Του Γιάννη Σιδέρη
Η Αριστερά αγαπάει το δρόμο. Και για το παραμικρό κατεβαίνει να διαδηλώσει, νομίζοντας ότι συνεχίζει την κόκκινη γραμμή παλιών αγώνων, τότε που η παρουσία στον δρόμο είχε κόστος.
Δεν απαξιώνουμε τον δρόμο. Παραμένει η κυρίαρχη μορφή διεκδίκησης, η πιο πρόσφορη, εμβληματική και αποτελεσματική. Ενίοτε όμως ο δρόμος γίνεται καρικατούρα, όπως τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε μνημονιακά μέτρα και το τμήμα Εργατικής πολιτικής του κόμματος, καλούσε το λαό να κατέβει στους δρόμους και να διαδηλώσει ενάντια στα μέτρα που η δική του κυβέρνηση ψήφιζε και την οποία στήριζε.
Όπως χθες με τον Ευκλείδη. Πλήρως υποταγμένος στην Τρόικα, ψήφισε μαζί με τον αρχηγό του και την Κ.Ο. όλα τα μνημονιακά μέτρα για τα οποία έλαβε εντολή (αυτά που στην φρασεολογία του ΣΥΡΙΖΑ ορίζονται ως αντιλαϊκά), πήρε το κόκκινο δισάκι του στον ώμο και κατέβηκε στο δρόμο, να διαδηλώσει για τα δίκια της εργατιάς που τσάκισε.
Ο ίδιος δημοσίευσε και «μανιφέστο» στο οποίο ζητεί να γίνει «σοβαρός και οργανωμένος απολογισμός» για την ήττα. Τα υπόλοιπα του άρθρου είναι θεωρητικολογίες καθόλου απορριπτέες, αλλά… απλώς θεωρητικολογίες. Αν κάτι δημιουργεί απορία είναι η παραίνεση προς το κόμμα του «η στάση μας σε κάποια ζητήματα, όπως οι εξορύξεις, χρήζει επανεξέτασης».
Πιο πολιτικός και άμεσος ο Πάνος Λάμπρου, μέλος κι αυτός της τάσης των «53» όπως ο Ευκλείδης, αντιτίθεται στην απόφαση Τσίπρα για ενσωμάτωση των Πασόκων και λοιπών γεφυραίων εις σάρκαν μίαν, επισημαίνοντας: « Η σχηματοποίηση του ανοίγματος, μονοσήμαντα στην Προοδευτική Συμμαχία, είναι σοβαρό πολιτικό λάθος. Αν υιοθετηθεί μια τέτοια αντίληψη, είναι σαν να αγνοούμε την τεράστια δυναμική της νεολαίας, που ουδεμία σχέση έχει με ιστορικά εγχειρήματα (για παράδειγμα με το ΠΑΣΟΚ) και που προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για άλλους λόγους».
Ο κ. Λάμπρου αντιτίθεται και στον «ψηφιακό ΣΥΡΙΖΑ» (e - ΣΥΡΙΖΑ), που στοχεύει ο κ. Τσίπρας προκειμένου να προσελκύσει νέα μέλη. Εχει την σωστή κατά την ταπεινότητά μας, άποψη (την είχαμε εκφράσει και στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ, όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ήθελε η εκλογή Προέδρου να γίνει με ψηφοφορία μέσω SMS). Γράφει: «τους ανθρώπους που καλούμε να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τους θέλουμε εικονικούς μας φίλους (…). Δεν θέλουμε ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ από κοντά. Η αυτοπρόσωπη παρουσία είναι ασφαλώς αναγκαία».
Σε αυτά, στο μέγεθος της διεύρυνσης και τον τρόπο που αυτή θα επιτευχθεί, θα δοθούν οι μάχες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά θα διαμορφώσουν το κόμμα της επόμενης ημέρας, τη θέση που θα καταλάβει στην πολιτική γεωγραφία και φυσικά το ιδεολογικό του στίγμα.
Ο Πρόεδρος θέλει να ξεπεράσει τον στεγνό δογματισμό του ολιγομελούς κομματικού μηχανισμού, ο οποίος δεν δέχεται στα ενδότερα «ιερά» των οργανώσεων τους μικροαστούς Πασόκους. Για να εμπλουτίσει τον αριθμό μελών, παρά την αντίθεση των 53, η εγγραφή θα γίνει ηλεκτρονικά. Ο φιλοδοξούντες να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα δίνουν τα στοιχεία τους πληρώνοντας απλώς ένα συμβολικό οικονομικό αντίτιμο (με λίγη χιουμοριστική διάθεση θα λέγαμε κάτι σαν τις… ομάδες του Face book, μόνο που σε αυτές δεν πληρώνεις).
Παράλληλα για να ξεπεράσει το «αρτηριοσκληρωτισμό» των παλαιών οργανώσεων, θα μιμηθεί (για πολλοστή φορά) τον Αντρέα. Προτίθεται να κηρύξει την αυτοργάνωση του λαού σε οργανώσεις βάσης, όπως έκανε ο Αντρέας το '74.. Ετσι αφού οι τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ είναι απροσπέλαστες για τους γεφυραίους, αυτές ενδέχεται να υπερκεραστούν με την ίδρυση νέων, οπότε ο Αλέξης θα έχει τον δικό του πειθήνιο στρατό και δεν θα χρειάζεται τους παλιούς (Κάτι ξέρουν ο Αλαβάνος, ο Λαφαζάνης, η Ζωή κ.α.)
Λέμε ενδέχεται να υπερκεραστούν, γιατί αυτές οι κινητοποιήσεις και συσπειρώσεις λαού γίνονται σε χρονικό περιβάλλον ενθουσιασμού, ελπίδας, προσμονής, ιδεασμού, οράματος. Τώρα, πέραν των επαγγελματιών που προσέτρεξαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να πιάσουν θέση, ποιος και γιατί θα θελήσει να γίνει μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, την στιγμή που και η προοπτική εξουσίας κείται μακράν;
Σε κάθε περίπτωση η διαμάχη για το τι ΣΥΡΙΖΑ θέλουν, τώρα αρχίζει, και τα επεισόδια αναμένονται μάλλον εκρηκτικά. Όχι ότι έχουμε αμφιβολίες ότι θα περάσει του Αλέξη. Το κόστος αναμένουμε να δούμε.
