Η χώρα μας είναι σήμερα σε ένα διαφορετικό «σύμπαν» απ' ότι το 1981 και το 2015. Κι όμως, στις αριστερές διακηρύξεις περί φορολογίας αντηχεί το ταξικό μίσος, η προτροπή «Φάτε τους πλούσιους!». Αλλά, η παρόρμηση για ταξική εκδίκηση ηττήθηκε, ούτε ζούμε στην εποχή του «Ρομπέν των Δασών», τονίζει στο Liberal η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζοντας το δημόσιο λόγο της Αριστεράς.
Μιλά για τις οικονομικές και ταξικές αναλύσεις της αριστεράς που μπορούν να οδηγήσουν σε τερατώδεις πολιτικές, εξηγεί γιατί ο Μητσοτάκης θα αποφύγει το σύνδρομο του «βέβαιου νικητή», ενώ για την ακροδεξιά και τους φανατικούς χριστιανούς, θεωρεί ότι η είσοδος στη Βουλή όσων εκπροσωπούν τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό είναι φυσική απόρροια της μετακίνησης της Νέας Δημοκρατίας από τη λαϊκή, χριστιανική ή και βασιλόφρονα δεξιά, σε έναν χώρο ευρωπαϊκού κέντρου.
Η άνθηση της ακροδεξιάς οφείλεται στην κακή μας παιδεία, όπως λέει. Οι «αγανακτισμένοι» είναι προϊόντα χαμηλής παιδείας. Ο ριζοσπαστισμός, δεξιός και αριστερός, είναι ασθένεια ανώριμων ατόμων.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.
Θυμάστε ποτέ άλλοτε σε προεκλογική περίοδο να έχει υπάρξει τέτοια φορολογική παράκρουση; Τέτοιος διαγκωνισμός κομμάτων της αντιπολίτευσης όχι για το ποιο θα μειώσει τους φόρους αλλά για το ποιο θα επιβάλει την πιο σκληρή φορολογία; Πώς το ερμηνεύετε;
Το ζήτημα της φορολογίας είναι θεμελιώδες για όλες τις κοινωνίες και ιδιαίτερα για τις ευρωπαϊκές που θέλουν να μειώσουν τις ανισότητες. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί λύση για τη φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή: κάποια βήματα έχουν γίνει παντού και πράγματι στην Ευρώπη δεν παρατηρούμε φαινόμενα όπως εκείνα στις ΗΠΑ και στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο...
Ο προοδευτικός φόρος που επιβάλλεται στην Ευρώπη είναι βεβαίως σωστός, αλλά πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι παράγοντες που διευκολύνουν την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις από τη μία πλευρά, καθώς και τη συμβολική συμμετοχή όλων των πολιτών στα δημόσια έσοδα με τη λογική «ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του». Η αριστερά πιέζει προς υψηλότερη φορολόγηση των κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούν τον κινητήρα της οικονομίας - σαν να τα θέλει να τα τιμωρήσει και χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον αντίκτυπο στην ανάπτυξη.
Εξάλλου, ο ορισμός της για τη «μεσαία τάξη» είναι αυτόχρημα γελοίος: πιστεύει στα σοβαρά ότι το άτομο με έσοδα 5.000 ευρώ ετησίως είναι μέλος της «μεσαίας τάξης»; Δηλαδή όποιος έχει έσοδα, π.χ. 50.000 τον χρόνο, είναι ένας τρομερός εκμεταλλευτής των φτωχών που ρουφάει προλεταριακό αίμα; Οι οικονομικές και ταξικές αναλύσεις της αριστεράς είναι τόσο τερατώδεις ώστε μπορούν να οδηγήσουν σε τερατώδεις πολιτικές.
Με λίγα λόγια, προοδευτικός φόρος ναι, οπωσδήποτε. Αλλά με ρεαλιστικές κλίμακες και με παράλληλο νοικοκύρεμα του δημοσίου, με καλές προτεραιότητες… Η φορολογία δεν γίνεται με την παρόρμηση της ταξικής εκδίκησης, αλλά με σκοπό κάποια αναδιανομή που να μην είναι οδυνηρή για όσους πληρώνουν τα περισσότερα.
Τι έχει πάθει η Αριστερά (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) στην Ελλάδα κα Τριανταφύλλου; Δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν ο πολίτης ακούει τη λέξη «φόρο» τρομάζει και ότι με τη στάση της ενισχύει τον Μητσοτάκη και το στόχο για αυτοδύναμη ΝΔ;
Γενικά, στις αριστερές διακηρύξεις περί φορολογίας αντηχεί το ταξικό μίσος, η προτροπή «Φάτε τους πλούσιους!». Το ζήτημα όμως είναι πολύ διαφορετικής φύσεως: η σχετική αναδιανομή, η νηφάλια φορολόγηση με τους προοδευτικούς συντελεστές, ωφελεί ολόκληρη την κοινωνία, δεν σημαίνει «παίρνω από τους έχοντες και δίνω στους μη έχοντες». Δεν ζούμε στην εποχή του Ρομπέν των Δασών.
Ο φόρος δεν είναι ελεημοσύνη προς τους φτωχότερους, είναι συνεισφορά σε ένα ταμείο από το οποίο θα πληρωθούν θεσμοί, υποδομές, διάφορες υπηρεσίες και παροχές που είναι απαραίτητες για όλους. Πάντως, στην Ελλάδα, επειδή συχνά οι φόροι ολισθαίνουν σε μια μαύρη τρύπα, έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε ότι το κράτος θα μας φερθεί μπαμπέσικα για μια ακόμα φορά.
