Εξ όνυχος τον λέοντα. Δήθεν αγανακτισμένος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζαχαριάδης προσπάθησε στα social media να εκμαιεύσει πολιτική υπεραξία από τα δάκρυα και τη συγκλονιστική αποχώρηση από το άθλημα, του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη: «Είναι λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει την κατάστασή σου», είπε ο αθλητής.
«Οι ευθύνες της Πολιτείας είναι τεράστιες. Πέρα από τις απαραίτητες εξηγήσεις του κ. Αυγενάκη, ο Πρωθυπουργός πρέπει να πάρει θέση και να πει στην κοινωνία γιατί η κυβέρνησή του δεν στηρίζει τους αθλητές»!
Τι το 'θελε; Είναι αυτό που λέει ο λαός «ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη». Βροχή από κάτω τα σαρκαστικά ή οργισμένα σχόλια, καθώς ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που είχε κόψει… κατά 55% την επιχορήγηση στη συγκεκριμένη Ομοσπονδία!
Ήταν τότε που ο Ολυμπιονίκης και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πύρρος Δήμας είχε καταγγείλει: «Προσπάθησα να το κάνω με την Ομοσπονδία αφιλοκερδώς, χωρίς να πληρώνομαι, αλλά με το που βγήκε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, την επόμενη ημέρα κόψανε το 55% της Ομοσπονδίας. Στη μόνη Ομοσπονδία που κόψανε 55% ήταν αυτή της Άρσης Βαρών, με είδαν ως εχθρό λόγω του ότι ήμουν από άλλο κόμμα».
Δεν εντρυφούμε στα αθλητικά. Απλώς ως παράδειγμα και συμπέρασμα εντοπίζουμε ότι η κυβερνητική πορεία του ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως «η πόλις» του Αλεξανδρινού. Είναι πρόσφατα τα πεπραγμένα του και δεν προσφέρουν εγγύηση ικανοποιητικής μελλοντικής κυβερνησιμότητας.
Δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι τα αγαπημένα social, που έχοντας ως πρόσφατα την απόλυτη κυριαρχία αποτέλεσαν υπομόχλιο για να ανέλθει στην εξουσία, έχει γίνει μπούμερανγκ. Σε κάθε σχόλιο που κάνουν, τους προσάπτουν τις δικές τους υποσχέσεις και τις μετέπειτα κυβερνητικές αποφάσεις που διέψευδαν τις υποσχέσεις. Σε κάθε κριτική τους αντιπαραβάλουν τις δικές τους συμπεριφορές.
Το κόμμα σοκάρει με την καφενόβια δημόσια συμπεριφορά του, αλλά τουλάχιστον το παλιό ελληνικό καφενείο είχε αρχές. Δεν χτυπούσε γυναίκες και παιδιά, ή αν το έκανε (γιατί δεν το αγιοποιούμε), το έκανε ψιθυριστά με υπονοούμενα. Εν αντιθέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει γρασάρει δημόσια την κρεατομηχανή, και όποιον πάρει ο Χάρος.
Ναι, η πολιτική διαμάχη είναι σκληρή. Τη ζήσαμε παλιότερα με τους δυο «αιώνιους εχθρούς». Τον Μητσοτάκη και τον Αντρέα. Και οι δυο παρατάξεις στην εποχή τους εμπεριείχαν τμήματα με ανάλογες νοοτροπίες. Διέθεταν και αντίστοιχες εφημερίδες που επένδυαν στον κιτρινισμό και τη χυδαιότητα, με σημαιοφόρο βέβαια την Αυριανή. Αλλά αυτά αποτελούσαν επί μέρους τμήματα των κομμάτων. Δεν καθόριζαν τη φυσιογνωμία τους.
Εν αντιθέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει παραδοθεί στη δυναμική του διαδικτύου, καθορίζεται από αυτό, δεν το καθορίζει πλέον. Το τροφοδοτεί αλλά κυρίως ανατροφοδοτείται και καθορίζεται από αυτό.
Μετά το χρυσό μετάλλιο του ολυμπιονίκη μας Στέφανου Ντούσκου, η κοπέλα του, του έστειλε ένα τρυφερό μήνυμα: «..να μπορούσα να είμαι εκεί για να σου κάνω τη μεγαλύτερη αγκαλιά του κόσμου και ας μην ήταν αρκετή».
Μηνύματα νέων ανθρώπων, γεμάτων νιάτα, αγάπη, χαρά ζωής. Κάποια Site φυσικά το δημοσίευσαν, αφού ο αθλητής είναι πρόσωπο της επικαιρότητας, και ήταν σαν να έσταξαν μια στάλα νεανικής δροσιάς.
Σκεφτείτε πως θα λυσσομανούσαν αν είχε γράψει κάτι τέτοιο ο γιος του Μητσοτάκη που «είναι γκόμενος της Σάκκαρη», κατά τη φεμινίστρια προβεβλημένη ηθοποιό του ΣΥΡΙΖΑ (από τον ΣΥΡΙΖΑ προβεβλημένη, με τα χυδαία σποτ κατά όλων των δημοσιογράφων). Ένα «λαβ» έγραψε και έγινε χαμός.
Φυρό το μυαλό τους, απούσης της λογικής, τροφοδοτείται μόνο από την πρωτόγονη μισαλλοδοξία. Δεν υπάρχει καμιά λογική να πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης και η ΝΔ αποκτά πολιτικό προτέρημα από το ειδύλλιο του γιου του. Υπάρχει πολίτης που θα πεισθεί να ψηφίσει ΝΔ, επειδή ο γιος του έχει δεσμό με την τενίστρια;
Φυσικά, έτσι τους διέπλασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ή αν δεν τους διέπλασε, σίγουρα προσέλκυσε τις ανάλογες προσωπικότητες. Κουτσομπολιό γειτονιάς, κακοήθεια, σκατοψυχιά. Από τότε που στοχοποιούσαν τον γιο του Σαμαρά επειδή δήθεν αντέγραφε, μέχρι την κόρη του Μητσοτάκη, μικρό κορίτσι, που κάθισε σταυροπόδι στην εκκλησία, και τόσο ενόχλησε τους δεδηλωμένα άθεους. Και βέβαια με τη Μαρέβα, τη γυναίκα του Στουρνάρα, ή την Κεραμέως ως μάνα.
Υπάρχει μια παράμετρος που δεν προσμετράται στις σοβαρές πολιτικές αναλύσεις. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έργο Τσίπρα. Το ίδιο και η κατάκτηση της εξουσίας και τα σημερινά ουχί ευκαταφρόνητα ποσοστά που διατηρεί. Όμως έργο Τσίπρα είναι η σκοτεινή πλευρά του. Ο λαϊκισμός, ο κιτρινισμός, η ανθρωποφαγία, η διαστρέβλωση αρχών και λογικής, η απουσία κάθε ευαισθησίας.
Σκληρή αντιπολίτευση δεν είναι η κίτρινη αντιπολίτευση. Μια νέα ήττα ίσως θα διαμόρφωνε έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ, και θα ήταν κέρδος για τη χώρα.
