Την τραγική απώλεια του αδελφού του σε ηλικία 28 ετών σε τροχαίο ατύχημα αποκάλυψε με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο υπουργός Επικρατείας, Άκης Σκέρτσος.
«Έχοντας βιώσει πριν 22 χρόνια την απώλεια του αδερφού μου σε τροχαίο δυστύχημα, μόλις στα 28 του χρόνια γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να χάνεις ξαφνικά και εντελώς άδικα ένα νέο άνθρωπο στο ξεκίνημα της ζωής του» περιέγραψε ο κ. Σκέρτσος με φόντο την τραγωδία των Τεμπών, λέγοντας πως είδα «τον εαυτό μου να χάνω τα πατήματά μου», εξαιτίας της απώλειας του αδελφού του.
«Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές έχουμε δυο δρόμους: την αποκτήνωση ή το να γίνουμε πιο ανθρώπινοι. Ας επιλέξουμε να γίνουμε καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι. Μπορούμε» τόνισε ο Υπουργός Επικρατείας, επισημαίνοντας ως προς το πολιτικό ζητούμενο πως «το κοινωνικό συμβόλαιο που υπογράφουμε στο πλαίσιο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχει ένα θεμελιώδες στοιχείο: την εμπιστοσύνη για την εγγύηση της ασφάλειας, της ευημερίας και της ελευθερίας των πολιτών». «Χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Δεν υπάρχει «εμείς». Υπάρχει μόνο ζούγκλα», κατέληξε.
Αναλυτικά η ανάρτηση του υπουργού:
«Μια τραγωδία τέτοιου μεγέθους σαν αυτή των Τεμπών μας φέρνει αντιμέτωπους με θεμελιώδη υπαρξιακά και πολιτικά ερωτήματα. Ερωτήματα που αγγίζουν από τη διαχείριση του συντριπτικού ατομικού και συλλογικού πένθους για την απώλεια τόσων νέων ανθρώπων, μέχρι το ηθικό υπόδειγμα που οφείλει να υπηρετεί το κράτος και το πολιτικό σύστημα σε ο,τι αφορά την ανάληψη της αντικειμενικής και υποκειμενικής ευθύνης για ένα θανατηφόρο δυστύχημα.
Ξεκινώ από το προσωπικό για να φτάσω στο πολιτικό…Άλλωστε αυτά είναι πάντα αλληλένδετα.
Έχοντας βιώσει πριν 22 χρόνια την απώλεια του αδερφού μου σε τροχαίο δυστύχημα, μολις στα 28 του χρόνια, γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να χάνεις ξαφνικά και εντελώς άδικα ένα νέο άνθρωπο στο ξεκίνημα της ζωής του. Είδα τους γονείς μου να λιώνουν στην κυριολεξία μετά από αυτό. Τους φίλους και την κοπέλα του Πάνου να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι για καιρό. Τον εαυτό μου να χάνω τα πατήματά μου.
Μόνο μια οικογένεια που έχει ζήσει αυτό το βαρύ πένθος μπορεί να αντιληφθεί το γολγοθά που έχουν μπροστά τους οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Ξαναζώ κι εγώ αυτό τον πόνο σήμερα και με συντρίβει προσωπικά. Χρειάζεται χρόνος και ένα πυκνό δίχτυ προστασίας και ενδυνάμωσης γύρω από τους συγγενείς των θυμάτων για να νιώσουν ότι πραγματικά δεν είναι μόνοι τους.
Η αγράμματη γιαγιά μου, όμως, έλεγε κάτι σοφό μέσα στην απλότητά της: «τον πόνο όταν τον μοιράζεσαι, τον κόβεις στα δυο». Δεν είναι τώρα η ώρα για το «ανάθεμα» ούτε για νέες «πλατείες της οργής», όπως ήδη κάποιοι φαντασιώνονται γιατί μόνο αυτό μπορούν και ξέρουν. Τώρα είναι η ώρα να μοιραστούμε τον συλλογικό μας πόνο, να πενθήσουμε όλοι μαζί και να πάρουμε πάνω μας λίγο από τον πόνο αυτών των ανθρώπων.
Πιστέψτε με, αυτή η συλλογική αγκαλιά και καρτερία μπορεί κάπως να μαλακώσει τις ψυχές τους. Δεν θα γυρίσουν πίσω τους αδικοχαμένους ανθρώπους. Θα μας κάνουν, όμως, όλους λίγο πιο ανθρώπινους και πιο ταπεινούς μπροστά στην κοινή μοίρα που μας ενώνει.
Κι έρχομαι στο πολιτικό. Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπογράφουμε στο πλαίσιο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχει ένα θεμελιώδες στοιχείο: την εμπιστοσύνη για την εγγύηση της ασφάλειας, της ευημερίας και της ελευθερίας των πολιτών. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Δεν υπάρχει «εμείς». Υπάρχει μόνο ζούγκλα.
Κι όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, το απρόοπτο και το άδικο είναι συστατικά στοιχεία του άγριου κόσμου εκεί έξω. «Το ζούμε από την κούνια μας». Το ζήτημα είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτό το απρόοπτο και το άδικο όταν έρχονται. Γι’αυτό δημιουργήθηκαν, άλλωστε, οι σύγχρονες κοινωνίες και τα σύγχρονα κράτη. Για να περιορίζουν αυτούς τους κινδύνους και να εγγυώνται την ασφάλεια των πολιτών.
Αυτό που ζήσαμε στα Τέμπη δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε και αξίζουμε. Είναι μια Ελλάδα που έρχεται από το παρελθόν και δεν μπορεί να αποτελεί μια Ελλάδα του παρόντος και του μέλλοντος.
Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά εδώ με το παρελθόν. Σήμερα έχουμε στα χέρια μας το σχέδιο για ένα καλύτερο μέλλον. Και επιπλέον στην κρίση αυτή δεν είδαμε απέναντι μας ένα απρόσωπο και αδιάφορο κράτος. Διότι το σύγχρονο κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ούτε απρόσωπο ούτε αδιάφορο.
Κάθε κρατικός λειτουργός από την κορυφή έως τη βάση της κρατικής πυραμίδας φέρει ευθύνη και έχει ονοματεπώνυμο. Οι αποφάσεις και οι επιλογές του μπορεί να επηρεάσουν καθοριστικά ανθρώπινες ζωές, όπως διαπιστώσαμε με τραγικό τρόπο προχθές το βράδυ.
Και η ανάληψη υποκειμενικής και αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης σε αυτό το τραγικό δυστύχημα ικανοποιήθηκε όσο ποτέ στο παρελθόν, ανοίγοντας νέους δρόμους και παράγοντας ένα νέο υπόδειγμα πολιτικής λογοδοσίας και διαφάνειας. Άλλωστε μόνο μέσα από την ανάληψη ευθύνης, τη μνήμη και την επιβολή μιας δίκαιης τιμωρίας μπορούμε να γίνουμε συλλογικά και ατομικά καλύτεροι ώστε να μην επαναλάβουμε ξανά τα λάθη του παρελθόντος.
Υ.Γ. Η παιδική αυτή φωτογραφία είναι μια τρυφερή μου ανάμνηση από τον αδερφό μου και τη μάνα μας από όταν ήμασταν παιδιά. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές έχουμε δυο δρόμους: την αποκτήνωση ή το να γίνουμε πιο ανθρώπινοι. Ας επιλέξουμε να γίνουμε καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι. Μπορούμε.»
