Photo by Ian Forsyth / Getty Images/ Stringer
Του Γιάννη Σιδέρη
Με φλάμπουρο ένα πουκάμισο αδειανό, τα 246 εκατομμύρια, που - υποτίθεται ότι θα πάρει - από τα κανάλια, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο Αλέξης Τσίπρας, όπου και θα ξεδιπλώσει το «όραμά» του για την ανάπτυξη της χώρας.
Ένα πουκάμισο αδειανό που δεν μπορεί να κρύψει τους εκατοντάδες ανέργους των καναλιών (πρώτη φορά το κράτος κλείνει επιχειρήσεις χωρίς να υπάρχει πτώχευσή τους ή εμπλοκή σε έκνομες ενέργειες - βαφτίστηκαν έκνομα εκ των υστέρων με το νόμο του κ. Παππά.
Ακόμη και ο ΣΕΒ, που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ...συντεχνιακή υπεράσπιση των δημοσιογράφων, τεχνικών και υπαλλήλων, σε εκτίμησή του που δημοσίευσε στο εβδομαδιαίο δελτίο του, εκτιμά ότι οι απώλειες εσόδων από τα κανάλια που δεν εξασφάλισαν άδεια, θα είναι στη δεκαετία της τάξεως του 1,7 δισ.
Το κλείσιμο των καναλιών θα είναι από τα βασικά αφηγήματα του πρωθυπουργού, ως ακούραστου και ανυποχώρητου μαχητή κατά της διαπλοκής, αλλά όχι το μόνο. Μπορεί το καλάθι των προσφορών, να είναι ιδιαίτερα φτωχικό αυτή τη φορά, αλλά η δημιουργική φαντασία δεν λείπει.
Τα 246 εκατομμύρια - που ακόμα δεν τα είδαμε, και δεν είναι σίγουρο ότι θα τα δουν τα δημόσια ταμεία - τα υποσχεθήκαμε ήδη στους φτωχούς. Πέραν των 246 εκατομμυρίων, και η επερχόμενη «δίκαιη ανάπτυξη» θα αναδιανεμηθεί στις τάξεις που χτυπήθηκαν από την κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείται επιμόνως να κάνει την εμφάνισή της!
Θέληση να υπάρχει και φαντασία... Άλλωστε ο κ. Τσίπρας πρόκειται να επαναδιατυπώσει έναντι των δανειστών ανυποχώρητη υπεράσπιση του κοινοτικού κεκτημένου, ιδιαίτερα στα εργασιακά - ήτοι την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. (Εδώ ίσως το πετύχει αφού έχει την συνηγορία και Ευρωπαίων αξιωματούχων, όπως ο Μοσκοβισί και ο Γιούνκερ). Παράλληλα θα αναφερθεί στα όσα θαυμαστά έκανε η κυβέρνησή του στην Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, την προστασία των κύριων συντάξεων, ενώ θα επιστήσει την προσοχή στην ανάπτυξη τομέων όπου η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα όπως ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή και η ενέργεια (αφού υποτίθεται ότι γινόμαστε χώρα - ενεργειακός κόμβος ).
Παράλληλα θα επαναλάβει το σχέδιό του (ατεκμηρίωτο προς το παρόν) για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης (που θα είναι «πιο εύκολη από την πρώτη» όπως έχει δηλώσει ο ίδιος , αλλά φευ σκοντάφτει ακόμη σε 13 προαπαιτούμενα της πρώτης).
Προβάλλοντας την κλιμάκωση των στόχων του, αφενός θα απαιτήσει την διευθέτηση του χρέους, (για την οποία έχει τη συνηγορία του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα και του ΔΝΤ, αλλά όχι των κεντροευρωπαϊκών χωρών), αφετέρου θα εκφράσει την σιγουριά του για την είσοδο της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ( το οποίο οι καθυστερήσεις έχουν καταστήσει μη σίγουρο).
