πρώτης φοράς», «έβαλαν» τους δικούς της κοριούς στην αφετηρία της πολυεπίπεδης, θεσμικής αναζήτησης που η ένοχη κυβέρνηση και ο «καταδικασμένος» πρωθυπουργός έχουν δρομολογήσει.
Των ενεργειών δηλαδή που εξέλειψαν από το παλμαρέ του ηθικού πλεονεκτήματος και της θεσμικής αυτάρκειας στην αλησμόνητη πενταετία. Όταν έργω και λόγω ενσαρκωνόταν η «δημοκρατική μετάλλαξη», με τα «asset» που «παγίδευαν» τις συνεδριάσεις του Eurogroup ή με την καθιέρωση νέων ηθών και συνηθειών με τις αποκλειστικές κλήσεις μέσω Viber και WhatsApp. Όλα αυτά γιατί η δημοκρατική επάρκεια παίρνει διαφορετικό ζύγι προτού μπει στη ζυγαριά στης «πρώτης φοράς».
Οι εκκολαπτόμενοι της δεύτερης φοράς, δεν εμφανίζονται απλώς συνεπείς σε αυτήν την παρακαταθήκη, αλλά επιδίδουν διαπιστευτήρια αγωνίας για την επέκτασή της. Τουλάχιστον έτσι μαρτυρούν οι ενέργειες, όχι όλων, αλλά των γνωστών και μη εξαιρετέων, στο ξεκίνημα που έχει προσδιοριστεί από την ευνομούμενη πολιτεία, η οποία μπορεί να ευρίσκεται απολογούμενη για τις παραλείψεις ή τα λάθη των εντεταλμένων λειτουργών της, αλλά σε καμιά δημοκρατία δεν καταδικάζεται…a priori.
Είτε μέσα, είτε έξω από το μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ. Δια της σιωπηρής ανοχής ή στο όνομα της ασύδοτης έκφρασης που νομιμοποιείται από τη δήθεν αμόλυντη ελευθερία της αριστερής διεκδίκησης, το έργο που επιχειρήθηκε να ανέβει εντός της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, εκθέτει ανεπανόρθωτα την αξιωματική αντιπολίτευση. Το φέιγ-βολάν με τα διαμειβόμενα και τις στιχομυθίες εντός της αναμενόμενα φορτισμένης συνεδρίασης, προδίδει τις πραγματικές επιδιώξεις της Κουμουνδούρου γύρω από το αντικείμενο της πολιτικής σύγκρουσης.
Υπερβαίνει κατά πολύ τη γραμμή άμυνας που αναπτύχθηκε από την κυβερνητική πλευρά για διαστρέβλωση και κανιβαλισμό των όσων αποδίδουν το πραγματικό περιεχόμενο της τοποθέτησης του νέου Διοικητή της ΕΥΠ, Θεμιστοκλή Δεμίρη, στην οποία αναζητήθηκε το σημείο για τον ανεφοδιασμό του επικοινωνιακού μένους της αντιπολίτευσης. Αποτελούσε δείγμα θεσμικής ευταξίας ή εξωθεσμικής ευτέλειας η αναμετάδοση σε πραγματικό χρόνο, κατά τα πρότυπα αγώνα από την ερασιτεχνική κατηγορία οποιουδήποτε ομαδικού αθλήματος, έστω και της επιλεκτικής εκδοχής, μιας απόρρητης συνεδρίασης;
Καταρρίπτοντας το ρεκόρ της θεσμικής αταξίας ή απλώς επιβεβαιώνοντας τις Κασσάνδρες για την επικείμενη εφαρμογή της στρατηγικής του πολακισμού, γιατί η «διάρρηξη» της συνταγματικής αλλά και της εκ του Κανονισμού της Βουλής, πρόβλεψης δεν συνοδεύτηκε από τις διευκρινίσεις του «εσταυρωμένου», νέο-διορισθέντα διοικητή της ΕΥΠ; Κρίθηκαν ή λογοκρίθηκαν ως ανεπαρκείς;
Εύλογη απορία των αδαώς παρευρισκόμενων στη συνεδρίαση, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της λάμβαναν στιγμιότυπα της συνεχούς ροής, αλλά τήρησαν το απόρρητο, αποτελεί και το γιατί δεν αναμεταδόθηκαν με την ίδια ανερυθρίαστη ευκολία που υιοθετήθηκαν οι διόλου ευπροσήγορες αναφορές που ακαριαία δημοσιεύονταν από το φίλα προσκείμενο - προς τον κήνσορα της συριζαϊκής διαφάνειας - μέσο ενημέρωσης και οι απαντήσεις που δεν δόθηκαν σε εξίσου - έστω κατά τη γαλάζια ανάγνωση- καίρια ερωτήματα.
Επί παραδείγματι δεν εξηγήθηκε με επάρκεια η συριζαϊκή άρνηση στην επέκταση του θεματικού και χρονικού αντικειμένου της έρευνας, με δεδομένο ότι το 2018, και ενώ σοβούσαν οι καταγγελίες για άλλες περιπτώσεις, καταργήθηκε -με νόμο της «πρώτης φοράς»- η δικλείδα ασφαλείας για τη δεύτερη, εισαγγελική έγκριση. Όχι απλώς τυρβάζοντας περί άλλων, η αντιπολιτευτική «αναχαίτιση», στηρίχθηκε σε αγοραίες εκφράσεις. Αυτές δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Ίσως γιατί η φράση, ότι «οι κότες το 'σκασαν» πάντα αντανακλά την ένδεια του κατά φαντασία, θαρραλέου, που επιστρατεύει τον λαϊκό χαρακτηρισμό για να καλύψει τη γύμνια επιχειρημάτων και προετοιμασίας.
Στο τέλος, όπως λένε και οι ορεσίβιοι, «κάθε κατσικάκι κρέμεται από το ποδαράκι του». Στην προκειμένη περίπτωση δεν κρύβεται η αδεξιότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει το πολιτικό «τσιγκέλι» που επέλεξε γι’αυτόν ο «κυρίαρχος» πολ(λ)άκις από το 2019.