Αν σιγά-σιγά διαπιστώσουμε ότι οι φόροι βελτιώνουν τη ζωή μας, θα είμαστε πιο πρόθυμοι να παραχωρήσουμε ένα μικρό μέρος των εισοδημάτων μας για το κοινό καλό. Γενικά, ένα πρόγραμμα δίκαιης φορολογίας μαζί με την τόνωση της εμπιστοσύνης - «σοβαρή» κυβέρνηση, φιλικό κράτος προς τον πολίτη - θα έπρεπε να είναι κριτήριο επιλογής του κυβερνώντος κόμματος στην ψηφοφορία
Θεωρείτε ότι δεν έχουν καταλάβει το μήνυμα της κάλπης της 21ης Μαΐου; Αγνοούν ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει μπροστά ή απλώς δεν μπορούν να αρθρώσουν έναν άλλο λόγο;
Νομίζω ότι η αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις - ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, γκρουπούσκουλα - έχουν διαφορετικό σύστημα αξιών σε βαθμό που καθιστά τον διάλογο αδύνατο. Η αριστερά δεν λαμβάνει ποτέ «μηνύματα»: κινείται από βολονταρισμό ο οποίος οφείλεται στη νομοτελειακή αντίληψη για την ιστορία. Ο ουρανός θα γίνει κόκκινος. Αν δεν συμφωνείς, είτε έχεις υποστεί πλύση εγκεφάλου, είτε διατηρείς προσωπική αντιλαϊκή ατζέντα, είτε και τα δύο. Δεν μπορούμε να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση.
Τελικά, θα λέγατε ότι ζούμε στην Ελλάδα το big bang της δημιουργίας ενός εντελώς νέου πολιτικού «σύμπαντος» ;
Είναι νωρίς για να δηλώσουμε κάτι τέτοιο. Πάντως, όπως επαναλαμβάνω συχνά, παρά τις οπισθοδρομήσεις, η χώρα μας σήμερα είναι ένα διαφορετικό «σύμπαν» από ό,τι ήταν π.χ. το 1981 ή ακόμα και το 2015.
Κινδυνεύει ο Μητσοτάκης από το σύνδρομο του «βέβαιου νικητή»;
Κινδυνεύει διότι περιβάλλεται, όπως όλοι οι ηγέτες, από κόλακες. Πιστεύω ωστόσο ότι έχει την εξυπνάδα και την ηθική ακεραιότητα για να αποφύγει την παγίδα του νικητή και να για να γίνει, ως οφείλει, πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.
Είναι η Ακροδεξιά ο ελέφαντας στο δωμάτιο των ελληνικών εκλογών;
Η σημερινή ακροδεξιά είναι, πάνω-κάτω, η παλιά λαϊκή δεξιά: οι φανατικοί χριστιανοί, οι εθνικιστές, οι «οικογενειάρχες» που νιώθουν ότι απειλούνται από τον σύγχρονο κόσμο. Δεν μπορώ να φανταστώ κοινωνία χωρίς τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό κροσσό. Αυτό που πρέπει να προσέχουμε είναι να μη δημιουργούνται ακροδεξιές ακτιβιστικές ομάδες που παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους. Προς το παρόν, η είσοδος στη Βουλή όσων εκπροσωπούν τον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό μού φαίνεται φυσική απόρροια της μετακίνησης της Νέας Δημοκρατίας από τη λαϊκή, χριστιανική ή και βασιλόφρονα δεξιά, σε έναν χώρο ευρωπαϊκού κέντρου.
Ποιος καλλιέργησε το έδαφος για την εμφάνιση και άνθηση ακροδεξιών σχηματισμών που παλαιότερα ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας και του πολιτικού σκηνικού;
Η κακή μας παιδεία. Το ότι δεν συνοδεύουμε σωστά την παιδική και εφηβική ηλικία με απλές δημοκρατικές αρχές χωρίς ακρότητες και αριστεροδεξιές προκαταλήψεις. Οι λεγόμενοι «αγανακτισμένοι», και οι απανταχού «αγανακτισμένοι», είναι προϊόντα χαμηλής παιδείας. Το να αγανακτείς είναι εύκολο και ανέξοδο: το να προσπαθείς να βελτιώσεις τη ζωή σου και τη ζωή των άλλων απαιτεί σύστημα αξιών και κάποιο βαθμό ψυχικής δύναμης και ισορροπίας.
Νομίζω ότι η πολιτική μας κουλτούρα δεν βοηθάει τους νέους ανθρώπους να ζήσουν τη ζωή αποδεχόμενοι τους κινδύνους της και τις εσωτερικές της αντιφάσεις. Οι ακροδεξιοί σχηματισμοί μοιάζουν με τους ακροαριστερούς διότι δεν ανέχονται διαφορές και, πρωτίστως, διότι βασίζονται σε μια πρόσληψη του κόσμου που προκύπτει από βαθιά εσωτερική δυστυχία. Ο ριζοσπαστισμός, δεξιός και αριστερός, είναι ασθένεια ανώριμων ατόμων. Πράγματι, στην Ελλάδα - όπως και στη Γαλλία - έχουμε κάπως διογκωμένη fringe politics: αναρχοφασίστες, συνωμοσιολόγους, μισαλλόδοξους συντηρητικούς και τα τοιαύτα. Κι αυτό στην πλημμελή παιδεία θα το απέδιδα.