Ευρωμεσογειακή συνεργασία
Ο κ. Τσίπρας μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη την επαύριο της ευρωμεσογειακής Συνόδου, που συνήλθε στην Αθήνα κατόπιν πρωτοβουλίας του.
Γράψαμε και χθες, θετική κατ΄ αρχάς η πρωτοβουλία, συμβολική ωστόσο στην παρούσα συγκυρία, επειδή δεν αναμένονται άμεσα πρακτικά αποτελέσματα – αυτό θα φανεί άλλωστε την άλλη βδομάδα στην Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα.
Οι περισσότερες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου που συνήλθαν, δεν έχουν εκείνο το κρίσιμο βάρος που θα τους επιτρέψει να μετατοπίσουν τους στρατηγικούς άξονες της Ε.Ε.
Διαμαρτύρονται για τη λιτότητα που επιβάλλει το ευρωιερατείο, αλλά οι ίδιες δεν έχουν προχωρήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα τους επέτρεπαν να κατακτήσουν αξιόλογους αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Η «παρακαταθήκη» πάντως της Συνόδου υπάρχει. Έγκειται στο γεγονός ότι αυτή θα έχει και συνέχεια, ( την επόμενη φορά στην Πορτογαλία), άρα έπεσε ο σπόρος της συγκρότησης ενός πόλου δυνάμεων που μακροπρόθεσμα ενδέχεται να μπολιάσει με την δική του οπτική την Ε.Ε. και να συστήσει έναν άξονα ισορροπίας.
Η Διακήρυξη της Αθήνας βέβαια είναι άνευρη και αρκετά ευχολογική, ωστόσο δείχνει αποφασιστικότητα στις προτάσεις της για το μεταναστευτικό και την ασφάλεια. Λογικό, καθότι οι χώρες της Μεσογείου βιώνουν με παραπλήσιο δραματικό τρόπο το πρόβλημα - πλην Πορτογαλίας, η οποία έχει ως «προστατευτικό τείχος» στο μεταναστευτικό την Ισπανία. Μπορούν ως εκ τούτου να πιέσουν επιτακτικά αυστηρότερη επιτήρηση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. (αν και αυτό αντιστρατεύεται την φιλολογία του ΣΥΡΙΖΑ που φραστικά τασσόταν κατά της Ευρώπης – φρουρίου»). Μπορούν παράλληλα να πιέσουν για αναλογική κατανομή των προσφυγικών ροών και αλλαγή του «συστήματος Δουβλίνου».
Οι ευχές περί τερματισμού της λιτότητας που αναγράφονται στη διακήρυξη, είναι για το θεαθήναι, καθώς προσκρούουν στην άρνηση των κεντροευρωπαϊκών χωρών να χαρίσουν τα πλεονάσματά τους για να τα καρπωθεί ο Νότος.
Πρωτοπόρος στο συγκεκριμένο αίτημα είναι η ελληνική κυβέρνηση, καταγγέλλει την λιτότητα, αλλά είναι υποχρεωμένη να την ακολουθήσει επειδή «λεφτά - δεν - υπάρχουν». Είναι η ίδια που ανέκοψε το πρώτο εξάμηνο του 15 την - έστω ανεπαισθήτως - θετική πορεία της χώρας. Είναι αυτή που καθυστερεί τον αναπτυξιακό νόμο επί 20 μήνες, είναι αυτή που έχασε κρίσιμο χρόνο με το να δείχνει ότι διαπραγματεύεται, αντιστέκεται, και καταγγέλλει.
Το μόνο που κατόρθωσε με αυτή την πρακτική, είναι να χάνει σε αξιοπιστία, συνεχίζοντας μια καταγγελτική ρητορεία με «αριστερό» επίχρισμα, το οποίο δεν της έχει προσδώσει ακόμη κάποια επιτυχία, για όλα αυτά που προβάλει ως ζητούμενα.
