Η λαϊκή ρήση λέει «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Και ο Αλέξης Τσίπρας την επιβεβαιώνει με συνέντευξή του στην Αυγή συνεχίζοντας το μπούλινγκ στο ΚΙΝΑΛ, και επιτιμώντας τον Νίκο Ανδρουλάκη!
Όπως λέει «δεν είναι εύκολο να κρατά κανείς ίσες αποστάσεις από τη Δεξιά και να θέλει ταυτόχρονα να εκφράσει τη δημοκρατική παράταξη. Ή με τη Δεξιά θα είσαι ή με τη δημοκρατική παράταξη».
Μπα; Από πότε ο ΣΥΡΙΖΑ φτερούγησε από τη ριζοσπαστική Αριστερά και κατέλαβε τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης; Και ου μόνον αλλά παρουσιάζεται ως γνήσιος εκφραστής, για να μην πούμε ιδιοκτήτης! Και με ποιο δικαίωμα πολιτικής ηθικής θέτει όρους, σε ένα κόμμα όπως το ΚΙΝΑΛ, που δικαιωματικά εκπροσωπεί εκείνο το ιστορικό πολιτικό ρεύμα που οριοθετήθηκε ως δημοκρατική παράταξη;
Και σε άλλο σημείο, επιτιμώντας το ΚΙΝΑΛ: «Φοβάμαι ότι αυτό που, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, βλέπουμε είναι ένας παλαιάς κοπής διμέτωπος και μια άρνηση να αποκλείσει συναινέσεις και συνεργασίες με τη Δεξιά, παρότι ήταν αυτές οι συνεργασίες που οδήγησαν το κόμμα αυτό σε συρρίκνωση και τη χώρα σε τραγωδίες».
Συνεργασίες με τη Δεξιά θυμόμαστε δύο: Αυτή του Συνασπισμού που έμεινε στην πολιτική ιστορία ως «βρώμικο 89», και τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Και αυτή συνεργασία όντας συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ αλλά σε καμία τραγωδία δεν οδήγησε τη χώρα. Αντιθέτως, είχε αρχίσει να βγάζει το κεφάλι της από το νερό, να παίρνει τις πρώτες ανάσες, και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και την ξαναβύθισε με την ανερμάτιστη πολιτική του και την ψήφιση του τρίτου και χειρότερου μνημονίου.
Και ποιος είναι ο αποτιμητής του τότε ΠΑΣΟΚ και επιτιμητής του τωρινού ΚΙΝΑΛ, το οποίο κατηγορεί ότι αρνείται να αποκλείσει «συναινέσεις και συνεργασίες με τη Δεξιά»; Μα ο συγκυβερνήτης του Πάνου, που τον βάφτισε «κεντροδεξιό» για να νομιμοποιήσει ηθικά τη συνεργασία. Ο συγκυβερνήτης για το κόμμα του οποίου «δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι», για την αλλαγή του εκλογικού νόμου - μηδέ της ΧΑ εξαιρουμένης. Ο συγκυβερνήτης που δέχτηκε (ή εξαγόρασε όπως είπε ο Πάνος) δεξιούς βουλευτές των ΑΝΕΛ στο… ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα του!
Στη συνέντευξη στην Αυγή (με τις καλές ερωτήσεις των δημοσιογράφων) του επισημάνθηκε ότι «Στις ποιοτικές μετρήσεις των ερευνών κοινής γνώμης προκύπτει ένα έλλειμμα αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ».
Δεν έχει σημασία η απάντηση, αφού πάντα θα υπάρχουν απαντήσεις, αλλά ότι ο ίδιος δικαίωσε εμπράκτως την έλλειψη αξιοπιστίας.
Αναφερόμενος στη Novartis είπε ότι «Σε μια υπόθεση που το Αμερικανικό Δημόσιο ανάγκασε τη Novartis να πληρώσει με εξωδικαστικό συμβιβασμό 350 εκατομμύρια στην Αμερική για τα σκάνδαλα που έκανε στην Ελλάδα, το Ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο δεν απαίτησε ούτε ένα ευρώ, αλλά η ελληνική κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού απεφάνθη ότι το σκάνδαλο ήταν σκευωρία. Οι δε δημοσιογράφοι και δικαστές και υπουργοί που τόλμησαν να αναδείξουν το σκάνδαλο διώκονται. Τα συμπεράσματα δικά σας».
Επειδή τα γεγονότα είναι πρόσφατα και δεν μας απατά η μνήμη μας, το σκάνδαλο βγήκε στη δημοσιότητα επί ημερών της διακυβέρνησής του, και ήταν σκάνδαλο χρηματισμού γιατρών και διοικητικών υπαλλήλων. Τι έκανε, πόσο το έψαξε;
Απλώς «απαξίωσε» να ασχοληθεί με… ψιλολόγια. Φόρτωσε κατευθείαν την ευθύνη σε δέκα επιφανείς πολιτικούς αντιπάλους, και οργάνωσε μια επιβλητική και υποβλητική σκηνοθεσία με τις δέκα κάλπες στη Βουλή, για να τους έχει στη βιτρίνα δακτυλοδεικτούμενους και πολιτικά εξοντωμένους ενόψει εκλογών. Η λαϊκή ψήφος στις ευρωεκλογές του Μαΐου του χάλασε το σχέδιο.
Λέει κι άλλα για την περίοδο διακυβέρνησής του: «Υψώσαμε το ηθικό μας ανάστημα λέγοντας ότι δεν μπορεί να καθορίζουν οι συσχετισμοί δύναμης και ισχύος οικονομικής τη ζωή των ανθρώπων».
Όμως από ό,τι θυμόμαστε η μόνη αντίσταση που τελικά έκανε ήταν να μετονομάσει την Τρόικα σε Θεσμούς, όταν υπέγραψε το τρίτο και χειρότεροι μνημόνιο της ήττας. Με αυτή την παρακαταθήκη θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν είναι απλά ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς στην Ελλάδα. Είναι ένα κόμμα πρότυπο στην Ευρώπη»!
Ας μην αναρωτιούνται στην Κουμουνδούρου γιατί υπάρχει έλλειμμα αξιοπιστίας. Γιατί φροντίζουν να το διατηρούν με ανεδαφική έπαρση και μεγαλόστομους αυτοθαυμασμούς, χωρίς ποτέ να ζητήσουν μία συγγνώμη από τον λαό.
Ακόμη και τώρα δεν το κατανοούν. Όχι π.χ. επειδή ζητούν μείωση φόρου στα καύσιμα (καλά κάνουν), αλλά επειδή το ζητούν με ακραία επιθετικότητα, όταν οι ίδιοι αύξησαν τους φόρους στη βενζίνη, το ντίζελ και το υγραέριο κίνησης. Όταν κοροϊδεύουν ότι θα επιστρέψουν τη ΔΕΗ στο δημόσιο, όταν οι ίδιοι την έβαλαν στο υπερταμείο.
Έλα ντε, πως είναι δυνατόν να υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης; ΤΑ ΜΜΕ και οι δημοσκοπήσεις… θα φταίνε. Οι ίδιοι ποτέ!
Κατά τα άλλα «Θέλουν, μπορούν και είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν». Είθε να είναι. Αρκεί να τους εμπιστευθεί εκ νέου ο λαός. Κομματάκι δύσκολο. Η εμπιστοσύνη εύκολα χάνεται και δύσκολα ανακατακτάται εάν έχει προδοθεί. Όχι εμείς, η λαϊκή σοφία το λέει.
